Το μοναδικό ενδιαφέρον συμπέρασμα από το δημοψήφισμα στα Σκόπια είναι η επιβεβαίωση του κανόνα. Δηλαδή η πλήρης ανικανότητα των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης να επιβάλλουν με δημοκρατικές διαδικασίες τη βούληση τους, ακόμη κι όταν…καίγονται.
Οπου όμως χρειάζεται να φανερωθούν και να αποκαλύψουν τις προθέσεις τους, αποτυγχάνουν οικτρά. Ισως επειδή το κάνουν με έναν εξόχως άγαρμπο και πατερναλιστικό τρόπο επιχειρώντας να υποδείξουν στους λαούς το …καλό τους. Το είδαμε στη Κύπρο, το είδαμε στην Ελλάδα έναν καυτό Ιούλιο πριν τρία χρόνια, το είδαμε και προχθές στα Σκόπια.
Οι παραινέσεις και οι ανέξοδες επιταγές μελλοντικής ευημερίας, μαζί με την υποβόσκουσα απειλή της «τιμωρίας» σε περίπτωση μη συμμόρφωσης, μπορεί να πιάνουν σε άλλες δυτικότροπες κοινωνίες αφελών.
Η παρέλαση όλων αυτών των ανόητων κομισάριων, υπουργών και κάθε λογής παρατρεχάμενων στα Σκόπια, έφερε το ακριβώς αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Παγερή αδιαφορία, στο όριο της απαξίωσης…
Οι μόνοι στα Βαλκάνια που υπακούν τυφλά στις επιταγές της παγκοσμιοποίησης και εκτελούν πρόθυμα τις εντολές των μεγάλων δυνάμεων είναι οι Αλβανοί. Γι αυτό και το «ναι» στο δημοψήφισμα ήταν στην κυριολεξία ένα… αλβανικό μονοκούκι.
Η κατάσταση είναι ασφαλώς ιδιόμορφη και περίπλοκη, τυπική περίπτωση βαλκανικής κλωτσοπατινάδας. Η συμφωνία των Πρεσπών στηρίζεται, σχεδόν αποκλειστικά από τους Αλβανούς των Σκοπίων, η πλειονότητα των Σλάβων είναι απέναντι και σύντομα θα αρχίσουν να πηγαινοέρχονται οι σακούλες με τα μαύρο χρήμα για να βρεθούν οι 11 αποστάτες που θα στηρίξουν τον Ζάεφ στη βουλή.
Κι αν αυτό συμβεί, που δεν είναι διόλου απίθανο, το μπαλάκι θα επιστρέψει πίσω στην Αθήνα και θα σβήσει τα χαμόγελα κάποιων που ανάσαναν με ανακούφιση…
Οι Βαλκάνιοι προφανώς δεν εκβιάζονται: Ο Ζάεφ έτρεχε μόνος του και τερμάτισε δεύτερος…