Το τέλος του μύθου: Πως θα αντιμετωπίσουν Ελλάδα και Κύπρος τα τουρκικά Fake News;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Το προ ημερών άρθρο του Μιχάλη Ιγνατίου που αφορούσε την αναπαραγωγή ψευδών της Τουρκίας, δε γίνεται να μην ξεκινήσει μια συζήτηση που αποφεύγουμε να κάνουμε καθώς είμαστε δέσμιοι της επικαιρότητας και των αντιδράσεων επ’ αυτής.
Η χώρα αυτή, θα αποκτήσει διεθνολογική ωριμότητα αφού λάβουν χώρα δύο εξελίξεις:
- Πρώτον, να πάψουμε να λέμε και να γράφουμε περιγραφικά. Κάθετί που συνιστά προβληματισμό, ακολουθεί το δίπτυχο problem-solution.
- Δεύτερον, να μάθουμε πως τα προβλήματα, δεν έχουν λύση επί του πιεστηρίου αλλά πρόληψη. Το κείμενο του Μιχάλη Ιγαντίου, έθεσε τον πυρήνα της αντιμετώπισης της Τουρκίας από πλευράς Ελληνισμού. Τι μπορούμε να κάνουμε για να θέσουμε τη βάση μιας άλλης στρατηγικής απέναντι στην Τουρκία;
- Το τέλος του ευρωπαϊκού μύθου της Τουρκίας.
Η πιο αποτελεσματική (επιστημονικά και πολιτικά) μέθοδος παράθεσης επιχειρημάτων σε έναν διάλογο είναι η χρήση επιχειρημάτων της άλλης πλευράς. Ο Μάνφρεντ Βέμπερ λίγες μέρες πριν είπε τα αυτονόητα αναφορικά με την Τουρκία και τη σχέση της με την Ε.Ε.
Ότι εδώ και καιρό δηλαδή, η Τουρκία έχει χάσει το ευρωπαϊκό τρένο. Η περίοδος Σημίτη στην Ελλάδα γέννησε μύθους οι οποίοι βαπτίστηκαν με ανάδοχο τη θρασύτητα, ως “ρεαλιστικές πρακτικές”. Η εποχή της “διαλλακτικότητας” άνοιξε το τραπέζι των διαπραγματεύσεων και αρχίσαμε καθιστούμε την κάθε τουρκική επιδίωξη (παρανοϊκή) μέρος πολιτικής ανάλυσης και συζήτησης. Οι μύθοι, όπως και η προπαγάνδα αντιμετωπίζονται μόνο από την πραγματικότητα.
- Η Τουρκία δε θα γίνει ευρωπαϊκό κράτος ακόμη και αν αποκτήσει μια ειδική σχέση με την Ε.Ε. Η Άγκυρα δε θα πάψει να θεωρεί την γεωγραφική επικράτεια του Ελληνισμού ως ζωτικό της χώρο, ακόμη και αν η Ανατολία γινόταν Κοιλάδα του Ποταμού Πάδου.
Όσο η “ευρωπαϊκή οδός” της Τουρκίας αναπαράγεται από σλόγκαν και κλισέ σε Αθήνα και Λευκωσία, τόσο η λανθάνουσα τουρκολαγνεία θα διατηρεί τη γοητεία της..
- Η αιτία της “ανεξήγητης” τουρκολαγνείας.
Τα πολιτικά φαινόμενα δεν είναι ποτέ ανεξήγητα. Η διεθνιστική μερίδα η οποία μειοψηφεί τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, μέσα από την “Ειρήνη στο Αιγαίο με κάθε κόστος” και μέσα από την “όποια λύση στην Κύπρο για να τελειώνουμε”, διατηρούσαν ένα εκλογικό σώμα το οποίο πίστευε τις πλάνες του κόσμου προ 2008. Ότι η οικονομία ενώνει και χωρίζει τον κόσμο, ότι οι άνθρωποι έχουν πάψει να έχουν ψυχισμό, ότι “ήλθε η ώρα να ξεχάσουμε τις σφαγές των Τούρκων” ότι “οι Τούρκοι είναι έντιμοι άνθρωποι και έρχονται φιλικά” κτλ.
- Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η ”διαλλακτικότητα” αυτού του τύπου, έχει πολιτική προέλευση από την διεθνιστική αριστερά για την οποία δεν υπάρχει εξωτερική πολιτική, παρά μόνο νομή των μέσων παραγωγής, εργαζόμενοι και συλλογικές συμβάσεις.
Με άλλα λόγια, δεν υπήρξε ποτέ “τουρκολαγνεία” στην Ελλάδα, όπως δεν υπήρξε και “λαγνεία υπέρ των Σκοπίων”. Υπήρξε (και υπάρχει σε πολύ μικρότερο βαθμό) μια αφελής πίστη ότι μια καλή κουβέντα για την Τουρκία, αποτελεί πολιτικό εισιτήριο για την ευρύτερη κεντρο-αριστερά η οποία μισεί τον ελληνικό εθνικισμό, προωθώντας και βοηθώντας εθνικισμούς άλλων (βλ. Σκόπια, Τουρκία, Αλβανία).
- Η ανάγκη για μείωση της “τουρκικής θεαματικότητας”.
Κανείς δε θα πίστευε ότι θα ζούσαμε εποχές που η Τουρκία και η καθημερινή μελέτη της θα συναγωνιζόταν το ζήτημα των συντάξεων ή των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές. Η απάντηση σε αυτήν την κριτική θα ήταν -επιφανειακά- αποστομωτική: “Το καλώς γνώναι των αντιπάλων”. Γράφοντας για ένα υψηλού επιπέδου ακροατήριο (και εχέφρον) θεωρώ πως είναι κάτι παραπάνω από προφανές το οτι η Τουρκία δεν επιτρέπει την καλή της γνώση.
Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι η Τουρκία, είτε μέσω τύπου, είτε μέσω τουρκικών πρωτοσέλιδων, δε θα επέτρεπε δημόσια διπλωματία σε βαθμό που θα αποκαλύπτονταν τα πολιτικά της σπλάχνα. Η Τουρκία είναι κατ’ επίφαση δημοκρατία, όχι τώρα με τον Ερντογάν. Ποτέ δεν ήταν μια χώρα που απόλαυσε έστω και μια στιγμή τα δικαιώματα του δυτικού και πολιτισμένου κόσμου.
Σήμερα στην Ελλάδα και στην Κύπρο, ένα θαυμαστικό ακολουθεί κάθε είδηση από την Τουρκία του Ερντογάν.
- Είναι αποδεδειγμένο από την πολιτική ψυχολογία ότι η συνεχής “έκπληξη” και η μεταφορά της σε μάζες, δημιουργεί παράλυση και εξάντληση της όποιας κριτικής και αμυντικής στάσης. Κάθε μέρα εδώ και αρκετά χρόνια, η Ελλάδα και η Κύπρος κινδυνεύουν με εισβολή. Εκείνος που δεν ευθύνεται για την άγνοιά του απέναντι σε μια απόλυτα προβλέψιμη χώρα, θεωρεί πως η Τουρκία, λίγο ή πολύ, τα βάζει με τις ΗΠΑ και με την Κίνα.
Το tweet του Προέδρου Τραμπ προ μηνών, αποκάλυψε αυτό που υποστήριζε ο Βασιλιάς της Πολιτείας των Λακεδαιμονίων, Αγησίλαος: Τα λόγια μας πρέπει να είναι ίσα με τα όπλα μας. Φτάνουμε μέχρι εκεί που φτάνουν τα δόρατά μας. Η Τουρκία μέσα σε λίγα 24ωρα θέσπισε φόρους για να αντέξει το πρώτο οικονομικό πλήγμα που δέχτηκε από τις ΗΠΑ.
