Ο Πρόεδρος Τραμπ στον ΟΗΕ εισήγαγε μια νέα εποχή: Η παγκόσμια αγορά κρατικής ασφάλειας




ΜΕΡΟΣ Α’

Του ΙΩΑΝΝΗ ΖΕΡΒΑ

Αυτή τη φορά θα προχωρήσω σε μια ανάλυση πιο εκτενή, για αυτό και χωρίζω το άρθρο σε δύο  μέρη. Σε αυτό το πρώτο μέρος δε θα προχωρήσω σε καμία αξιολόγηση του λόγου του Ντόναλντ Τραμπ στον ΟΗΕ, αλλά θα επιχειρηθεί μια πιο βαθιά ανάλυση, μία ανάγνωση πίσω από τις λέξεις του πλανητάρχη ώστε να φωτιστεί η πολιτική του ατζέντα η φιλοσοφία στην οποία αυτή βασίζεται.

Και αυτό γιατί ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να μιλάει απλά, τελικά, ακόμα και στον ΟΗΕ, αλλά τα λόγια του είναι τεραστίου περιεχομένου γιατί συνοδεύονται συνήθως και από τις ανάλογες πράξεις. Αυτό τα καθιστά παραδόξως διπλά σημαντικά. Προτού καν ξεκινήσω θέλω να σημειώσω ότι οι επικοινωνιολόγοι και οι διαμορφωτές της πολιτικής του Προέδρου των ΗΠΑ είναι ιδιοφυίες. Και ελπίζω αυτό να είναι ένα από τα στοιχεία που θα αναδείξει η παρακάτω ανάλυσή.

  • Η ομιλία του αμερικανού προέδρου στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών για εμάς τους οπαδούς της ρεαλιστικής σχολής μπορεί να θεωρηθεί θρίαμβος της αναγνώρισης της αξίας της ανάλυσής μας και της χρησιμότητάς της ως εργαλείο διαμόρφωσης διεθνούς πολιτικής. Για όσους δεν έχουν το χρόνο να διαβάσουν όλη την εν λόγω ανάλυση θα δώσω εδώ και τώρα «το ζουμί» της ομιλίας του αμερικανού προέδρου και μάλιστα σε α’ πληθυντικό γιατί έχει σημασία. Σε ελεύθερη μετάφραση ο Ντόναλντ Τραμπ είπε:

«Εμείς οι ΗΠΑ επινοήσαμε και μεταδώσαμε την παγκοσμιοποίηση και ιδού που κατέληξε ο πλανήτης. Αυτό που διαπιστώνουμε μετά από 40 χρόνια είναι ότι όποιος εκμεταλλεύτηκε την καλή μας διάθεση να του δώσουμε τις καλές πρακτικές της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και αγοράς και της ασφάλειας που αυτά φέρνουν, ενώ ο ίδιος δεν αρνήθηκε την ευθύνη της πλήρους διαχείρισής της απέτυχε οικτρά. Η λύση λοιπόν είναι μία και μοναδική: Πλέον δεν θα δίνουμε τα θετικά της παγκοσμιοποίησης άνευ τιμής.

Πλέον η παγκοσμιοποίηση θα είναι ένα προϊόν που εξάγουμε όπως όλα τα άλλα μας προϊόντα και όχι μία κοινωφελής δωρεά μας προκειμένου ο υπόλοιπος πλανήτης «να μας προλάβει». Και γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί πρέπει να βάλουμε μία τάξη σε αυτό το πλανητικό χάος που οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Το λάθος που κάναμε ήταν το εξής: Νομίζαμε αφελώς ότι η οικονομία της αγοράς και το  αστικό κράτος δικαίου και ακόμα πιο  σημαντικά, η υπευθυνότητα για τη διοίκηση ενός κράτους που θα αποκτούσε αυτά τα χαρακτηριστικά, θα ήταν το φυσικά επακόλουθα του ανοίγματος της δικής μας οικονομίας στο εν λόγω κράτος. Φυσικά η πραγματικότητα μας διέψευσε.

Και ποια είναι η λύση που σκεφτήκαμε για αυτό το χάος που η επανάληψη αυτού του λάθους επί δεκαετίες παρήγαγε; Η ιεραρχία. Με εμάς φυσικά στην κορυφή, ως συνήθως. Ίσως όταν ξεκινήσετε να πληρώνετε σοβαρά και κοστολογημένα τιμήματα για τα καλά που σας προσφέρουμε εμείς οι ΗΠΑ, τότε ίσως να αρχίσετε να παίρνετε στα σοβαρά το προϊόν που λαμβάνετε και να βάλετε σε τάξη τις χώρες σας και από «καθ’ εικόνα» να γίνετε «καθ’ ομοίωση» μας. Πλέον η φιλία μας και όλα τα θετικά της κοστίζουν.

Πλέον κάθε καλό της παγκοσμιοποίησης θα φέρει το διακριτικό MADE IN THE USA και καλά θα κάνετε να το συνηθίσετε. Ενηλικιωθείτε και αναλάβετε την ευθύνη των πολιτικών σας γιατί εμείς πια πρέπει να σκεφτούμε το καλό του έθνους μας και δεν προλαβαίνουμε πλέον να σας νταντεύουμε. Γίνετε οι ίδιοι παραγωγοί της ασφάλειάς σας. Αν δε μπορείτε να το κάνετε αυτό, μπορείτε να απευθυνθείτε σε εμάς με το αζημίωτο βέβαια, ή στον όποιον άλλο πρόθυμο.»

