Ήταν το τελευταίο του ταξίδι στην Κύπρο, τον περασμένο Ιούλιο, όταν η Αθηένου, η γενέτειρα του, τον τίμησε για την απλόχερη βοήθεια, που της πρόσφερε. Μετά την εκδήλωση, σε ένα τραπέζι για φίλους χόρεψε το τελευταίο ζεϊμπέκικο, στην μητέρα γη.
Το πρόσωπο του έλαμπε σαν χόρευε με ένα τρόπο που έδειχνε πως πατά γερά. Πατούσε τη γη της πατρίδας. Χόρεψε και με τη σύζυγό του, χόρεψε και με φίλους. Το χάρηκε πολύ και το έδειχνε. Δυο μέρες μετά επέστρεψε στη Νέα Υόρκη.
Ο Νίκος Μούγιαρης «έφυγε» το πρωί του Σαββάτου, στη Νέα Υόρκη. Πάλεψε μέχρι τέλους με τον καρκίνο αλλά δεν τα κατάφερε.
Πρόσφερε χωρίς να ζητά ανταλλάγματα. Ήθελε, πάντα, η προσφορά του να έχει αποτέλεσμα. Για την Κύπρο, την Ελλάδα, τον Ελληνισμό, για τους συνανθρώπους που είχαν ανάγκη. Δεν είχε ποτέ αναστολές για να βοηθήσει.
Πριν 14 χρόνια σε ομιλία του για την ομογένεια είχε αναπτύξει ένα όραμα για τις δράσεις του ελληνικού λόμπι. Οι προσπάθειες, είχε πει, δεν μπορούν να είναι ερασιτεχνικές. Έφερε παράδειγμα το εβραϊκό λόμπι και ανέλυσε τον τρόπο λειτουργίας του. Ποιος τον άκουσε; Κανείς. Άλλωστε είναι ίδιον των Ελλήνων τα κενού περιεχομένου λόγια και διακηρύξεις. Οι διακηρύξεις που μένουν λόγια.
Ο Νίκος Μούγιαρης ήταν άνθρωπος της δράσης, χωρίς ποτέ να πάρει τα εύσημα. Σιωπηρά αλλά μεθοδικά σχεδίαζε και προωθούσε πρωτοβουλίες για την Κύπρο, τον ελληνισμό. Γι αυτό και δεν μπορεί κανείς να αναφερθεί μόνο στην ίδρυση του HALC, στη συμμετοχή του στην ηγεσία της Συντονισμένης Προσπάθειας Ελλήνων, την ενεργό εμπλοκή του στον Παγκύπριο του, στην ΠΣΕΚΑ και στις μεγάλες δωρεές του στα Χωριά ΣΟΣ, στην Έδρα Ελύτη του Πανεπιστημίου Rutgers και άλλους πολλούς σκοπούς.
Οικοδόμησε μηχανισμούς δράσεων και προσφοράς, που αφήνουν μια μεγάλη κληρονομιά σε όλους.
Θλίψη στην Ομογένεια για τον θάνατο του Νίκου Μουγιάρη: Έλληνας πατριώτης και φιλάνθρωπος