Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Συνεργασία με τις ΑΠΟΨΕΙΣ και την HELLAS JOURNAL
(Παρακάτω ακολουθεί το άρθρο για το οποίο ηγέρθη αγωγή εναντίον μου και η δίκη ακόμα συνεχίζεται)…
Διαδηλωτές και τρομοκράτες. Τους μπερδέψατε. Είναι το ίδιο; Άλλο ο διαδηλωτής. Άλλο ο τρομοκράτης. Εσείς είστε τρομοκράτες, όχι διαδηλωτές. Από ποιαν κόλαση ήρθατε στην δική μου πατρίδα που μυρίζει γιασεμί και λεμόνι; Πώς ήρθατε; Ξεκουμπιστείτε, φύγετε. Θα φύγετε.
Θα πάρουν την θέση τους στις εγκυκλοπαίδειες των γνωστών κολάκων που πουλούν την πατρίδα και τον λαό τους για λίγα χρήματα. Κοιτάξτε, κανείς δεν τολμά να με βγάλει να μιλήσω σε αυτές τις τηλεοράσεις. Παίρνω προσκλήσεις από όλα τα μέρη του κόσμου για να μιλήσω. Αλλά απαγορεύεται να μιλήσω στην ίδια μου την πατρίδα. Όχι, υπάρχει κάτι ανάποδο σε αυτό το θέμα. Αν εσείς είστε Τούρκοι, εγώ δεν είμαι Τούρκος. Αν εσείς είστε πατριώτες, εγώ είμαι προδότης.
Μην προσπαθείτε άδικα. Ό,τι και να κάνετε δεν θα μπορέσετε να φέρετε εκ νέου την βαρβαρότητα σε αυτά τα χώματα. Ίδρυσα μιαν υπόγεια οργάνωση με γιασεμιά, λεμόνια, γαρύφαλλα και ευκαλύπτους. Ούτε ΕΟΚΑ, ούτε ΤΜΤ. Οπλιστήκαμε από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Τα όπλα μας είναι τα λουλούδια μας. Και αυτή η πένα που δεν καταλαβαίνει από λόγια. Ακόμα και εγώ δεν μπορώ να της περάσω τον λόγο μου. Και θα μπορέσουν να της περάσουν τον λόγο τους οι πέτρες σας, ο σουλτάνος σας, οι φωνές σας ότι ο Αλλάχ είναι μεγάλος;
Μήπως η δική μου πατρίδα έχει βορρά και νότο; Ολόκληρη είναι δική μου. Και ο νότος και ο βορράς. Και η δύση και η ανατολή. Όπου θέλω ζω. Αν θέλω ζω στην Πάφο, αν θέλω ζω στην Καρπασία. Αν θέλω ζω στο χωριό του παππού μου. Στην Τέρα. Αν θέλω ζω σε εκείνο το σπίτι πάνω στον λόφο στον Άγιο Θεόδωρο όπου ο αγαπητός θείος Σαλίχ κάνει ζιβανία και φαγοπότι. Όπου η αγαπητή κυρία Χατιτζέ μας ψήνει καφέ.
Μας χαιρετά ο Γιώργος, ο οποίος περνάει μπροστά από την πόρτα μας. Τραγουδάμε στο Χάνι της Σκαρίνου και μετά χορεύουμε συρτάκι. Zorba the Cypriot. Δεν είδατε αυτή την ταινία και δεν την ξέρετε, έτσι δεν είναι; Άλλωστε τι άλλο ξέρετε εσείς εκτός από το να χτυπάτε και να σπάζετε, να επιτίθεστε και να βιάζετε, να μαχαιρώνετε, να λιντσάρετε και να βρίζετε με το στόμα του αλήτη από το Κασίμπασα;
Ήρθατε αφότου γεμίσατε με τρύπες ακόμα και τις κοιλιές εγκύων γυναικών στο Καχραμάνμαρας. Ήρθατε το 1974. Ακόμα δεν μπορούμε να βρούμε ακόμα και τους αγνοούμενούς μας των οποίων τα αφτιά κόψατε και τους ρίξατε μέσα στα πηγάδια. Οι γυναίκες τις οποίες βιάσατε και τα νεαρά κορίτσια συνεχίζουν την ζωή τους με αυτή την ντροπή. Πετάτε ανάμεσα στα φτερά μιας κυβέρνησης που διψά για αίμα στην χώρα ας και τώρα βομβαρδίζει με ναπάλμ έναν ειρηνόφιλο λαό. Αλλά ό,τι και να κάνετε, δεν θα μπορέσετε να πετάξετε πιο γρήγορα από ένα λευκό περιστέρι.
Θα ήθελα να αγαπώ και εσάς, επειδή είστε άνθρωποι. Αλλά εσείς δεν είστε όντα για να τα αγαπήσει κανείς. Από ποιαν κόλαση, πώς ήρθατε στην πατρίδα μου που μυρίζει γιασεμί και λεμόνι; Ξεκουμπιστείτε, φύγετε. Θα φύγετε! Θα φύγετε όπως ήρθατε.
Ουσιαστικά είναι ζήτημα κοιλιάς: Περί Κυπριακού, στάτους κβο και απίστευτης αδιαφορίας