Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Συνεργασία με τις ΑΠΟΨΕΙΣ και την HELLAS JOURNAL
Θα καταρρεύσει η εξουσία του Ταγγίπ Έρντογαν. Θα ανατραπεί όπως όλοι οι δικτάτορες που ανατράπηκαν και θα γκρεμιστεί όπως όλα τα σουλτανάτα που γκρεμίστηκαν. Και εσείς θα πλακωθείτε κάτω από αυτά τα συντρίμμια. Δεν έχω καμία αμφιβολία γι’ αυτό.
Σαν να βλέπω από τώρα αυτή σας την κατάσταση. Θα σαστίσετε μη ξέροντας τι να κάνετε για να σας συγχωρέσουν οι νέοι που θα έρθουν. Θα κάψετε τα άρθρα που γράφετε τώρα. Θα κάνετε κομμάτια τα βίντεο στα οποία μιλάτε τώρα. Τότε θα γράφετε εσείς τα άρθρα που γράφω εγώ τώρα. Ο Πρόεδρός σας θα είναι κακός και εσείς «καλοί άνθρωποι» πάλι. Δεν μου είστε καθόλου ξένοι. Σας γνωρίζω εδώ και χρόνια.
Τι μέρες ήταν εκείνες… Τι χρόνια ήταν εκείνα… Στριφογύριζαν συνεχώς στο μυαλό μου εκείνοι οι στίχοι του Ναζίμ Χικμέτ. «Οδοντόβουρτσα ναι/ μανικιούρ όχι». Είχε δίκαιο βεβαίως ο Ναζίμ, ο οποίος ήταν γεμάτος αγάπη για τον κομμουνισμό, αλλά ό,τι έγινε, εκείνο το καταραμένο το μανικιούρ το έκανε. Και αποδείχτηκε άλλη μια φορά πως είχε δίκαιο ο Τολστόι.
Κανένα σύστημα δεν θα ωφελήσει σε τίποτα, ενόσω ο άνθρωπος δεν τελειοποιήσει τον εαυτό του. Όταν σπούδαζα στα έδρανα του Πανεπιστημίου Λομονόσοφ, κανένας δεν μπορούσε να ανοίξει το στόμα του εναντίον του καθεστώτος. Βρήκα τον μπελά μου όταν το επιχείρησα μερικές φορές. Στενοχωριόμουν από την ύπαρξη ενός μόνο κόμματος και μίας και μόνο αλήθειας. Ήθελα να κάνω κομμάτια το πανό που έβλεπα κρεμασμένο πάνω σε τεράστια κτίρια της πόλης.
Οι ομιλητές στην σκηνή έλεγαν ό,τι τους κατέβαινε για το Κομμουνιστικό Κόμμα. Μόνο εκατό χιλιάδες άτομα υπήρχαν στις πλατείες στην Μόσχα των 13 εκατομμυρίων. Οι υπόλοιποι ήταν στα σπίτια τους μπροστά από τις τηλεοράσεις. Θα έβγαιναν στους δρόμους και θα φώναζαν υπέρ όποιου κέρδιζε.
Στο τέλος έγινε ό,τι ήταν να γίνει. Κόπηκαν όλοι οι κρίκοι της αλυσίδας. Γκρεμίστηκε το καθεστώς. Και μαζί με το καθεστώς πρώτα γκρεμίστηκαν και τα αγάλματα των θρυλικών επαναστατών. Ποτέ δεν είδα άνθρωπο να απαγχονίζεται, αλλά άγαλμα είδα. Ήρθε ένα βίντσι, πέρασε το σχοινί στο λαιμό (του αγάλματος) και το ξερίζωσε από το κρηπίδωμα.
Και εσείς είστε ένας από αυτούς. Γι’ αυτό όταν κοιτάω εκείνους βλέπω εσάς και όταν κοιτάω εσάς βλέπω εκείνους. Μια μέρα έτσι θα γιουχαΐζετε και εσείς τον Έρντογαν, του οποίου είστε πιστοί δούλοι τώρα. Τότε δεν θα λέτε «αλλά δεν θεωρώ σωστά αυτά που γράφει εκείνη η εφημερίδα», όταν περιγράφετε το επεισόδιο του λιθοβολισμού μας. Θα διηγείστε ωραιοποιώντας το, το πώς η Τουρκία σύρθηκε στην καταστροφή κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Μέλι θα στάζει από το στόμα σας.
Πρώτοι εσείς θα χαιρετίσετε ως «σωτήρες» τους νέους που θα έρθουν. Θα αντιτίθεστε περισσότερο από εμένα στον πόλεμο στον οποίο δεν τολμάτε τώρα να αντιταχθείτε. Θα ρωτάτε «τι δουλειά έχει η Τουρκία στην Συρία». Θα οργιστείτε περισσότερο όταν αποκαλυφθούν πάρα πολλά μυστικά τα οποία κρύβονται τώρα.
Θα απαιτήσετε να επιβληθεί η πιο βαριά τιμωρία στον Πρόεδρό σας, αν προσαχθεί ενώπιον της δικαιοσύνης. Όχι τώρα λέω. Όταν γκρεμιστεί ο δικτάτοράς σας. Θα πλακωθείτε κάτω από αυτά τα συντρίμμια. Θα γράψουν το όνομά σας στην Ιστορία της Κολακείας…
Επιτέλους, δεν υπάρχει κανείς να σταματήσει αυτή την επιθετικότητα του Ταγίπ Ερντογάν;