“Στο σχολείο υπήρχαν παιδιά που με φώναζαν, τράγο και άρρωστο”, εξομολογείται ο Μιχάλης Μεταξάς..
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Υπάρχουν άνθρωποι, που πραγματοποιούν τα όνειρα τους και κάποιοι άλλοι όχι.. όχι γιατί οι μεν είναι πιο τυχεροί από τους δε , ούτε γιατί η δικιά τους μέρα έχει περισσότερες ώρες, αλλά γιατί δεν κλείνουν τα όνειρα τους σε ένα συρτάρι και τ’ αφήνουν για μια άλλη μέρα, που οι συνθήκες ίσως να είναι καλύτερες…
Γιατί δεν τα αφήνουν να τα μαραζώσουν, ίσως γιατί δε σκέπτονται το τι θα πουν οι άλλοι, ή το τι θα πει ο κόσμος… που τελικά ο κόσμος δεν είπε και τίποτε… γιατί τολμούν να κοιτάξουν το φόβο στα μάτια και να τον αντιμετωπίσουν.. γιατί ζουν και δεν υπάρχουν… γιατί δεν εστιάζουν στο πρόβλημα, αλλά στον αγώνα… στη διαρκή μάχη…
Ο Μιχάλης Μεταξάς, είναι 29 ετών. Έχει σπουδάσει μουσική, στο European University of Cyprus και σήμερα ασχολείται με τη μουσική… Μιλάει άψογα τρεις ξένες γλώσσες και μόνος του έμαθε να πετάει αεροπλάνα στον προσομοιωτή. Ο Μιχάλης, από μικρή ηλικία, διαγνώσθηκε με σύνδρομο Tourettes, δηλαδή μία ψυχονευρολογική ασθένεια όπου το μυαλό του τον αναγκάζει, να κάνει διάφορες κινήσεις (tics), όπως το γύρισμα της κεφαλής, των ματιών, όπως και διάφορους ψυχαναγκασμούς αλλά και εμμονές..
- Τον Μιχάλη, στο σχολείο, τα άλλα παιδιά, τον φώναζαν, τράγο και άρρωστο… Ο Μιχάλης δεν τα παράτησε, «έκλεισε τα αυτιά του» και συνέχισε.. κοίταξε το φόβο στα μάτια και μπροστά του, ξεδίπλωσε όλο το ταλέντο του, στον κόσμο της μουσικής, που κάθε φορά που ταξιδεύει μέσα από τις νότες και τις μελωδίες του… «μειώνει κατά πολύ τις κινήσεις του»…
«Γεννήθηκα με πολλά και διάφορα προβλήματα και παραμορφώσεις και έκανα γύρω στις 30 εγχειρήσεις. Ένα από τα κύρια θέματα που είχα , ήταν ότι γεννήθηκα κατά τα 98% κωφός. Τα δύο , πρώτα χρόνια της ζωής μου, δεν είχα ακούσει ούτε μία λέξη. Στα δύο μου, χρόνια, έκανα κάποιες εγχειρήσεις στ’ αυτιά και με τη βοήθεια ακουστικών και αργότερα με εσωτερικά σωληνάκια άρχισα να ακούω τους πρώτους μου ήχους. Αργότερα έκανα κι άλλες επεμβάσεις στα αυτιά όπως και σε άλλα μέρη του σώματος. Σήμερα, το αριστερό αυτί μου ακούει γύρω στα 10% (σχεδόν καθόλου) και το δεξί μου γύρω στα 80%.
Παρ’ όλες τις ακουστικές δυσκολίες όμως που είχα και που έχω, από μικρός στο μάθημα της μουσικής στο νηπιαγωγείο φάνηκε το ταλέντο μου και τώρα παίζω πολλά μουσικά όργανα και κυρίως πιάνο και ακορντεόν. Επίσης γράφω δική μου μουσική. Η αγάπη μου, είναι η μουσική και τα αεροπλάνα. Αποκαλώ τον εαυτό μου μουσικό αεροπόρο και πετώ την πορεία της μουσικής”, εξομολογείται ο Μιχάλης Μεταξάς.
Και συνεχίζει:
«Ο δρόμος μου έχει και τις δυσκολίες του και τα ωραία του. Σήμερα έχω πολλούς φίλους που με αγαπούν και έχω την οικογένεια μου δίπλα μου. Όταν ήμουν μικρός στο δημοτικό οι συμμαθητές μου με βλέπανε «διαφορετικό». Δε σας κρύβω ότι έζησα αρκετές ρατσιστικές επιθέσεις όπως, “τράγε “, “άρρωστε” κ.α.. Μια φορά θυμάμαι ήμουν κάπου μόνος στην αυλή του σχολείου κι είχαν έρθει κάποια αγόρια κατά πάνω μου και με δείρανε (ευτυχώς αυτό έγινε μόνο μια φορά).
