Η χώρα μου αποδείχθηκε ακυβέρνητη. Αυτό είναι το κάπως απελπισμένο και θλιβερό συμπέρασμα το οποίο συνάγω. Υπάρχει ένα επαναστατικό φαντασιακό που εξακολουθεί να είναι πολύ ισχυρό. Πρόκειται για μια σταθερή κατάσταση στη γαλλική πολιτική ζωή. Άμα δεν τα σπάσεις δεν σε παίρνουν στα σοβαρά.
Αν θέλουμε να αναζητήσουμε τις ρίζες του κοινωνικού ρήγματος για το οποίο μίλησα πριν από τρεις δεκαετίες, θα βρούμε την αιτία: είναι η προβολή στο γαλλικό έδαφος των παγκοσμίων ρηγμάτων που συνδέονται με την παγκοσμιοποίηση. Η αποβιομηχάνιση έπληξε ολόκληρες περιοχές, που έχουν ερημώσει.
Όταν οι πολίτες τον κατηγορούν ότι είναι ο πρόεδρος των πλουσίων, αυτό που του καταλογίζουν είναι ότι δεν λειτουργεί ως διαιτητής μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών. Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο. Ναι, ο στρατηγός ντε Γκολ, ιδρυτής της Πέμπτης Δημοκρατίας, ενσάρκωνε το προεδρικό αξίωμα, όπως και ο Πομπιντού, ο Ζισκάρ Ντ’Εστέν και ο Μιτεράν. Ο Σιράκ είχε προεδρικό κύρος, αλλά τίποτα περισσότερο. Από εκεί και μετά ήρθε η καταστροφή. Ούτε ο Σαρκοζί ούτε ο Ολάντ ούτε ο Μακρόν κατάφεραν να γίνουν σεβαστοί ως πρόεδροι.
Ολόκληρα στρώματα της κοινωνίας δεν μιλούν πλέον την ίδια γλώσσα και δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Αυτό δεν είναι πλέον κοινωνικό ρήγμα: είναι ένα ηθικό ρήγμα μεταξύ ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να πουν μεταξύ τους. Συναίνεση δεν θα υπάρξει ποτέ. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι η Γαλλία έχει γίνει ακυβέρνητη.
(*) Ο Μαρσέλ Γκοσέ είναι γάλλος φιλόσοφος, συγγραφέας και διευθυντής της επιθεώρησης Le Debat – (Πηγή: συνέντευξη του Μαρσέλ Γκοσέ που δημοσιεύτηκε, μεταξύ άλλων εφημερίδων, στην El Pais – via ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Χριστούγεννα της παγκοσμιοποίησης ή της Ορθοδοξίας; Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη