Τέλος της αθωότητας στη Νέα Ζηλανδία: Το αυγό του φιδιού εκκολάφθηκε με πενήντα νεκρούς

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Σάλος στην Ιταλία για τον αποκλεισμό συγγραφέα από τη Δημόσια Τηλεόραση επειδή θα ασκούσε κριτική στην Τζόρτζια Μελόνι

O θαυμαστής του Χίτλερ που θέλει να γίνει τοπικός πρωθυπουργός: Στο εδώλιο για χρήση ναζιστικού συνθήματος ο «σκληρός» του AfD Μπιορν Χέκε

Μόνος του έδρασε ο 40χρονος που έβαψε με αίμα το εμπορικό κέντρο στο Σίδνεϊ: Ηρωϊδα στην Αυστραλία η αστυνομικός που τον εξουδετέρωσε* Χειρουργήθηκε το βρέφος που τραυματίστηκε, νεκρή η μητέρα του [video]

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΥΡΙΤΣΗ

Ένα ακόμα κρούσμα ρατσιστικής βίας. Μία ακόμα μελανή σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας γράφτηκε με το αίμα 50 ανθρώπων στο Christchurch της Νέας Ζηλανδίας.

Σε μία από τις πιο ήσυχες και ασφαλείς -μέχρι πρότινος- γωνιές του πλανήτη ένας «απλός, λευκός άνδρας», όπως αυτοχαρακτηρίστηκε στο μανιφέστο του ο 28χρονος μακελάρης της Νέας Ζηλανδίας Μπρέντον Χάριστον Τάραντ, άρπαξε τα όπλα και εισέβαλλε σε δύο ισλαμικά τεμένη αφήνοντας πίσω του μόνο αίμα, νεκρή σάρκα και ανείπωτη φρίκη.

• Στο μανιφέστο του, το οποίο -με περισσό θράσος- απέστειλε και στη Νεοζηλανδή πρωθυπουργό Τζασίντα Άρντερν, ο Τάραντ αυτοπροσδιορίζεται ως «φασίστας» και «ρατσιστής», καθώς και θαυμαστής του διαβόητου σφαγέα της Νορβηγίας Άντερς Μπρέιβικ, με τον οποίο μάλιστα «είχε μία σύντομη επαφή». Ασπάστηκε δε, κατά τα λεγόμενά του, τον νεοφασισμό μετά από ταξίδια που έκανε στην Ευρώπη.

Έφταιξαν τα «χαμηλά εισοδήματα» της «κανονικής οικογένειάς του» όπως την περιγράφει ο ίδιος; Ομιλούμε δηλαδή για κάποιο εμφανώς προβληματισμένο άτομο με στρεβλή αντίληψη της κοινωνικής ανισότητας;

• Το πιθανότερο είναι ότι ο Τάραντ αιματοκύλισε την Νέα Ζηλανδία έχοντας απολύτως σώας τας φρένας.

Ως θιασώτης της θεωρίας της «μεγάλης αντικατάστασης», έπλεξε το σενάριο της κακής «πολυπολιτισμικότητας» -έναντι της επιμειξίας η οποία εστίαζε αρχικά κυρίως κατά των Εβραίων – και επείσθη ότι οι μουσουλμάνοι μετανάστες θα «αντικαταστήσουν τον χριστιανικό και λευκό» πληθυσμό.

• Ανέπτυξε και οικειοποιήθηκε την χείριστη μορφή μίσους, αυτήν που όπλισε το χέρι τόσο του Μπρέιβικ το 2011, όσο και του πρώτου διδάξαντα, του ίδιου του Χίτλερ. Το μίσος του εκφράστηκε με τον πιο αδυσώπητο, καταδικαστέο τρόπο και στράφηκε στον πιο εύκολο στόχο: τον Άλλο. Συγκεκριμένα, αυτόν που τα κράτη χρησιμοποιούν ως αποδιοπομπαίο τράγο σε μία οικονομική ή μεταναστευτική κρίση.

Και μαζί του έφερε στην επιφάνεια μία χρονίζουσα συζήτηση… Τι είναι αυτό που οπλίζει το χέρι ενός υπεράνω πάσης υποψίας ανθρώπου για να διαπράξει ένα τέτοιο έγκλημα απρόκλητου και ξεκάθαρου μίσους; Πόσο ακόμα μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι ηγεσίες την καταστροφή και τον αλληλοσπαραγμό που προκαλούν οι ακραίες, φασιστικές ιδεολογίες; Και, εν τέλει, πόσο ακόμα μπορεί να αντέξει μία κοινωνία τον ρατσισμό;

Αντί να αποδώσουμε την γενεσιουργό αιτία σε έναν αρρωστημένο ψυχισμό, δίνοντάς του έτσι το ακαταλόγιστο για τις πράξεις του, ας την αναζητήσουμε στην ήδη παγιωμένη σχεδόν κατάσταση.

Οι ακραίες ιδεολογίες δεν βρίσκονται σε έξαρση μόνο στην Ευρώπη και δεν αποτελούν ένα παροδικό φαινόμενο. Έχουν τις ρίζες τους σε μέρη που δεν μπορούμε να φανταστούμε και εάν δεν καταφέρουμε να τα εντοπίσουμε, έλεγχος δεν μπορεί να υπάρξει.

• Σε πολιτικό επίπεδο, η άνοδος της ακροδεξιάς -ειδικά στην Ευρώπη- καταγράφει ήδη διόλου ευκαταφρόνητα ποσοστά. Ωστόσο, ο στρουθοκαμηλισμός και η μετάθεση της αντιμετώπισης της για το… απώτερο μέλλον δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα. Αντιθέτως, μπορεί να οδηγήσει -φευ- σε κατά συρροήν παρόμοια φαινόμενα. Η οποιαδήποτε λύση στο ζήτημα οφείλει να δοθεί τώρα! Διότι το αυγό του φιδιού δεν έχει απλώς εκκολαφθεί. Έχει γιγαντωθεί και μας κατασπαράζει διεθνώς ως κοινωνίες και ως συνειδήσεις.

Και παρά το γεγονός ότι στην περίπτωση της Νέας Ζηλανδίας απλώς δεν ισχύει, το ρατσιστικό μίσος και ο φασισμός είναι άμεσα συνδεδεμένα με την απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών, την κοινωνική και οικονομική ανασφάλεια και τις πάσης φύσεως κρίσεις.

Δυστυχώς, για τη Νέα Ζηλανδία η οποία κατατάσσεται στην πρώτη δεκάδα των λεγόμενων «ευτυχισμένων χωρών» όπου οι συνθήκες διαβίωσης, η ασφάλεια και η ποιότητα ζωής δύσκολα συγκρίνονται με τις περισσότερες χώρες του κόσμου, η ημέρα που ξημέρωσε έπαψε να είναι ευτυχισμένη.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. 

Θλίβουν οι μαρτυρίες των Νεοζηλανδών πολιτών: Αισθανόμαστε ένα βήμα πιο κοντά στο “κακό”