Απολαμβάνοντας το να μην γνωρίζει κανείς σύνορα: να βγούμε από την θάλασσα του φόβου…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Συνεργασία με τις ΑΠΟΨΕΙΣ και την HELLAS JOURNAL
Όσο αγαπώ τα πουλιά που δεν γνωρίζουν σύνορα, άλλο τόσο αγαπώ τους γιατρούς χωρίς σύνορα και τους δημοσιογράφους χωρίς σύνορα. Αυτό είπα σε έναν αδειούχο Ρώσο αξιωματικό με τον οποίο συζητούσαμε πίνοντας κρασί ένα χιονισμένο χειμωνιάτικο βράδυ στο τρένο Κωνσταντινούπολη-Σόφια-Βουκουρέστι-Μόσχα.
- «Εγώ δεν αναγνωρίζω σύνορα», είπε, «ειδικά άμα απολυθώ, θα ζήσω όπως γουστάρω σε αυτό τον κόσμο». Πρέπει να ρωτήσω και τον ποιητή πάνω στο φέρετρο του οποίου έριχναν ζάρια και είχε πάψει να ελπίζει στις διευθύνσεις που είχε στην τσέπη. Ποια σύνορα να γκρεμίσουμε; Αν δεν υπάρχει ζωή χωρίς τέλος, μήπως υπάρχει ελευθερία χωρίς τέλος; Τι γράφει στην ταφόπετρα του Νίκου Καζαντζάκη στην Κρήτη;
«Δεν ελπίζω τίποτα,
Δεν φοβάμαι τίποτα,
Είμαι ελεύθερος…»
Ακούω με μεγάλη προσοχή αυτά που διηγείται ένας γιατρός χωρίς σύνορα που ήρθε από το πεδίο του πολέμου. «Λένε πως δεν χτυπούν αμάχους. Όλα είναι ψέματα. Το είδα με τα ίδια μου τα μάτια», λέει. Μου περιγράφει το πώς φυγάδευσε τραυματισμένα παιδιά από εκείνους τους τρομερούς βομβαρδισμούς. Τον όλμο που πέρασε ξυστά από την κοιλιά του. Το σακάκι του που κάηκε. «Θα ξαναπάς πάλι εκεί», τον ρωτώ. «Θα πάω». «Τι θα κάνεις;» «Θα μαζέψουμε τους νεκρούς από τα κτίρια που γκρεμίστηκαν από τις βόμβες και τους τραυματίες».
- Αν το χώνεψε αυτό μια κοινωνία που ζει σε ένα νησί με μπόλικες σημαίες και σύνορα, εγώ τι να κάνω. Δεν υπάρχουν κόμματα που δεν γνωρίζουν σύνορα. Οργανώσεις που δεν γνωρίζουν σύνορα. Δεν υπάρχουν! Κανένα άλλο ζωντανό που δεν γνωρίζει σύνορα δεν υπάρχει εκτός από τα πουλιά, τα σκυλιά, τις γάτες, τα φίδια, τις πεταλούδες, τις μύγες, τα πρόβατα, τα γαϊδούρια και τα μυρμήγκια! Μετά από 44 χρόνια ακόμα σκεφτόμαστε να ανοίξουμε πόρτες, όχι πόλεις.
Εγώ σκίζομαι λέγοντας να ανοίξει το Βαρώσι. Εκείνοι ακόμα λένε να ανοίξουμε πόρτες. Ξαφνικά έρχεται ξανά χειμώνας. Οι καταδικασμένοι σε σύνορα πηγαινοέρχονται από τις πόρτες δείχνοντας την ταυτότητά τους στην αστυνομία. Οι δημοσιογράφοι γράφουν άρθρα εντός των ορίων που χαράχθηκαν γι’ αυτούς. Οι εκπρόσωποι των κομμάτων κάνουν δηλώσεις που δεν ξεπερνούν τα όρια. Οι διαδηλωτές διαδηλώνουν μένοντας προσηλωμένοι στα όρια.
- Ακόμα δεν τον είχα γνωρίσει στο τρένο Κωνσταντινούπολη-Σόφια-Βουκουρέστι-Μόσχα καθώς έβλεπα αφηρημένος την θέα από το στενό παράθυρο μια χιονισμένη νύκτα. Θα καταλάβαινα ότι είναι η δίδυμη ψυχή μου μόνο όταν θα τον γνώριζα μετά από χρόνια. Αγαπούσε όποιον ποιητή αγαπούσα. Αγαπούσα όποια τραγούδια αγαπούσε.
