Εξωτερική πολιτική με ψευδαισθήσεις δεν γίνεται. Ας πούμε, λοιπόν, τα πράγματα με το όνομά τους, πέρα από ψηφοθηρικούς τακτικισμούς (προσανατολισμένους στο εσωτερικό), εμμονικούς μεγαλοϊδεατισμούς (που κινδυνεύουν να γυρίσουν μπούμερανγκ) και εντυπώσεις μειονεξίας ή υπεραξίας (που θολώνουν την κρίση).
Η ιστορική εμπειρία, από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και μετά, έχει να επιδείξει μόνο εμπάργκο (προσανατολισμένα μάλιστα όχι μόνο προς την Τουρκία αλλά και προς την Κυπριακή Δημοκρατία), ίσες αποστάσεις και κινήσεις πυροσβεστικές («no ships, no troops, no flags»), στην σκιά των οποίων όμως έχει παγιωθεί ένα καθεστώς γκρίζων τουρκικών αμφισβητήσεων από το Αιγαίο έως και τα νερά της Κύπρου.
Ένα καθεστώς γκρίζο απέναντι στο οποίο η ελληνική αποτρεπτική ισχύς υψώνει αναχώματα, τα οποία όμως χάνουν… ισχύ όσο απομακρύνονται από το Αιγαίο προς το Καστελόριζο και τα δυτικά της Κύπρου (ειδικά χωρίς εκείνες τις νέες φρεγάτες για τις οποίες γίνεται τόσο πολύς ντόρος).
Τα δεδομένα στις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τη Γαλλία έχουν επιδεινωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια, θα αντιτείνουν πολλοί αφήνοντας να εννοηθεί ότι η στάση της Δύσης απέναντι στην Άγκυρα πλέον είναι και θα συνεχίσει να είναι πιο σκληρή από ό,τι στο παρελθόν.
Δεκτό, πλην όμως Ελλάδα και Τουρκία παραμένουν αμφότερες μέλη του ΝΑΤΟ, όπερ σημαίνει ότι μια ενδεχόμενη μεταξύ τους σύγκρουση δεν υπόκειται σε κανένα Άρθρο 5.
Και αν ο Ερντογάν προχωρήσει τελικώς σε απόπειρες γεωτρήσεων ή επιθετικές κινήσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ το προσεχές διάστημα, τότε τι θα κάνει η Δύση;
Δεκτό, πλην όμως οι Αμερικανοί συνεχίζουν, προς το παρόν, να κρατούν ανοιχτά παραθυράκια (ακόμη και ενεργειακά) προς την πλευρά της Τουρκίας.
Στις επίσημες ανακοινώσεις του, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ υποστηρίζει ότι οι ενεργειακοί πόροι της Κύπρου «θα πρέπει να μοιραστούν ακριβοδίκαια μεταξύ των δύο κοινοτήτων στο πλαίσιο μιας συνολικής διευθέτησης», ενώ πίσω στη Λευκωσία ήδη διαμορφώνεται ένα ταμείο υδρογονανθράκων προς μελλοντική χρήση και αξιοποίηση.
Την ίδια ώρα, άλλοι (American Foreign Policy Council) μας υπενθυμίζουν με νόημα ότι οι ΗΠΑ… δεν έχουν υπογράψει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) «που οριοθετεί τα δικαιώματα των κρατών στην αποκλειστική οικονομική τους ζώνη», αφήνοντας έτσι να εννοηθεί ότι θα είναι «νομικά δύσκολο για τις ΗΠΑ να πουν στην Τουρκία ότι δεν έχει το δικαίωμα να παρέμβει στην περιοχή», όπως σημειώνει ο Στίβεν Μπλανκ του American Foreign Policy Council σε πρόσφατη συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Εάν κρίνουμε, πάντως, από την πρόσφατη συνέντευξη του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών στο τουρκικό ειδησεογραφικό πρακτορείο «Anadolu» (υπό τον τίτλο «Greece rules out Turkey’s exclusion in East Med. Energy»), η Ελλάδα δεν επιθυμεί σε καμία περίπτωση ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Και είναι λογικό.
Το «ματς» ακόμη δεν έχει κριθεί. Η μπάλα, ωστόσο, βρίσκεται στο γήπεδο του Ερντογάν. Και ο χρόνος μετράει αντίστροφα.
Η δράση του Θεόφιλου Γεωργιάδη προκαλούσε κόστος στην Τουρκία, γι’ αυτό και δολοφονήθηκε