«Η αγάπη προς τη ζωή, μπορεί να κάνει ακόμα και θαύματα», λέει η Ρομίνα Κωστέα…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η Κύπρος κρούει τον κώδωνα κινδύνου εδώ και μήνες για το μεταναστευτικό, λέει ο Ιωάννου: Ο πόλεμος στη Γάζα επιβεβαίωσε με τον χειρότερο τρόπο τις ανησυχίες
Το State Department «τυλίγει» την Τουρκία σε 86… κόλλες χαρτί: Βασανιστήρια, εξαφανίσεις, ελεγχόμενη δικαιοσύνη, πολιτική καταπίεση, βία κατά δημοσιογράφων
Κάποιοι χορεύουν, για το γέλιο, για τα δάκρυα, την τρέλα, τον έρωτα, τους φόβους, τις ελπίδες, για τα όνειρα… για την ίδια τη ζωή και τις αντιφάσεις της, για εκείνα που έπλασες όταν ήσουν παιδί και μεγαλώνοντας τα δημιούργησες….
- Γιατί τίποτα πολυτιμότερο από την ίδια την υγεία και τη ζωή, δεν υπάρχει.. κι ίσως κανείς να μην μπορεί να αντιληφθεί τόσο την αξία της, αν δεν περάσει, πρώτα από το «στραπάτσο» του…
Λέγεται Ρομίνα Κωστέα. Ένα κορίτσι που χόρευε και χορεύει από τότε, που το ίδιο θυμάται τον εαυτό του. Μια γυναίκα που κάνει την Κύπρο υπερήφανη, τόσο στην ελληνική μουσική όσο και στη θεατρική σκηνή… Αέρινη και δυναμική. Μια γυναίκα που αποδείχτηκε πολύ πιο θαρραλέα και πολύ πιο δυνατή, απ’ ότι κι η ίδια πίστευε..
Το Νοέμβριο, μια λιποθυμία στη σκηνή, από ρήξη ανευρίσματος, στον εγκέφαλο, ήρθε και της ανέτρεψε όλη τη ζωή… οι προβολείς της σκηνής, μπορεί να έκλεισαν για λίγο, αλλά η Ρομίνα, κουβαλούσε το προσωπικό της φως, όπου αυτό θεράπευε κάθε της τραύμα.. τη δύναμη της ψυχής της και της θέλησης της… σε λίγο μόνο χρονικό διάστημα η Ρομίνα περπάτησε ξανά και πολύ σύντομα θα ανέβει και πάλι στη σκηνή για το πιο δυνατό, απ’ όλους χειροκρότημα..
- «Μου άρεσε από μικρή, ο χορός. Μεγαλώνοντας, έγινε πάθος. Δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα είχα ασχοληθεί με κάτι άλλο. Είναι ένας τρόπος, έκφρασης συναισθημάτων, αφού ο χορός δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ο καθρέπτης της ψυχής μας.
Μια λιποθυμία στη σκηνή, μου άλλαξε τη ζωή. Μεταφέρθηκα στην εντατική Τζανείου και ταυτόχρονα ενημερώνουν τους γονείς μου, που διαμένουν στην Κύπρο, ότι είχα ρήξη ανευρίσματος στον εγκέφαλο», διηγείται η χορεύτρια Ρομίνα Κωστέα.
Και συνεχίζει:
- «Την επόμενη μέρα γίνεται εμβολισμός και μεταφέρομαι ξανά στην εντατική, με καταστολή για τρεις εβδομάδες. Εκεί παθαίνω λοίμωξη του αναπνευστικού, αλλά ο Θεός ήταν μαζί μου και το ξεπέρασα. Την τρίτη βδομάδα, μου έκαναν τραχειοτομή και την τέταρτη βδομάδα, άνοιξα τα μάτια μου, χωρίς να καταλαβαίνω που βρίσκομαι… έβλεπα μόνο σωλήνες, παντού, επάνω μου και τότε άρχισα να ρωτάω, τι μου συμβαίνει αλλά και που είμαι.
Οι γιατροί, μου έλεγαν ότι είμαι κρυωμένη κι ότι σε λίγες μέρες θα γυρίσω σπίτι μου. Κάθε μέρα ρωτούσα το γιατρό, τι έχω και πως θα ήθελα να περπατήσω. Όταν επιτέλους, μου το επέτρεψαν, κατάλαβα πως δεν μπορούσα να περπατήσω. Ξεκίνησαν οι φυσιοθεραπείες, οι λογοθεραπείες αλλά και να βλέπω ψυχολόγους. Ο στόχος μου, ήταν να περπατήσω το συντομότερο. Μια μέρα, σε κάποιες τυπικές εξετάσεις, ο γιατρός μου είπε, την αλήθεια κι εκεί σοκαρίστηκα… Εκεί αντιλήφθηκα πραγματικά, τη σοβαρότητα, της κατάστασης.
Όταν κοίταξα, τον εαυτό μου, στον καθρέπτη, αισθάνθηκα πως είμαι μια άλλη. Μέσα από όλη αυτή την πορεία, έχασα 10 κιλά, ένοιωθα αδύναμη, οι γιατροί , έκοψαν τα μαλλιά μου και τότε άρχισα να κάνω περίεργες σκέψεις, να έχω πολλές απορίες αλλά και η διάθεση, μου να αλλάζει συνεχώς…»
Και συμπληρώνει:
«Όταν βιώνεις ένα τόσο δυνατό σοκ, ένα τόσο μεγάλο δίδαγμα αν θες, συνειδητοποιείς πως έχεις τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης, μιας δύναμης που ποτέ δεν ήλπιζες πως είχες. Πηγή δύναμης, επίσης αποτελούσαν οι γονείς μου, που δεν έφυγαν λεπτό από δίπλα μου, οι συγγενείς μου, οι φίλοι μου, οι γιατροί μου… οι άνθρωποι που κουβαλάω πάντα μέσα μου, όπου κι αν είμαι, όπου κι αν βρίσκομαι..
- Όλο αυτό, ήταν και το μεγαλύτερο μου μάθημα. Αναθεώρησα τα πάντα και συνειδητοποίησα, ότι τίποτα πολυτιμότερο από την υγεία, γι αυτό και πρέπει να αγαπάμε και να προσέχουμε όσο τίποτα άλλο τον εαυτό μας. Να ζούμε και να μην υπάρχουμε, απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή. Πλέον αντιμετωπίζω τη ζωή πολύ διαφορετικά, ρουφάω και γεύομαι την κάθε στιγμή, όποια κι αν είναι αυτή, κι είμαι ευγνώμων…
Πάντα πίστευα στον Θεό, αλλά σήμερα μπορώ και λέω με περισσότερη δύναμη, ευχαριστώ, Σε Αυτόν. Πιστεύω πολύ στη δύναμη της ψυχής. Εννοείται, πως πριν φτάσω στο στάδιο της ευγνωμοσύνης, πέρασα κι από το στάδιο του θυμού. Είχα θυμώσει με Τον Θεό. Έλεγα, γιατί σε μένα… Αναθεώρησα όμως, όχι μόνο μέσα από το δικό μου βίωμα αλλά και με τα όσα έβλεπα, στους ανθρώπους γύρω μου, σε όλο τον κόσμο που υπέφερε και υποφέρει.».
Υπογραμμίζει:
«Όλα στη ζωή ξεπερνιούνται, φτάνει εσύ να πιστέψεις πως όλα θα πάνε καλά. Να αγαπάς και να προσέχεις τον εαυτό σου και πως η αγάπη προς τη ζωή, μπορεί να κάνει ακόμα και θαύματα… Κάπως έτσι συνέβηκε και με μένα, αν σκεφτώ σε πόσο χρόνο μου έλεγαν, πως θα χρειαστεί να επανέλθω.. Πολλές φορές η μισή δύναμη, πηγάζει από τους ανθρώπους, που κάθονται ή βρίσκονται δίπλα μας, και μας κρατάνε σφικτά το χέρι, σ’ αυτούς που οφείλουμε να λέμε σ’ αγαπώ κι όλα όσα νοιώθουμε, χωρίς να κρύβουμε τα συναισθήματα μας, πίσω από το δάκτυλο του εγωισμού…»
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας
Μάθημα αξιοπρέπειας: Κυριάκος Λουκά και Παύλος Κοντίδης ιδανικά Πρότυπα για τους νέους