Το γνωστό άρθρο του Χαριλάου Τρικούπη «Τις πταίει;» αποτελεί ένα σημαδιακό κείμενο για την ιστορία του νεοελληνισμού. Έκτοτε η επανάληψη αυτού του ερωτήματος μετατρέπει την ιστορία ως φάρσα και ενίοτε ως τραγωδία.
Για τη δε κυπριακή πραγματικότητα αντανακλά ένα νοσηρό σύνδρομο που ρυθμίζει τις σχέσεις της κυπριακής κοινωνίας με την κυπριακή κρατική ιδιαιτερότητα. Θα προσέθετα ότι αυτό αποτελεί και τυπικό ψυχολογικό σύνδρομο μιας κοινωνίας που διέρχεται κρίση θεσμών και αξιών και, κατά συνέπεια, ευρίσκεται σε παρακμή.
Γράφω αυτές τις σκέψεις με αφορμή την εικόνα που εκπέμπει η πολιτική μας ζωή τα τελευταία χρόνια και η οποία δικτατορεύεται από την κομματοκρατία. Γράφω αυτές τις σκέψεις για να μεταδώσω την πίστη ότι κανένας δεν μπορεί να μένει αμέτοχος σε ό,τι συμβαίνει γύρω του.
Η τρέχουσα δυσχερής πραγματικότητα δεν είναι ούτε ένα περιστασιακό γεγονός ούτε μπορεί να διαχωριστεί από το γενικότερο πολιτικό γίγνεσθαι της διαχρονικής δράσης της κομματοκρατίας. Εγγράφεται στη λογική τόσο των διλημμάτων όσο και των αδιεξόδων διαχείρισης των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα μας.
Αναμφιβόλως, η ιστορική πορεία της νεωτερικής μας κρατικής εμπειρίας είναι μία αφόρητα τραγική αποτυχία και δεν είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά στη σημερινή Κυβέρνηση.
Τις πταίει; Ψάχνουν κάποιοι ρητορεύοντας να εντοπίσουν τους ενόχους στις λεπτομέρειες, στο 1974, στον επαναπροσδιορισμό της λογικής, με γενικόλογους καταλογισμούς που μοιάζουν να διαχέουν σε όλους μας τις ευθύνες, ενώ στην ουσία τους δίνουν το άλλοθι μιας απατηλής ψευδαίσθησης.
Η λογική του περιχαρακωμένου φρουρίου, η καθημερινή κροταλίζουσα αντίδραση και συνάμα αυταρέσκεια της κομματικής ρητορικής, τα παιδαριώδη επιχειρήματα, οι ενδοκυβερνητικές και αντιπολιτευτικές φαγωμάρες, οι θριαμβολογίες για πολιτικές υποθηκεύσεις (βλ. μνημόνιο) αποτελούν συμπτώματα πολυεπίπεδης κρίσης και εκπεσμού. Προσβάλλουν τη νοημοσύνη, την κριτική σκέψη και ασελγούν στην προσωπική αξιοπρέπεια του ελευθέρως και στοιχειωδώς σκεπτόμενου πολίτη και των παιδιών του.
Μια κοινωνία αδιάφορη ή συμφιλιωμένη με τον εκπεσμό της ποτέ. Κοινωνίες που δεν μπορούν να κυνηγήσουν ένα όραμα είναι καταδικασμένες σε αργό θάνατο, και όσο πιο αργός είναι ο θάνατος, άλλο τόσο πιο επώδυνα βιώνεται.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Ένας μύθος κατάρρευσε: Τα “Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης” βοηθούν μόνο την Τουρκία