«Ήρωες με το ζόρι»: Μια επιλεκτική ιστορία παρακμής και γιατί ξέχασαν τον Λάμπρο Φούντα;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Μνημόσυνο για τον αείμνηστο Λοχία καταδρομέα Χριστάκη Μηνά: Η αυθεντική Ελλάδα είναι αυτή που κατοικεί στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας…
Η Λάρισα άκουσε τον πόνο ενός παιδιού που δεν γνώρισε τον πατέρα του, ενός παιδιού που το μόνο που μπορούσε να πει για αυτόν ήταν πως ήταν ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ: Ήρθαν τα οστά του μόνο
Παλαιότερα ήρως σήμαινε πρότυπο ζωής και θυσίας. Σήμερα ήρωας σημαίνει η εκμετάλλευση ενός τυχαίου θύματος ως μία άκριτη ευκαιρία για θυμώδη πανηγυράκια και εκ του ασφαλούς βία. Καλή ώρα όπως γίνεται σήμερα με «επετείους» Γρηγορόπουλου, Φύσσα και πλέον Ζακ.
Παλαιότερα ήρως σήμαινε αυτόβουλη, πλήρως συνειδητή αυτοθυσία υπέρ ενός σκοπού, συνήθως πάγκοινου. Ήρως χαρακτηρίζετο ο άνθρωπος που έριχνε τον εαυτό του στον θάνατο ώστε οι λοιποί ζώντες της κοινωνίας να ανασάνουν και να αναθαρρήσουν , ένας χαρακτήρας άνω του μέσου όρου, μη καθημερινός, μη συνήθης.
- Κάποιες φορές, ιδίως σε πολεμικής συρράξεις, ο ήρως είχε αποδοχή σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Κάποιες φορές όπως σε εμφυλίους, σε διαταξικές συγκρούσεις, σε τοπικές συρράξεις όχι. Πλην όμως ακόμη και από την πλευρά των «εχθρών» έχαιρε σεβασμού για την διαδρομή και το τέλος του.
Οι ήρωες κοινής αποδοχής είναι λίγο έως πολύ γνωστοί στην Ελληνική Ιστορία, ακόμη γνωστοί… Από την άλλη, οι «αμφιλεγόμενοι ήρωες», μέλη φατριών, ηττημένων κοινωνικά ομάδων, πολιτικών ομάδων ακόμη και αντάρτικων πόλεων μέχρι πρότινος, μπορεί να μην ήσαν κοινωνικώς αποδεκτοί ως «ευεργετούντες διά της θυσίας των» την ίδια την κοινωνία, πλήν όμως έχαιραν αναγνωρίσεως για πράγματα χαρακτηρίζοντα τον αφηρωισμό ανθρώπων : την παλληκαριά και την απόφασή τους να θέσουν την ζωή τους στην υπηρεσία της όποιας αξίας διακονούσαν στο μυαλό τους . ΄
Όλοι οι ιδεολογικοί χώροι έχουν τέτοιους ήρωες. Φυσικά μέσα σε αυτούς και η άκρα αριστερά και οι αναρχικοί.
- Ο τελευταίος του χώρου που επέλεξε να ρισκάρει την ζωή του ή και να πεθάνει παρά να παραδοθεί υπήρξε ο Λάμπρος Φούντας, ο «τέλειος τρομοκράτης» της γενεάς που εκκολάφθηκε από την αστυνομική εισβολή στο Πολυτεχνείο το 1995. Πλην όμως ο Φούντας διήγε μια ζωή αστικά «υποδειγματική». Οι σπουδές και ο εμφανής τρόπος ζωής του προσιδίαζαν σε φιλελεύθερο καταξιωμένο αστό. Εξ ου και ποτέ εν τέλει δεν «αγαπήθηκε» τόσο από τους «συντρόφους» του για να αναχθεί σε «ετήσιες πορείες μνήμης» όπως άλλοι. Λίγα συνθήματα, πολλά γκράφιτι, , μερικές συνάξεις λίγες μολότοφ και μέχρις εκεί.
Σήμερα λοιπόν ο «ηρωικός θάνατος» δεν αποτελεί αναγκαιότητα ούτε τον καθοδηγητικό μίτο του αφηρωισμού. Αρκεί ο νεκρός να υπήρξε μέλος ή να ανήκε σε ένα «παρεάκι» . Να φέρει τα κατάλληλα στοιχεία ώστε να γίνει η «ταύτιση» με την ζωή των διαμαρτυρόμενων συντρόφων του.
Ο νεαρός Γρηγορόπουλος υπήρξε το παιδί ευκατάστατων γονέων Βορείων Προαστείων που νοηματοδοτείτο στα Εξάρχεια. Ο Φύσσας ένας μετρίων, έως κακών, δυνατοτήτων καλλιτέχνης ραπ με αιμοδιψείς και πολεμοχαρείς στίχους εναντίον των ιδεολογικών του εχθρών. Ο Κωστόπουλος υποδύθηκε την περσόνα της drag queen με καταθλιπτική διαδρομή και έξη στα ναρκωτικά.
