«Broken History – Σπασμένη Ιστορία»: Η έκθεση του Παύλου Σάμιου στο Βυζαντινό Μουσείο

Τι μπορεί να αφηγηθεί μια «σπασμένη» ιστορία; Τον τρόπο «να ξαναβρούμε τα σπασμένα κομμάτια μας, να τα ενώσουμε για να πάμε λίγο μακρύτερα» λέει στο ΑΠΕ/ΜΠΕ ο ζωγράφος Παύλος Σάμιος, με αφορμή την έκθεσή του, που εγκαινιάζεται την Παρασκευή 15 Μαρτίου στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.

«Να δείξουμε το μπόι μας, να πάρουμε κι εμείς μια θέση ανάμεσα σε όλους τους άλλους, όχι για να πούμε ότι είμαστε καλύτεροι. Δεν είναι το καλύτερο που με ενδιαφέρει, αλλά το διαφορετικό».

Στην έκθεση «Broken History – Σπασμένη Ιστορία» παρουσιάζονται 66 έργα μεγάλων διαστάσεων (μερικά ξεπερνούν τα τρία μέτρα), στα περισσότερα από τα οποία ο ζωγράφος έχει επιλέξει ως υπόβαθρο εκτέλεσης χαρτοκιβώτια που ο ίδιος περισυνέλεξε από τον δρόμο. Κάποιες, λίγες, φορές τα έργα του είναι από θραύσματα μαρμάρου και ακόμα λιγότερες από τμήματα αυτοκίνητων. Η θεματολογία πάντως, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, έχει ως επίκεντρο την αρχαιότητα, δηλαδή αγάλματα, κατακερματισμένα ζωγραφικά σε ένα ή περισσότερα χαρτοκιβώτια, όπου η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα δηλώνεται με πολύχρωμα ανεικονικά γκράφιτι, αυτοκόλλητα ή άλλα ευτελή υλικά (π.χ. κουτάκια αλουμινίου). Όσο για τα κομμάτια από το πεντελικό μάρμαρο -από το ίδιο μάρμαρο που είναι φτιαγμένα τα γλυπτά του Παρθενώνα-, σε αυτά ζωγράφισε τα χαμόγελα των «αρχαϊκών κορών», ενώ στις ρόδες και στα φτερά των αυτοκινήτων τις αντανακλάσεις αρχαιοτήτων.

«Το αρχαίο έχει τόσο πολύ μπει μέσα στην ψυχή μας, που μόλις το σκεφτούμε μπορεί να το δούμε παντού» εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, αναφερόμενος, για παράδειγμα, στα δυο φτερά από ένα smart όπου ζωγράφισε αρχαιότητες ή στο μικρό κομμάτι αυτοκινήτου που βρήκε μετά από τρακάρισμα, πάνω στο οποίο φιλοτέχνησε τον Όμηρο. «Δεν είχα σκοπό να κάνω γλυπτό, ήθελα απλώς την ιδέα, όπως με τις πέτρες» συμπληρώνει. «Είχα κάνει μια έκθεση στη Λήμνο και τα έργα επιστράφηκαν μέσα σε μια κούτα» συνεχίζει. «Την ώρα που τα έβγαζα και ήμουν έτοιμος να πετάξω την κούτα, άρχισα να τη ζωγραφίζω. Έτσι βγήκε το πρώτο έργο». Και γιατί επέμεινε στο χαρτόνι; «Έβλεπα όλους αυτούς τους ανθρώπους που περνάνε και πνίγονται, έρχονται στη Σάμο και βάζουν κάτω χαρτόνια για να κοιμηθούν. Το χαρτόνι είναι πια ένα θέμα, είναι ένα υλικό. Ζει ο κόσμος μέσα στα χαρτόνια. Έχει σημασία αυτό. Έκανα έργα πάνω σε τελάρα, αλλά γινόταν μουσαμάς. Δεν είχε αυτό το ”πάνω στο σκουπίδι κάνεις τον θεό σου”», λέει χαρακτηριστικά.

Ελένη Μάρκου, ΑΠΕ-ΜΠΕ