Ενώ συνεχίζεται για δεύτερη εβδομάδα η αποχή των μαθητών σε δημοτικό σχολείο στον Δήμο Άνω Βαθέος Σάμου, λόγω της παρουσίας προσφυγόπουλων στις εγκαταστάσεις του, τα κρούσματα ρατσιστικής βίας σε ασυνόδευτα προσφυγόπουλα αυξάνονται ανησυχητικά και σε άλλες περιοχές της χώρας.
Στην δε Σάμο η βία που δέχονται -ακόμη και αυτήν τη στιγμή- τα προσφυγόπουλα είναι κυρίως ψυχολογική, αφού οι γονείς των μαθητών αποφάσισαν την αποχή των παιδιών τους από τα μαθήματα ως αντίδραση στην λειτουργία Δομής Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης Προσφύγων μέσα στη συγκεκριμένη σχολική μονάδα.
Σε άλλες περιπτώσεις ωστόσο, όπως στην Κόνιτσα και τα Βίλια, αντιμετωπίζουμε φαινόμενα ωμής φυσικής βίας εναντίον τους με ρόπαλα και σιδερόβεργες.
Πέρα από το αυτονόητο γεγονός, ότι κανείς δεν μπορεί να στερήσει το δικαίωμα στην μάθηση από ένα παιδί, είναι να απορούμε πόσο μίσος μπορούν να κρύβουν κάποιοι απέναντι σε ανυπεράσπιστα πλάσματα, τα οποία ούτε η γνώμη τους ζητήθηκε για την κατάσταση αυτή, ούτε βέβαια έπαιξαν ρόλο στην διαμόρφωσή της.
Και σίγουρα δεν περίμεναν, ερχόμενα εδώ, για να ξεφύγουν από τον πόλεμο και να σώσουν την ζωή τους, ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν έναν νέο κύκλο βίας τόσο διαφορετικής, αλλά και τόσο ίδιας…
Και ενώ στην προκειμένη περίπτωση ο Άρειος Πάγος παρενέβη άμεσα παραγγέλλοντας ποινική προκαταρκτική εξέταση για την διερεύνηση τυχόν ρατσιστικών κινήτρων στα περιστατικά σε Σάμο και Βίλια, το πλέον ανησυχητικό είναι η στάση μίας ολόκληρης κοινωνίας απέναντι στο ζήτημα των προσφύγων, ειδικά των ανηλίκων.
Το μεταναστευτικό μπορεί να είναι ένα θέμα που οφείλουν να αντιμετωπίσουν με τον αποτελεσματικότερο κατά το δυνατόν τρόπο οι πολιτικές ηγεσίες. Η καθημερινή του διαχείριση, ωστόσο, εναπόκειται στους ίδιους τους πολίτες, καθώς αυτοί είναι που δέχονται -δέχονται;- στο κοινωνικό περιβάλλον τους τις οικογένειες προσφύγων ή κάποια ασυνόδευτα παιδιά, που προσπαθούν να ενσωματωθούν.
Η αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο φαίνεται σε αρκετές περιπτώσεις να συμβαίνει κατά παραγγελία, ενώ κατά τα λοιπά καλύπτεται από ένα πέπλο μισαλλοδοξίας και ρατσισμού.
Βεβαίως, για να μην παρεξηγηθούμε, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς όλες εκείνες τις περιπτώσεις καθημερινών ανθρώπων που βοήθησαν, συμπαραστάθηκαν, ακόμα και άνοιξαν το σπίτι τους σε αυτά τα «πουλιά της προσφυγιάς». Αυτές οι περιπτώσεις είναι αξιέπαινες!
Καλώς ή κακώς η κοινωνία, τόσο η εγχώρια, όσο και η παγκόσμια, έχει υποστεί τόσες μεταλλάξεις –και, το πιθανότερο, θα υποστεί τόσες ακόμα- ώστε ο περιχαρακωμένος μικρόκοσμος κάποιων καταρρέει, αντί να διευρύνεται. Οι ορίζοντες οφείλουν να μείνουν ανοικτοί στην διαφορετικότητα.
Διότι δεν είναι αυτή ο υποτιθέμενος «εχθρός», αλλά εκείνοι που για να την αφανίσουν θα κάνουν τα πάντα για να σπείρουν μίσος ανάμεσα στους ανθρώπους. Και αυτό είναι ένα μάθημα που έχουμε ευθύνη, ως κοινωνία πρωτίστως, να διδάξουμε στα δικά μας παιδιά, ώστε να τείνουν στα εκάστοτε προσφυγόπουλα το χέρι, παρά να το σηκώσουν εναντίον τους…
Τέλος της αθωότητας στη Νέα Ζηλανδία: Το αυγό του φιδιού εκκολάφθηκε με πενήντα νεκρούς