Του Δρ. ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ (*) – Νέα Υόρκη
Θα αρχίσω όπως θα άρχιζε ο κάθε γονιός! Πώς πέρασαν τα χρόνια; Πώς μεγάλωσες; Πότε..; Πότε…; Και να ‘σου, τελείωσες και τη θητεία σου στο στρατό με μαγκιά (σχετικό άρθρο) και τώρα ήρθε η ώρα για σπουδές, ξεκινώντας μόνος το ταξίδι σου, όπου καλείσαι να αποδείξεις ξανά την μαγκιά σου, αυτή την φορά στο μεγαλύτερο σταυροδρόμι, της ίδιας της ζωής!
Ενώ “διασταυρώνεις” για να πας προς το Πανεπιστήμιο, ίσως βρεις λάσπη. Η λάσπη είναι το καλύτερο λίπασμα για τα λουλούδια, ζεσταίνεται η ψυχή να την βλέπεις. Κι αν πέσεις μέσα, ε και τι έγινε, κάπου θα έχει κάποιο καθαριστήριο κοντά, όλο και μια βρύση θα βρεθεί να ξεπλυθείς. Κι αφού περάσεις το εμπόδιο της λάσπης και πάρεις το πρώτο Α, την ώρα που θα “διασταυρώνεις” για να πάρεις το δεύτερο, πρόσεχε! Σε κάποιον μπορεί να μην άρεσε η επιτυχία σου, πρόσεχε την “λάσπη” που ίσως σου ρίξει!
Να δέχεσαι και να σέβεσαι όλους τους ανθρώπους και όλες τις ιδεολογίες. Να απορρίπτεις με αγώνα μόνο “αυτές” που υποτιμούν τον όποιο άνθρωπο, αυτές που σπείρουν τον φανατισμό και φτάνουν μέχρι και στη βία για να επιβάλουν την αρρωστημένη αγάπη τους (όπως ο εθνικισμός). Αυτές που οδήγησαν τον πατέρα σου και τόσες χιλιάδες κόσμο στην προσφυγιά.
Άλλωστε, κι εσύ, όπως με πόνο αλλά και περηφάνεια δηλώσαμε επίσημα: “πρόσφυγας είσαι”! Ένας περήφανος Αμμοχωστιανός που θα κληθείς να “διασταυρώσεις” τη διάβαση και να δώσεις το χέρι σε όλους όσους το χρειάζονται για να διασταυρώσουν μαζί σου. Να “βλέπεις” όμως παντα δεξιά, αριστερά, και πάλι δεξιά και να έχεις τα μάτια δεκατέσσερα σε όσους θα προσπαθήσουν να σε “σπρώξουν” την ώρα του κόκκινου (Σταμάτης).
“Φίλες και Φίλοι, ξέρω μόνο ότι τίποτα δεν ξέρω…”!
Μπράβο! Μόλις έχεις “κερδίσει” την μεγαλύτερη δύναμη σου, την σεμνότητα. Αυτό δίδαξε ο πρόγονος μας Σωκράτης. Έτσι ξεκινάω κι εγώ το πρώτο μου μάθημα εδώ στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Μαθαίνω κι εγώ μέσα από αυτά που προσπαθώ να μάθουν οι φοιτητές, παιδιά της δικής σου ηλικίας. Όχι, ποτέ δεν ξέρουμε κάτι αρκετά, μέχρι να μάθουμε το επόμενο.
Κι αφού ήδη γνωρίζεις ότι “τίποτα δεν γνωρίζεις”, τότε προχώρα να κάνεις τον κόσμο δικό σου. Όχι “κτήμα” σου αλλά “δικό σου, με αγάπη και σεβασμό”, ως αναπόσπαστο μέρος της καρδιάς σου. Ναι, να προσέχεις τα “αγκάθια” που κουβαλά ο κάθε βασανισμένος άνθρωπος (ο καθένας σέρνει τον δικό του σταυρό, “δεν ξέρουμε τίποτα”) αλλά μην σταματήσεις να αγαπάς αυτό τον κόσμο.
‘Α-νθρωπος! (Anthropo-)
Στο Πανεπιστήμιο, αυτό θέλω να σπουδάσεις παιδί μου: ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Με την Ευχή μου, ο Θεός Μαζί σου και Μαζί με όλα τα παιδιά μας!
Υ.Γ. Να θυμάσαι πως ο κάθε γονιός, στην “λάσπη”, στη “διάβαση”, στα “αγκάθια”, “περπατά” με τα βήματα του παιδιού του για να ανοίξει τον δρόμο! Το ίδιο κι εγώ!
(*) Dr. Nicos Antoniades
Adjunct Assistant Professor
City University of New York (CUNY) / College of Staten Island (CSI)
Political Marketing Consultant
Editor ikypros.com and LA Voice
https://www.linkedin.com/in/nicolaosantoniades/
Το επώδυνο “κούρεμα” του 2013: Όταν οι επικοινωνιολόγοι κέρδισαν και έχασε η Κύπρος