Η αβάστακτη ελαφρότητα του να είναι κανείς Κύπριος δημοσιογράφος: Ατασθαλίες και ρουσφέτι
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Συνεργασία με τις ΑΠΟΨΕΙΣ και την HELLAS JOURNAL
Είμαι δημοσιογράφος. Κύπριος δημοσιογράφος. Γράφω για το κυπριακό πρόβλημα, την κατοχή, την λύση, την ειρήνη, τα εγκλήματα κλπ. Για πλαστογραφίες, ατασθαλίες, απατεωνιές, ρουσφέτι, δικαιοσύνη, ανθρώπινα δικαιώματα κλπ. Δεν θα μπορούσα να γράψω γι’ αυτά αν ζούσα στη Νέα Ζηλανδία, για παράδειγμα.
Ειδικά για ατασθαλίες καθόλου δεν θα μπορούσα να γράψω. Διότι η Νέα Ζηλανδία είναι στην πρώτη θέση παγκοσμίως ανάμεσα στις χώρες στις οποίες δεν συναντώνται ατασθαλίες. Η βασίλισσά της είναι εκείνη της Αγγλίας. Ο ύμνος της λέει το εξής: «Ο Θεός να προστατεύει την Νέα Ζηλανδία και την βασίλισσα». Αν ήμουν στην Νέα Ζηλανδία δεν θα έπαιζα ποτέ αυτό τον ύμνο.
Αν ζούσα στην Νορβηγία, θα ερωτούσα κατά πόσον οι πωλήσεις όπλων στον κόσμο ρίχνουν σκιά στον πολιτισμό μας και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία υπερασπιζόμαστε. Θα διερευνούσα πώς βγαίνει από μια τέτοια κοινωνία με τόσο ψηλό βιοτικό επίπεδο κάποιος σαν τον Breivik που σκότωσε 77 άτομα εν ριπή οφθαλμού.
- Αν ζούσα στην Σουηδία ή την Φιλανδία θα έγραφα άρθρα για τον έρωτα, τα μυθιστορήματα και τις ταινίες. Θα προβληματιζόμουν για το πώς επιδρούν πάνω στην κοινωνία ταινίες όπως «Η Σιωπή» και «Η Έβδομη Σφραγίδα» του İngmar Bergman και θα μελετούσα το κατά πόσον έχει οποιανδήποτε ομοιότητα με τον Ρασκόλνικοφ ο δολοφόνος του Όλαφ Πάλμε. Αν ζούσα στην Γερμανία θα έγραφα για τους νεοναζί. Θα έκανα συνεντεύξεις με άτομα που οι πατεράδες ή οι παππούδες τους υπηρέτησαν στον ναζιστικό στρατό του Χίτλερ. Θα έγραφα ανηλεή άρθρα για την Μέρκελ που έκλεισε την πόρτα στους πρόσφυγες.
Αν ζούσα στην Αγγλία θα ήμουν στο πλευρό του ηγέτη του Εργατικού Κόμματος Τζέρεμι Κόρμπιν και θα συνέβαλλα με τα άρθρα μου για να ανέλθει στην εξουσία. Στον αγώνα Μάντσεστερ Γιουνάϊντετ – Μπαρτσελόνα θα υποστήριζα την Μπαρτσελόνα όχι την Μάντσεστερ. Αν και δεν θα ένιωθα περήφανος που ήμουν πολίτης του νούμερο ένα αποικιοκρατικού κράτους στην ιστορία, θα καυχιόμουν για τους Beatles και θα έγραφα ότι ο πιο έξυπνος από εμάς ήταν ο William Shakespeare.
Αν ζούσα στην Ιαπωνία θα έγραφα άρθρα για το ψάρεμα και θα εξηγούσα ότι αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ανθρωπότητα η πυρηνική καταστροφή στην ταινία «Όνειρα» του Akira Kurosawa. Θα έγραφα πώς η νεολαία εκφυλίζεται και διαφθείρεται με την τεχνολογία και ωθείται ολοένα και πιο πολύ σε τρομερή μοναξιά σε έναν εικονικό κόσμο.
- Αν ζούσα στο Νεπάλ υπό την σκιά των Ιμαλάϊων ή την Μπαγκλαντές θα έγραφα για τους εργάτες που εργάζονται με ένα δολάριο μεροκάματο για λογαριασμό ξένων εταιρειών.
Αν ζούσα στην Ινδία θα διερωτόμουν τι δουλειά έχουμε στο διάστημα την ώρα που υπάρχουν τόσες ατασθαλίες στην χώρα και θα ζητούσα να λογοδοτήσουν εκείνοι που δολοφόνησαν τον Μαχάτμα Γκάντι, την Ιντίρα Γκάντι και τον Ρατζίφ Γκάντι.
