Πόσο δημοκρατική μπορεί να θεωρείται μία ένωση κρατών που επιβάλει στα λιγότερο ισχυρά μέλη της…face control ξένων επενδυτών;
Καθόλου θα σκεφτείτε, αλλά αυτή είναι δυστυχώς η πολιτική διακρίσεων που χαρακτηρίζει την κυρίαρχη γερμανική αντίληψη περί διεθνούς ανταγωνισμού. Και η οποία με την σειρά της διαποτίζει την φιλοσοφία της Κομισιόν: Μονά ζυγά δικά μας…
Στην περίπτωση της Ελλάδας για παράδειγμα, λένε ότι εκτός από το «στεγνό καθάρισμα» μισθωτών και συνταξιούχων χρειάζεται και ένα «μπουμ-επενδύσεων 50 δις». Κατά προτίμηση εκείνων που θα προσφέρουν στον επενδυτή και εγχώρια «ασημικά» σε τιμή ευκαιρίας. Ορυκτό πλούτο, αεροδρόμια, λιμάνια και πάει λέγοντας.
Ωραία λοιπόν. Συμμορφωνόμαστε και έρχεται η ώρα της εκποίησης. Κάνουμε και μια πλειοδοσία να δούμε ποιος θα προσφέρει τα περισσότερα. Αμ, δε! Ο πλειοδότης πρέπει να τυγχάνει έγκρισης των αρμόδιων ευρωπαικών οργάνων. Αν μιλάει αγγλικά με σλαβική προφορά, απορρίπτεται. Το ίδιο και αν ο επενδυτής έχει σχιστά μάτια. Πάμε κατευθείαν στον επόμενο που κατά κανόνα πρέπει να ξέρει κι απ’ έξω τους στίχους του «Das Lied der Deutschen»…
Στρατηγική συμφωνία κορυφής με το Πεκίνο θα συνάψει και το Βελιγράδι. Που περιλαμβάνει από την κατασκευή ηλεκτροκίνητων λεωφορείων νέας τεχνολογίας, μέχρι εκσυγχρονισμό οδικών και σιδηροδρομικών δικτύων καθώς επενδύσεις στην βαριά βιομηχανία που θα αξιοποιήσουν τις πλούσιες πρώτες ύλες της γειτονικής χώρας.
Ανάλογες προτάσεις είχαν κάνει οι Κινέζοι στη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Με έμφαση στο σιδηροδρομικό δίκτυο, αλλά κυρίως στην κατασκευή μεγάλης ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης στο Πέραμα, τον Σκαραμαγκά και την Ελευσίνα. Τεράστιος στρατηγικός στόχος που θα εξυπηρετούσε ασφαλώς και την ελληνική ναυτιλία. Ομως ο…ακηδεμόνευτος Τσίπρας έκανε την πάπια. Γιατί φοβήθηκε μη χάσουν τα πόστα οι Ευρωπαίοι «(συν)εταίροι»…
Η Ελλάδα του σήμερα όμως, σε αντίθεση ακόμη και με την μικροσκοπική Κύπρο που ελίσσεται επιδέξια ανάμεσα στις παγκόσμιες υπερδυνάμεις, εμφανίζει συμπεριφορά κράτους υπό κατοχή. Δεν τολμά ούτε κινέζικο τασάκι να μοστράρει, αν δεν πάρει πρώτα την άδεια του κηδεμόνα.
Ενας από τους λόγους που ο Καραμανλής δεν «άρεσε» στους «συμμάχους» ήταν ότι εκτός της προσπάθειας συνεννόησης με τον Πούτιν, έκλεισε το μάτι και στο Πεκίνο.
Οι Κινέζοι μπήκαν το 2008 στο μεγάλο λιμάνι με πολύ φιλόδοξα σχέδια. Ηθελαν να κάνουν τον Πειραιά τον μεγαλύτερο τερματικό σταθμό εμπορευματοκιβωτίων στη Μεσόγειο και την Ελλάδα διαμετακομιστικό κόμβο στον διάδρομο των εμπορικών τους συναλλαγών που απλώνεται από το Βλαδιβοστόκ έως την Λισσαβόνα. Εβλεπαν την πατρίδα μας σαν την «κεφαλή του Δράκου» για την οικονομική διείσδυση τους στην Ευρώπη. Πρωταγωνίστρια σε ένα τεράστιο σπιράλ νέων υποδομών διακίνησης εμπορευμάτων, αυτό που σήμερα έχει λάβει το κωδικό όνομα “Belt and Road Initiative” και αποτελεί τον σύγχρονο εφιάλτη Γερμανών και Αμερικανών.
Σήμερα τα πράγματα εξακολουθούν να κινούνται σε μία κατάσταση αμφιθυμίας. Οι Κινέζοι προτείνουν χειροπιαστές επενδύσεις υποδομής, αλλά οι προτάσεις τους απορρίπτονται η μία μετά την άλλη. Να μην φτιάξουν πολυτελές ξενοδοχείο στον κόμβο κρουαζιέρας γιατί θα πέσει η δουλειά στις καφετέριες, να μην φτιάξουν εμπορικό κέντρο γιατί θα ενοχλείται η θέα των κατοίκων της…Δραπετσώνας, να μην φτιάξουν ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη και γενικά να μην μπορούν να υλοποιήσουν καμία δράση χωρίς την άδεια του τοπικού κομματάρχη, δημάρχου, συνδικαλιστή, του ΚΑΣ, του Συμβουλίου Νεότερων Μνημείων, του τελευταίου υπαλλήλου της Πολεοδομίας και γενικώς αυτών που επιβάλλουν…διόδια.
Γι αυτό και ήρθαν οι Ιταλοί να προσφέρουν απλόχερα τα λιμάνια τους και στις δύο ακτές της Χερσονήσου. Εδώ όμως συντελείται ένα εθνικό έγκλημα.
Με τους Ρώσους τις έκαψε τις σχέσεις ο Τσίπρας ελέω Κοτζιά. Κι ο Κυριάκος δεν θα κάνει τίποτα που θα εκνευρίσει τους Γερμανούς.
Το αμέσως επόμενο διάστημα θα κριθεί αν ο Τσίπρας είναι σε θέση να συντηρήσει, κυρίως όμως να εμβαθύνει την ελληνο-κινεζική στρατηγική συνεργασία. Και ευχής έργον είναι να το πράξει.
Υ.Γ. Προσοχή: Οι Κινέζοι δεν ήρθαν εδώ για να μοιράσουν τσάμπα χρήμα. Δεν είναι καθόλου εύκολοι συνομιλητές και απαιτούν να εφαρμόσεις μέχρι κεραίας αυτά για τα οποία δεσμεύεσαι. Αλλ΄αυτό είναι θέμα διαπραγματευτικής επάρκειας. Και εν πάσει περίπτωσει με αυτούς μπορείς να διαπραγματευθείς με τους άλλους όχι. Διαλέγουμε και παίρνουμε…
Το ΝΑΤΟ γέρασε: Η αντισυμμαχική στάση της Τουρκίας και ο προβληματικός Ντόναλντ Τραμπ