Ένα από τα μειονεκτήματα σ΄ αυτό τον τόπο είναι ότι αρνούμαστε να κρίνουμε με βάση τα δεδομένα αλλά με βάση τις επιθυμίες και τις σκοπιμότητες μας. Να ξεκαθαρίσω από την αρχή, ότι το να κρίνεις με βάση τα δεδομένα δεν συνεπάγεται να τα αποδεχτείς ως έχουν.
Αντίθετα αν χρειάζεται να αγωνιστείς για να τα βελτιώσεις και επιτρεπτό είναι και αναγκαίο. Δεν μπορεί όμως να τα αγνοείς γιατί κάτι τέτοιο θα σε οδηγήσει σε αποτυχία. Και επανέρχομαι. Ποια είναι τα κυρίαρχα δεδομένα στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσης;
Από το ναυάγιο του Κράνς Μοντανά και εντεύθεν κατ΄ ευθείαν πλέον και διακηρυγμένα στοχεύει σε λύση εκτός παραμέτρων του ΟΗΕ. Μεσοπρόθεσμη στόχευση η εδραίωση του status-quo μέσον ρύθμισης χαλαρής συνομοσπονδίας. Αν αυτό αποτύχει τότε η μεθόδευση θα είναι η αναγνώριση του ψευδοκράτους. Στόχος για τον οποίο τώρα πια υπάρχει δυστυχώς κακό προηγούμενο μετά την αναγνώριση από ΗΠΑ της κυριαρχίας του Ισραήλ στα υψώματα Γκολάν. Αρα η νομιμοποίηση της κατοχής, της αρπαγής εδάφους από κυρίαρχο κράτος μέλος του ΟΗΕ, δια της βίας των όπλων. Και μάλιστα ενάντια τα προνοούν τα σχετικά ΟΜΟΦΩΝΑ ψηφίσματα του ΟΗΕ.
Αποδεικτικά στοιχεία των τουρκικών προθέσεων δια λόγων και έργων, υπάρχουν σε σωρεία δηλώσεων και ενεργειών της Τουρκίας και των αξιωματούχων της, αλλά δυστυχώς και τ/κ αξιωματούχων, με πιο πρόσφατες τις δηλώσεις του αγαπητού παιδιού της Άγκυρας, του κ. Οζερσαϋ, ο οποίος απευθυνόμενος στην κ. Λούτ, ανακήρυξε την πιθανότητα λύσης Ομοσπονδίας, ως περίπου νεκρή.
Εμείς οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε, ότι αν αφεθούν τα πράγματα να οδηγηθούν εκτός του πλαισίου του ΟΗΕ, εκτός της διαδικασίας η οποία διεξάγεται υπό την αιγίδα, στο πλαίσιο και τη βάση των αποφάσεων του Διεθνούς Οργανισμού, θα βιώσουμε χειρότερες εξελίξεις. Αν τα πράγματα οδηγηθούν σε άλλα, εκτός του ΟΗΕ πλαίσια, τότε δεν θα δημιουργηθούν καλύτερες για εμάς συνθήκες και προϋποθέσεις αλλά χειρότερες.
Απ΄ αρχή η τραγωδία του 1922 και συμπλήρωμα τραγικό η τουρκική εισβολή και κατοχή από το 1974. Η Κύπρος και το κυπριακό στα ίδια πλαίσια αφού βίωσε το ξεγέλασμα των Αγγλων κατά και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οδηγήθηκε μετά τον αγώνα του 55 -59 στις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, στα τραγικά γεγονότα του 1963 – 1965 και στη διαχωριστική «Πράσινη Γραμμή». Και στη συνέχεια μέσον της ανωμαλίας, παρανομίας και τέλος, του πραξικοπήματος στη de – facto διχοτόμηση του 1974.
Τα γεγονότα μετά τη δημιουργία της «πράσινης γραμμής», και αυτά αποδεδειγμένα εκκολάφθηκαν στα μαγειρεία των «συμμάχων» και υλοποιήθηκαν από το δικό τους όργανο, Χούντα Αθηνών και τους συνεργάτες της. Αλλά και η Ελλάδα μετά την παράνομη από κάθε άποψη εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο, τυγχάνει ανισομερούς μεταχείρισης έναντι της Τουρκίας από τους «συμμάχους. Όπως βέβαια και το θύμα, η Κύπρος δηλαδή. Αντίθετα όλες αυτές τις δεκαετίες ευνοείται ο θύτης. Η Τουρκία. Ο παράνομος εισβολέας.
Πως όμως θα επιτευχθεί κάτι τέτοιο μετά που θα έχουν υποστεί ρήξη οι σχέσεις της Τουρκίας με ΗΠΑ και Δύση; Αφού δεν θα υφίστανται πλέον εκείνες οι σχέσεις και οι μηχανισμοί επιρροής της Δύσης προς την Τουρκία, μια οδός θα απομένει για να αποσυρθούν τα τουρκικά κατοχικά στρατεύματα. Η σύρραξη!
Πιστεύει κάποιος ειλικρινά ότι θα προχωρήσουν οι ΗΠΑ και η Δύση γενικά σε κάτι τέτοιο; Και γιατί να το κάνουν; Χάριν της απελευθέρωσης και επανένωσης της Κύπρου; Δεν το πιστεύω, δεδομένου ότι τα δικά τους συμφέροντα μπορούν να εξασφαλιστούν από άλλο δρόμο. Την ΝΑΤΟποίηση της ελεύθερης Κυπριακής Δημοκρατίας και τη διασφάλιση λόγω στρατιωτικής παρουσίας και ισχύος των ενεργειακών αποθεμάτων της κυπριακής ΑΟΖ. Αλλά σε τέτοια περίπτωση η διχοτόμηση θα είναι γεγονός.
Ας προσέξουμε λοιπόν γιατί ο ενθουσιασμός και η ευχή όπως επισυμβούν ορισμένες εξελίξεις μετατραπεί σε απογοήτευση και κλάμα. Και δυστυχώς δεν θα είναι η πρώτη φορά.
Η ειρήνη δεν οικοδομείται με υποταγή, αλλά με αντίσταση στους κλέφτες και τους εκβιαστές