Αν ζούσα στο Πακιστάν θα ζητούσα να λογοδοτήσουν εκείνοι που απαγχόνισαν τον Ζουλφικάρ Αλί Μπούτο και εκείνοι που πυροβόλησαν και σκότωσαν την Μπεναζίρ Μπούτο. Αν ζούσα στην Αυστραλία δεν θα έγραφα άρθρα, αλλά μόνο ποιήματα. Αν ζούσα στην Τουρκία, ό,τι και να έγραφα είτε θα με σκότωναν είτε θα με έβαζαν φυλακή.
- Αν ζούσα στην Ελλάδα, θα περνούσα και εγώ τις ίδιες απογοητεύσεις που πέρασε ο Μίκης Θεοδωράκης. Θα έγραφα άρθρα διανθισμένα με ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου και του Σεφέρη και θα καλούσα άλλη μια φορά σε πειρασμό τον Νίκο Καζαντζάκη.
Αν ζούσα στην Σομαλία, θα έγραφα για τον χρυσό που βγαίνει λαθραία από την χώρα, θα αποκάλυπτα τους συνεργάτες και θα με σκότωναν.
Αν ζούσα στην Ρωσία θα έγραφα ότι αποδείχτηκε πως είχε δίκαιο σε όλα όσα έλεγε ο Ντοστογιέφσκι και θα εξηγούσα πόσο έχει διαφθαρεί με τον καπιταλισμό, πώς η γνώση αντικαταστάθηκε από την αμάθεια και πώς ο λαός δεν μπορεί να ζήσει αν δεν υπάρχει ένας δικτάτορας πάνω από το κεφάλι του. Θα ρωτούσα για τις ανεξιχνίαστες δολοφονίες. Θα έγραφα πόσο πίσω από την εποχή τους πήγαν εκείνοι που πέταξαν στα σκουπίδια τα αγάλματα του Λένιν με το να αναστήσουν την εκκλησία.
- Αν ζούσα στην Μάλτα θα έγραφα για την δημοσιογράφο Γκαλίζια την οποία ανατίναξαν στον αέρα με το αυτοκίνητό της. Θα έλεγα ότι πάντα έχει τίμημα η αποκάλυψη των ατασθαλιών, έστω και αν είσαι στην Μάλτα. Αν ζούσα στο Αζερμπαϊτζάν θα έγραφα άρθρα κατά του Αλίγιεφ και ίσως να πέθαινα σε τροχαίο δυστύχημα. Αν ζούσα στην Βόρειο Κορέα δεν θα μπορούσα να γράφω καθόλου άρθρα. Μάλιστα δεν θα μπορούσα να γράφω ακόμα και ποιήματα.
Αν ζούσα στην Νότιο Αφρική θα έγραφα πώς η νυν κυβέρνηση των μαύρων πρόδωσε την κληρονομιά του Νέλσον Μαντέλα. Τώρα θα ήμουν υπέρ των δικαιωμάτων των λευκών και όχι των μαύρων. Αν ζούσα στο Μεξικό θα έγραφα για τις συμμορίες των ναρκωτικών και τις δολοφονίες που δεν έχουν τέλος, θα διερευνούσα τις ανεξιχνίαστες δολοφονίες και θα ήμουν έτοιμος να με σκοτώσουν ανά πάσα στιγμή.
- Αν ζούσα στην Αμερική θα έγραφα ότι μετά τον John Kennedy δεν ανήλθε στην εξουσία στην χώρα κανένας σωστός ηγέτης, θα έβαλλα κατά του Trump και θα υπενθύμιζα την ρήση ότι «κάθε λαός διοικείται από την κυβέρνηση που του αξίζει». Αν ζούσα στην Γαλλία θα έγραφα τα άρθρα μου πάντα στο καφέ στο Montparnas όπως ο Jean Paul Sartre.
Είμαι δημοσιογράφος. Και είμαι Κύπριος δημοσιογράφος. Γράφω άρθρα για την λύση, την ειρήνη, τις ατασθαλίες κλπ. Δεν μου δίδεται ευκαιρία για άρθρα περί έρωτος και άλλα παρόμοια. Αυτό είναι το νησί της Αφροδίτης, αλλά δεν έμεινε θέση για την θεά του έρωτα εδώ. Επειδή πέθαναν οι Μακάριος και Ραούφ Ντενκτάς, ό,τι γράψω τώρα θα είναι για τους μαθητές τους…
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.
Ο Δρ. Ραμόν είναι ένας διαφορετικός γιατρός: Οι καταχτητές του έκλεψαν το Κέντρο Υγείας