Λυπόταν για ό,τι λυπόμουν. Τα λουλούδια στην τενεκεδένια του γλάστρα ήταν αυτά που και εγώ αγαπούσα. Ό,τι έκανε εμένα δυστυχισμένο, τον έκανε και αυτόν δυστυχισμένο. Αδελφές ψυχές που αγαπούσαν να βρέχονται όταν ψιχάλισε, ήξεραν ότι μας ταιριάζει περισσότερο η θλίψη και στράγγιξαν από έναν έρωτα που δεν γνωρίζει σύνορα.
- Εκείνος ανακάλυψε ότι κάθε έρωτας μοιάζει με το μέρος στο οποίο γεννήθηκε. Γι’ αυτό αγαπούσε πάντοτε τα βουνά και όχι τις πόλεις. Τα βουνά, τα βουνά. Πώς θα ζούσε κανείς σε αυτό το νησί αν δεν υπήρχαν και αυτά. Αν δεν έχανε την φωνή της τα βράδια η πόλη. Αν δεν μας καλούσαν τα άνθη της μυγδαλιάς. Αν δεν υπήρχαν οι πεδιάδες στις οποίες ακόμα δεν μπορέσαμε να πάμε, αλλά ονειρευόμαστε να πάμε. Αν οι μέρες που πέρασαν με χίλιες δυο προδοσίες δεν γέμιζαν την ψυχή μας με οργή και ελπίδα. Πώς θα ζούσε κανείς.
Αν θα έχουμε μιαν πατρίδα, αυτή πρέπει να είναι πατρίδα που δεν γνωρίζει σύνορα. Και αν θα γράφουμε άρθρα σε μιαν εφημερίδα, αυτή η εφημερίδα δεν πρέπει να γνωρίζει σύνορα. Δεν πρέπει να φύγουμε από αυτό τον κόσμο χωρίς να απολαύσουμε το σπάσιμο των ταμπού. Αυτό είναι κάτι που μάθαμε από εκείνους που κάηκαν στην φωτιά, που απαγχονίστηκαν, που χτυπήθηκαν και που τιμωρήθηκαν με ισόβια μοναξιά.
Αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει στην γυναίκα τις παιδικές φωτογραφίες της οποίας αγαπώ πολύ. Τα σκασμένα ρόδια είναι τα πιο ώριμα φρούτα του έρωτα. Η γεύση τους είναι όπως η Κύπρος. Μυρίζουν πικρό λεμόνι. Δεν χρειάζονται ειδικές μέρες για να προσφέρουν την αγάπη τους. Οι γιορτές τους είναι δικές τους γιορτές και όχι εκείνες που υπάρχουν στα ημερολόγια. Πιστεύουν στην ελπίδα που γεννιέται από την απελπισία και όχι στην απελπισία που γεννιέται από την ελπίδα.
- Δεν ψάχνουν την τύχη τους στο φλιτζάνι. Και αυτήν μόνοι τους την χαράσσουν. Δεν υπάρχει θέση για κανένα σύνορο στην ζωή τους. Αν τώρα είναι λίγο θλιμμένοι, λίγο μελαγχολικοί, αυτό οφείλεται σε τούτα τα σύνορα τα οποία ονειρεύτηκαν να παραβιάσουν, αλλά ακόμα δεν τα κατάφεραν.
Αν υπάρχει κάποιος ένοχος σε αυτή την χωρίς νόημα και παράλογη ζωή που ζούμε, εμείς είμαστε αυτός πρώτα απ’ όλα. Διότι ακόμα δεν μπορέσαμε να βγούμε από την θάλασσα του φόβου στην οποία μπήκαμε. Δεν μας έκανε ανθρώπους η εποχή των λουλουδιών, ούτε και η εποχή του πεπονιού και του καρπουζιού. Ο ήλιος ανατέλλει και δύει. Νυχτώνει και ξημερώνει. Περνούμε από τις τρεις πόρτες αυτής της πόλης. Με την ψυχή μας γεμάτη σύνορα και νεύρα. Αδιάφορα…
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας
Διαταγή εκτελέστε τον: Η μέρα που πρώτη φορά σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να σκοτώσω άνθρωπο