Ο αντίπαλος ασκούσε πάντα κάποια γοητεία. Όπως και στον Ψυχρό Πόλεμο, έτσι και σε κάθε αντιπαλότητα, στα μάτια μας, ο εχθρός είναι πιο οργανωμένος και πιο ισχυρός από μας. Πιο πονηρός και πιο ραδιούργος. Πάντα η μελέτη του εχθρού θα είναι το πρώτο όπλο εναντίον του. Η μελέτη από την προώθηση και ανάδειξη της φωνής του, είναι πράγματα πολύ διαφορετικά. Στην Ελλάδα, δε θα ήταν ειρωνικό αν λέγαμε πως είμαστε έτοιμοι να φτιάξουμε την “Φωνή της Τουρκίας”.
- Η δημιουργία ενός οργανισμού με αρμοδιότητα την αντιμετώπιση της τουρκικής προπαγάνδας.
Κάθε πρόβλημα έχει κάποια πρόληψη. Πρόβλημα που δε λύνεται, δεν είναι πρόβλημα αν συμβουλευτούμε το απείκασμα της Λογικής, που είναι τα Μαθηματικά.
- Η Ελλάδα και η Κύπρος, παρόλο που έχουν την Τουρκία, τα Σκόπια, την Αλβανία στη γειτονία τους και δεν βρίσκονται κάπου ανάμεσα στην Αλσατία, δεν έχουν έναν οργανισμό ο οποίος θα φιλτράρει τις πληροφορίες που αργότερα θα επεξεργαστούν το Υπουργείο Εξωτερικών, η ΕΥΠ και το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Αθήνα και Λευκωσία, δεν έχουν έναν οργανισμό που όχι μόνο θα αντιμετωπίζει τις άμεσες ή κεκαλυμμένες απειλές (και τα τουρκικά fake news) αλλά και που θα δημιουργήσει αυτό που λέμε στην στρατηγική, αποτρεπτική φήμη.
Πριν προβούμε σε οποιοδήποτε χτίσιμο οργανισμού-γέφυρας της εξωτερικής πολιτικής με την αντίστοιχη αμυντική, πρέπει πρωτίστως να προσδιορίσουμε τις πραγματικές απειλές.
Να ταξινομήσουμε επιστημονικά ποιες απειλές είναι πιθανές, ποιες λιγότερο πιθανές και ποιες είναι απίθανες. Να οικοδομήσουμε έναν οργανισμό που θα υπακούει σε δομές στρατηγικής επικοινωνίας ώστε με ασφάλεια να κομίζει τα αληθή σήματα από κράτη που λειτουργούν σαν την Τουρκία.
- Υπάρχει πληθώρα ειδικών, καλά εκπαιδευμένων σε αυτήν τη χώρα που μπορούν να συνεισφέρουν. Μέχρι να δούμε πώς θα δημιουργήσουμε αυτόν τον οργανισμό, θα ήταν ιδανικό να μην κάνουμε τουρκική πασαρέλα. Η χώρα που επιβουλεύεται τα συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου, κάθε μέρα έχει τη δυνατότητα να προβάλλει φωτογραφίες και όπλα στην ελληνική κοινή γνώμη, χειριζόμενη άριστα τη βυζαντινή δεξιοτεχνία στην επίδειξη ισχύος και στην απειλή.
Αυτό που μας λείπει επομένως, είναι ο εκσυγχρονισμός της απάντησης ενός υψηλόβαθμου αξιωματικού λίγο πριν τη Μάχη των Θερμοπυλών στην πρώτη απειλή των Περσών (ότι τα βέλη τους θα καλύψουν τον ήλιο). Η απάντηση ήταν: “Ωραία, τότε θα πολεμήσουμε στην…σκιά.”.
(*) PhD IR (Candidate at Panteion-Hellenic American Relations). Secretary AHEPA Solon HJ04.
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας
Πότε θα σταματήσουμε οι δημοσιογράφοι να αναδημοσιεύουμε τα ψέματα των Τούρκων;