Πολύ συχνά ήμουν μόνος (όχι πάντα) απλά γιατί διέφεραν τα ενδιαφέροντα μας. Ενώ τα άλλα παιδιά έπαιζαν μπάλα και αυτοκίνητα, εγώ έπαιζα μουσική και αεροπλάνα. Και όταν βρισκόμουν στο σύνολο κάποιες φορές με παίζανε αλλά πολλές φορές με κοροϊδεύανε και μου μιλούσαν άσχημα. Λόγω του ότι τότε δεν ήταν καλά τα Ελληνικά μου – αφού μόλις μετακομίσαμε στην Κύπρο από Γερμανία – η μόνη μου διέξοδος να εκφράζω τον θυμό μου ήταν να φωνάζω, και αυτό τους προκαλούσε πάλι να με κοροϊδεύουν.
Στο γυμνάσιο και αργότερα , στο λύκειο τα πράγματα ήταν καλύτερα και όσο μεγάλωνα τόσο πιο πολύ έκανα φίλους. Και τότε όμως, υπήρχαν και οι στιγμές που πάλι μου έλεγαν κοροϊδευτικά κάποιοι “θυμάσαι που ήμασταν στο δημοτικό και έκλαιγες σαν μωρό;” Επίσης και οι πολλές επεμβάσεις που έκανα και τα δύο πρώτα χρόνια, που δεν άκουγα, φυσικά μου προκαλούσαν και κάποιες καθυστερήσεις στην εξέλιξη (επικοινωνίας κ.α.). Σήμερα όλοι με αγαπούν και θαυμάζουν την μουσικότητα μου. Όταν ήμουν μικρός υπήρξαν στιγμές που κοιτούσα τον εαυτό μου, στον καθρέφτη και ένοιωθα άσχημα που με έβλεπα, σήμερα όμως αυτό έχει σχεδόν ξεπεραστεί».
Και συμπληρώνει:
«Το πιο μεγάλο μάθημα που μου διδάχθηκε, είναι να αγαπώ τον εαυτό μου και να είμαι περήφανος γι αυτά που πέτυχα και πετυχαίνω, αλλά και γι αυτό που είμαι. Δεν έχει σημασία πώς με βλέπουν οι άλλοι, αλλά πως βλέπω και πως νοιώθω εγώ, με μένα… Έχω ένα ταλέντο που πολλοί άλλοι δεν έχουν και με αυτό το “όπλο” προσφέρω την αγάπη μου στον κόσμο. Προσπαθώ όσο μπορώ να είμαι ήρεμος και ευγενικός, όπως και να μου φέρονται οι άλλοι. Έμαθα να ακολουθώ πάντα τον δρόμο Του Θεού.
Τα όνειρα πραγματοποιούνται όταν έχεις πίστη στον εαυτό σου, πείσμα και υπομονή. Να μην απογοητεύεσαι ποτέ για τίποτα και να μην τα βάζεις κάτω. Πολλές πόρτες στη ζωή μας κλείνουν αλλά πολλές άλλες ανοίγουν. Ποτέ μην τα παρατάς.
Η μουσική για μένα είναι το οξυγόνο μου. Μια ζωή χωρίς μουσική είναι η γη χωρίς οξυγόνο…είναι ένα δάσος έρημο, χωρίς δέντρα. Η μουσική είναι το όπλο και η ασπίδα μου….με αυτό παλεύω. Πάντα λέω ευχαριστώ. Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε και μου δίνει δύναμη να καταφέρω όλα αυτά και να είμαι αυτός που είμαι παρά τις δυσκολίες που συνάντησα στη ζωή μου».
Και προσθέτει:
«Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι να μη γίνω ποτέ κακός άνθρωπος. Φοβάμαι μη χάσω καμιά φορά τον έλεγχο μου λόγω της ασθένειας μου και κάνω κάτι που δε θέλω. Δεν θέλω ποτέ να κάνω κακό σε κανένα….ούτε στον εαυτό μου. Φοβάμαι μη χάσω τους φίλους μου. Δεν θέλω ποτέ να πάθω κάτι που θα εμποδίσει, την επαφή μου με την μουσική – φοβάμαι μη χάσω την ακοή μου, τα χέρια μου… Φοβάμαι μην πάθω εγκεφαλικό και μείνω παράλυτος, έτσι ώστε να μην μπορώ να παίζω και να γράφω μουσική. Φοβάμαι μην πεθάνω πριν προλάβω να ζήσω και να ολοκληρώσω τις επιθυμίες και τα όνειρα μου. Φοβάμαι μην καταλήξω σε κάποιο ίδρυμα, στο ψυχιατρείο ή στη φυλακή και ξεχαστώ από όλους»…
Σημείωση: Ο Μιχάλης Μεταξάς, μένει στο Παραλίμνι της Κύπρου και είναι μέλος της μπάντας του μη κερδοσκοπικού οργανισμού το «Χάρισμα».
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.
Το “μπούλιγκ” του Τραμπ στον Ερντογάν για τον Πάστορα και η τουρκική προσβολή για τους “Πάτριοτς”