Κάθε επιλογή έχει και τίμημα. Όταν όμως οι επιλογές δεν είναι σε προσωπικό επίπεδο, αλλά καθορίζουν τη μοίρα ενός λαού και μιας πατρίδας, δεν μπορούν να αφήνονται λησμονημένες, λες και δεν συνέβη τίποτα.
Ό,τι κάνεις, το βρίσκεις μπροστά σου και ακριβώς αυτό καταμαρτυρεί η πρόσφατη έκθεση του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών. Οι θέσεις που διατυπώνει ο Αντόνιο Γκουτέρες δεν προέκυψαν από το πουθενά, ούτε η Σπέχαρ και η Λουτ έχουν δική τους ατζέντα. Και γι’ αυτή την έκθεση φαίνεται ότι φρόντισαν οι Βρετανοί.
Από τη μια, οι συνεχείς παλινδρομήσεις, αντιφάσεις και υποχωρήσεις της Λευκωσίας όλα αυτά τα χρόνια και από την άλλη, η πάγια τουρκική πολιτική για έλεγχο της Κύπρου, με ή χωρίς συμφωνημένη λύση, καθώς και τα σταθερά ή μεταβαλλόμενα συμφέροντα τρίτων (Βρετανίας, ΗΠΑ, Ρωσίας), διαμόρφωσαν σταδιακά ένα σκηνικό που δίνει τη δυνατότητα στον κάθε Γκουτέρες να αγνοεί προκλητικά την τουρκική κατοχή και τις συνέπειές της, την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του διεθνούς δικαίου και της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Την ίδια στιγμή, αναδεικνύει με θετική προσέγγιση τη σύνταξη ενός γλωσσαρίου, το οποίο εμπίπτει στη φιλοσοφία του φασισμού για τον έλεγχο της έκφρασης και την ποδηγέτηση της δημοσιογραφίας.
Ήταν σαν να ζητούσαν από τον Γιάννη Ρίτσο να αφαιρούσε από το υπέροχο ποιητικό έργο του «Ύμνος και θρήνος για την Κύπρο» τη λέξη «βαρβάροι» επειδή θα ενοχλούνταν οι κατακτητές.
Επιπλέον, κάνει λόγο για «νέες ιδέες», εννοώντας προφανώς όλα αυτά που συζητούνται τις τελευταίες μέρες περί χαλαρής ομοσπονδίας και δύο κρατών, ενώ αγνοεί τα ψηφίσματα και τα άρθρα του Καταστατικού Χάρτη του Οργανισμού που εκπροσωπεί και για τα οποία είναι υποχρεωμένος και δεσμευμένος για την εφαρμογή τους.
Αλλά, όπως προαναφέρουμε, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Βρίσκει και τα κάνει.
Τα χειρότερα έπονται…
Την μια μέρα τους βλέπουν παρασκηνιακά και την άλλη τους καρφώνουν και τους απειλούν