Αγάπη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η πλήρης αποδοχή, του ενός για τον άλλον… Η συνάντηση δύο ψυχών που δέχονται πλήρως το σκοτάδι και το φως του άλλου… άνθρωποι που φίλησαν κι αγκάλιασαν ακόμη και τον τελευταίο δαίμονα, που κουβαλούσε ο άλλος… Κι όταν η ζωή, τους έφερε καταιγίδες, αυτοί ένωσαν κι έσφιξαν τα χέρια και χόρεψαν με όλη τη δύναμη τους, το χορό της βροχής…
Κάπως έτσι, μοιάζει κι η ιστορία, του Γιάννη και της Δέσποινας ή της Δέσποινας Νταγκίνη και τους Γιάννη Ακουμιανάκη…
Και συνεχίζει, «έπρεπε και να συνειδητοποιήσουμε, το τί είχε συμβεί και να προχωρήσουμε και τη ζωή μας. Τα πράγματα, όμως, πλέον δεν γινόντουσαν όπως πριν. Όλα ήθελαν περισσότερη προσπάθεια. Υπήρξαν στιγμές με πολλές εντάσεις λόγω των νέων συνθηκών διαβίωσης αλλά και για το πως θα πορευτούμε στη ζωή μας. Ταυτόχρονα όλο αυτό μας έδενε κάθε μέρα και πιο πολύ, μας έκανε πιο δυνατούς κι αυτό οφείλεται στην αγάπη, που είχε ο ένας για τον άλλο. Το μεγαλύτερο μας όπλο, σε όλο αυτό, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η αγάπη μας, η πίστη μας στον Θεό , το παιδί μας και βεβαίως, η αγάπη μας για τη ζωή..
Εξάλλου, αγάπη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά να νοιάζεσαι, για τον άνθρωπο σου. Να τον βλέπεις να χαμόγελα και να χαμογελάς , να τον βλέπεις να πονά και να πονάς μαζί του.
Ο Γιάννης εξομολογείται, «ποτέ δεν είπα γιατί, από την πρώτη μέρα, από τη στιγμή που ήμουν ξαπλωμένος στο δρόμο. Όλα πιστεύω, γίνονται για κάποιο λόγο. για κάποιο σκοπό! Και θεωρώ πως ο Θεός, δεν σου στέλνει παραπάνω απ’ όσα μπορείς να αντέξεις. Ίσως σκληρό αλλά αληθινό».
Κι η Δέσποινα, προσθέτει: «Το ευχαριστώ είναι μια λέξη, που τη λέμε πολύ συχνά κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τί πιο όμορφο να ευχαριστείς, Τον Θεό, που σου επιτρέπει , να ξυπνάς κάθε πρωί; Να βλέπεις και να φιλάς τα αγαπημένα σου πρόσωπα… Το ευχαριστώ, επίσης το λέμε και σε αυτούς που βρίσκονται δίπλα μας, που μας στηρίζουν και που μας αγαπάνε! Κι αυτό νομίζω, πως θα πρέπει να κάνουμε όλοι…
Η αντιμετώπιση της αναπηρίας στην Ελλάδα, βρίσκεται σε πολύ πρώιμο στάδιο.
Κι εάν πεις και κάτι βρίσκεις και τον μπελά σου. Εμείς , το σκεφτόμαστε να πάμε κάπου που δεν έχουμε ξαναπάει , σε κάποιο μαγαζί για διασκέδαση ή σε κάποιο ξενοδοχείο για διακοπές χωρίς να το ξέρουμε ή αν δεν πάρουμε πληροφορίες τηλεφωνικά για βασικά πράγματα. Εν μέρει βέβαια, φταίμε κι εμείς, τα άτομα με αναπηρία .
Υπάρχουν πολλά άτομα με αναπηρία , τα οποία δεν έχουν βγει από το σπίτι τους για χρόνια. Κι αυτό είναι , ένα από τα πράγματα που θέλουμε να προωθήσουμε. Η ζωή, δεν τελειώνει μετά από ένα ατύχημα. Βγες έξω και ζήσε».
Στα ζευγάρια που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις θα θέλαμε να τους πούμε να έχουν αγάπη μεταξύ τους. Να σκέφτονται πως θα ήθελε εκείνος ή εκείνη να τους φέρονται εάν ήταν στη θέση του/της και να φερθούν ανάλογα. Να οπλιστούν με υπομονή , επιμονή και να παλεύουν μαζί, για όλα. Τίποτα, δεν έχει τελειώσει. Θα μάθουν, να κάνουν , τα ίδια πράγματα αλλά με άλλο τρόπο. Ίσως λίγο πιο δύσκολα, ίσως λίγο πιο χρονοβόρα, αλλά όλα γίνονται. Να βγουν έξω, να ζήσουν και πάνω από όλα να αποδεχθούν τη νέα τους κατάσταση. Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό, τόσο καλύτερα για αυτούς…»
Ο αστυνομικός που σκαρφαλώνει στις κορυφές για καλό σκοπό και ο «μπάτσος» του κράτους