- Όλοι οι ανωτέρω δεν είχαν καμμία υποδειγματική ζωή, ο καημένος ο Γρηγορόπουλος δεν πρόλαβε καν, και φυσικά κανένα ηρωικό τέλος βάσει της ιδεολογίας τους. Υπήρξαν τραγικά θύματα, όπως είναι όλα τα θύματα δυστυχημάτων ή δολοφονιών, μιας συμπλοκής που δεν έγινε επί τη βάσει ιδεολογιών αλλά τυχαιότητος. Στην περίπτωση του Φύσσα εν τέλει ενεπλάκησαν οι ιδεολογίες στο τελικό «ξεκαθάρισμα» αλλά η αρχή υπήρξε το …ποδόσφαιρο .
Επιπλέον, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ουδείς των θυμάτων θέλησε να πεθάνει για την ιδεολογία του, την όποια ιδεολογία του. Ακόμη και στην περίπτωση του Κωστόπουλου, εάν όντως ο ίδιος θέλησε να ωθήσει την ζωή του στο τέλος της ή αδιαφόρησε για αυτήν, σίγουρα δεν το έκανε για να προωθήσει τα συμφέροντα της gay λεσβιακής κοινότητος ή να διαμαρτυρηθεί για αυτά. Βίωνε τα δικά του αδιέξοδα.
Η πραγματικότητα της παντελούς ελλείψεως ηρωικού στοιχείου ενός θανάτου, όμως πλέον μικρή σημασία έχει για μεγάλο μέρος της κοινωνίας που είτε από πραγματική θηριώδη άγνοια, είτε από τυμβωρύχο ιδιοτέλεια, βλέπει στον «ήρωα» την ανοικτή αφορμή για έκφραση θυμού και ιδεολογικών εμμονών . Μία έκφραση θυμού που υποθάλπεται πλέον από το « ειδικών χαρακτηριστικών» κράτος που ζούμε.
- Όλοι οι «πενθούντες» υστερικά και σίγουρα επιλεκτικώ τω τρόπω διά των πορειών τους ή των «εμπνευσμένων τους άρθρων και αναρτήσεων», «καταγγέλλουν», την βία, την «κακή κοινωνία» και βαπτίζουν «ήρωες» θύματα που τους είναι αρεστά. Στην ουσία θέλγονται κατ εξοχήν, ηδονίζονται και νοηματοδοτούνται από την βία.
Η πόλωση, η ακραία πρόκληση και ο μανιχαϊσμός αποτελεί την ασπίδα της ανασφαλούς τους υπάρξεως ενώπιον ενός αβεβαίου ραγδαίως μετασχηματιζόμενου κόσμου. Και μέσα από την σύγκρουση δεν βλέπουν την αλήθεια του εαυτού τους αλλά την φαντασιακή επιβεβαίωση της «καλής θέσεώς» και της «αυθεντίας» τους. Σε αυτό έχουν την κρατική αγάπη αλλά και την συνήθη στήριξη μιας καθεστηκυίας τάξεως «πνευματικών ανθρώπων».
Ο Ήρωας για αυτούς είναι μία σίγουρη ευκαιρία εκτονώσεως και αυτοεπιβεβαιώσεως . Για αυτό και ήρωας να μην είναι, πρέπει να εκληφθεί ως τέτοιος.
- Η οποιαδήποτε δε αναφορά σε σύγχρονα θύματα της δικής τους τρομοκρατίας αποσιωπάται έως λοιδωρείται. Από τους νεκρούς της Μαρφίν, τους δύο δολοφονημένους νεαρούς χρυσαυγίτες, εσχάτως το κορίτσι που του κατέστρεψαν το πρόσωπο και την ζωή στο Αγρίνιο κοκ.
Γιατί ο θάνατος εν τέλει δεν γίνεται σεβαστός από όλους ενώ οι οι «ήρωες» εξάγονται διά της τυχαιότητος ενός θανατηφόρου γεγονότος , όταν κάποιος μπορεί να συναρμόσει την ιδεολογική του τύφλωση στην όποια πορεία ζωής είχαν τα ατυχή θύματα αυτού του μοιραίου περιστατικού ή δολοφονίας . Η κοινωνία εν αποδρομή έχει τους ήρωες και τους τιμητές της ηρωοσύνης που της αναλογούν.
*Ο Βασίλης Φασούλας είναι δικηγόρος, μέλος του Γ.Σ. της Δημοκρατικής Ευθύνης
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.
Τσίπρας και Ν.Δ. χορεύουν …τσάμικο με τη Γερμανία! Οι επανορθώσεις είναι υποχρέωση