Μού αρέσει η Τεργέστη. Δεν ξέρω γιατί. Δεν γεννήθηκα εδώ, δεν μεγάλωσα εδώ, δεν ερωτεύτηκα καν εδώ. Νομίζω πως μού αρέσει η Τεργέστη επειδή είναι ένα γεωγραφικό όριο, ένα διανοητικό όριο και ακόμη περισσότερα. Χωμένη στη βορειοανατολική γωνιά της Ιταλίας, είναι λατινική, γερμανική και σλαβική. Είναι καθολική, ορθόδοξη, εβραϊκή.
Είναι ένας τόπος λογοτεχνίας και εμπορίου. Ο Νότος σταματά εδώ: η Αδριατική Θάλασσα γλείφει τις ακτές της Ευρώπης κι ύστερα αποφασίζει ότι δεν μπορεί να πάει παραπέρα. Ο Βορράς σταματά εδώ: το οροπέδιο του Καρστ είναι μια βεράντα της ηπείρου, την οποία οι κάτοικοι της Βιέννης επισκέπτονταν ανά τους αιώνες για να απολαύσουν τη θέα. Η Ανατολή σταματά εδώ: οι αναστεναγμοί της Ρωσίας δεν προχώρησαν ποτέ περισσότερο. Η Δύση σταματά εδώ: οι νατοϊκές βάσεις που είναι έτοιμες να αποκρούσουν τους εισβολείς από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας παραμένουν διασκορπισμένες τριγύρω.
Σήμερα, επιτέλους, είναι μια ανθηρή και ειρηνική ευρωπαϊκή πόλη. Το λιμάνι, οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι επιχειρήσεις του καφέ και τα ναυπηγεία παρέχουν απασχόληση σε όλους. Είναι μια πόλη όμως που πολιτικά μετακινείται συνεχώς, καθώς βρίσκεται στο ολισθαίνον τεκτονικό ρήγμα της ευρωπαϊκής ισχύος.
Πάνω απ’όλα, όμως, η Τεργέστη αντανακλά τα διλήμματα που έχει σήμερα η Ιταλία υπό τη νέα εθνικιστική της κυβέρνηση. Η κυβέρνηση αυτή, που αποτελείται από δύο ευρωσκεπτικιστικά κόμματα, είναι για πρώτη φορά στραμμένη προς την Ανατολή. Η Τεργέστη όμως ήταν πάντα ένα δυτικό φυλάκιο και διευκόλυνε τη μεταφορά ανθρώπων από περιοχές όπως η Δαλματία και η Ιστρια (που ανήκουν σήμερα στην Κροατία, αλλά φιλοξενούσαν επί αιώνες πολλούς Ιταλούς) προς την Ιταλία και άλλες χώρες της ΕΕ. Η πόλη ήταν πάντα υπερήφανη για αυτόν τον ρόλο και τώρα προσπαθεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις.
Στις 28 Αυγούστου, ο Ματέο Σαλβίνι υποδέχθηκε στο Μιλάνο τον ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Ορμπαν, ο οποίος χαρακτήρισε τον οικοδεσπότη του «ήρωά» του. Μερικές ημέρες αργότερα, βουλευτές της Λέγκας ψήφισαν υπέρ της Βουδαπέστης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο έλαβε μέτρα εναντίον των αντιδημοκρατικών δραστηριοτήτων της ουγγρικής κυβέρνησης.
Η φραστική υποστήριξη της ιταλικής κυβέρνησης προς τον Βλαντίμιρ Πούτιν είναι συχνή και ανεπιφύλακτη. Τον Μάιο, ο Σαλβίνι αποκάλεσε τον ρώσο πρόεδρο «εξέχοντα πολιτικό». Οι επαφές μεταξύ της Λέγκας και της Ενωμένης Ρωσίας, του κόμματος του Πούτιν, είναι συνεχείς και εντατικές: σύνοδοι, συνέδρια, συναντήσεις. Ο υπουργός ευρωπαϊκών υποθέσεων της Ιταλίας Πάολο Σαβόνα δεν είναι απλώς ένας γνωστός ευρωσκεπτικιστής, είναι και αντιγερμανός και φιλορώσος. Σε μια συνέντευξη που έδωσε πριν από τον διορισμό του είπε: «Ο Πούτιν είναι ρεαλιστής. Είναι εναντίον μιας Ευρώπης που θα τον κατέστρεφε. Και αυτό κάνει η Ευρώπη».
Προς το παρόν, δεν έχει υπάρξει κάποια μείζων αλλαγή στην εξωτερική πολιτική. Οι παραδοσιακοί σύμμαχοι όμως της Ιταλίας ανησυχούν. Αντιπροσωπεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ θα επισκεφθεί σύντομα τη Ρώμη για να διαπιστώσει ποια θα είναι η θέση της τον Δεκέμβριο, όταν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα αποφασίσει αν θα συνεχίσει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας για την Ουκρανία.
(*) Ο Μπέπε Σεβερνίνι είναι αρχισυντάκτης του περιοδικού 7 της Corriere della Sera – (Πηγή: New York Times via ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Η «εξυπηρέτηση» της Αθήνας στο Ισραήλ: Γιατί δεν φοβάται τους S-300 στα χέρια του Άσαντ;