  • Η συγκεκριμένη ομιλία είναι ιστορικής σημασίας, και ελπίζω αυτό να γίνει κατανοητό προς το τέλος της ανάλυσης αυτής. Ας σκιτσάρουμε ένα πλαίσιο της σκέψης του Τραμπ: Ουσιαστικά ο Αμερικανός Πρόεδρος είπε στην υφήλιο ότι οι ΗΠΑ πρόσφατα ολοκλήρωσαν την διαδικασία του να σκέφτονται σοβαρά τα αρνητικά στοιχεία του θηρίου της παγκοσμιοποίησης το οποίο οι ίδιες άφησαν «λυτό» στον πλανήτη και κατέληξαν σε μια λύση. Η πρώτη διαπίστωση ήταν ότι, αντίθετα από τις δεκαετίες του 80’ και πριν, οι ΗΠΑ δεν έχουν τον πλήρη έλεγχο αυτού του τρελού τρένου της παγκοσμιοποίησης. Το διεθνές σύστημα κρατών έγινε από διπολικό, μονοπολικό και σήμερα πολυπολικό. Κράτη που ξεκίνησαν από το μηδέν πλούτισαν και ευημέρησαν χάρη στην αμερικανική ομπρέλα ασφαλείας. Το μόνο που αυτό συνήθως κόστιζε ήταν η αποφυγή προσεταιρισμού κατ’ οποιονδήποτε σημαντικό τρόπο του εκάστοτε περιφερειακού αντιπάλου των ΗΠΑ. Αυτό όσο απλό και να ακούγεται, ο 20ος αιώνας μας έδειξε προς τα τέλη του ότι τελικά όχι μόνο απλό δεν ήταν αλλά και αιμοβόρο.

Κατά τον 21ο αιώνα διάφορα κράτη έγιναν ισχυρά σε όλους τους τομείς όπως και οι ΗΠΑ αλλά δεν αντιμετώπισαν και ακόμα και σήμερα δεν αντιμετωπίζουν αυτή τους τη σχετικά νέα θέση με την ίδια σοβαρότητα και ευθύνη όπως οι ίδιες οι ΗΠΑ. Και πως θα μπορούσαν άλλωστε όταν είναι τόσο διαφορετικές οι κουλτούρες τους ή τόσο μικρότερη ισχύ τους από εκείνη των ΗΠΑ;

  • Το αποτέλεσμα ήταν πολλοί εκτροχιασμοί, κάποιοι από τους οποίους προκλήθηκαν και από τις ίδιες τις ΗΠΑ στην προσπάθειά τους να ελέγξουν την πορεία της εν λόγω σιδηροδρομικής γραμμής με δολοφονικούς τρόπους, όπως πολέμους. Ο Τραμπ το ομολογεί πλαγίως στο λόγο του: «Δε θα σας πούμε πώς να ντυθείτε ή που να πιστεύετε.» Αυτή η εποχή παρήλθε ανεπιστρεπτί για τον αμερικανό Πρόεδρο. Αυτό που θέλει να πει είναι: «Θα σας πούμε όμως πόσο στοιχίζει το να έχετε αυτή την ελευθερία της επιλογής γιατί αυτή η ελευθερία υπάρχει χάρη στο ότι προστατεύουμε τον πλανήτη κάθε μέρα. Είστε ελεύθεροι και ασφαλείς χάρη σε εμάς και αν δε θέλετε να μας πληρώνετε το κόστος αυτής σας της άνεσης, τότε βοηθήστε μας με το να το επωμιστείτε μερικώς. Γίνετε οι ίδιοι κυρίαρχοι της ελευθερίας και ασφάλειας που σας έδωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες μισό αιώνα πριν με αποκλειστικά δικό τους κόστος. Κρατείστε τις κουλτούρες σας και τις θρησκείες σας ενώ ‘τρέχετε’ το μοντέλο της ελεύθερης αγοράς που σας δώσαμε. Όμως να το κάνετε αυτό πλέον με δικά σας έξοδα.»

Και εδώ ο Τραμπ είναι απολύτως σαφής: Η παγκοσμιοποιημένη διεθνής κοινότητα δημιούργησε και εντελώς δικούς της εκτροχιασμούς για τους οποίους οι ΗΠΑ αντικειμενικά δεν φέρουν ευθύνη, τουλάχιστον όχι πλήρη. Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2009 μπορεί να ξεκίνησε στις ΗΠΑ, όμως η μετάδοσή της σε όλο τον πλανήτη και τα αποτελέσματά της (τα οποία στην Ελλάδα τα βιώνουμε ακόμα παρεμπιπτόντως ακόμα και μετά από 10 έτη) ήταν πολύ μεγαλύτερα του αναμενόμενου, δείχνοντας τον απίστευτο ερασιτεχνισμό και την τραγελαφική ασυδοσία με τα οποία ο πλανήτης, πέραν των ΗΠΑ, χρησιμοποίησε τον άκρατο φθηνό δανεισμό.

Τρανό παράδειγμα αυτού η Κίνα, η οποία, εκμεταλλευόμενη την παγκοσμιοποίηση και τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση κατόρθωσε, χρησιμοποιώντας τις πλέον απεχθείς και καταστρεπτικές για την οικονομία, την κοινωνία και το περιβάλλον της πολιτικές, να ανελιχθεί σε ένα εξαγωγικό τερατούργημα που απειλεί την παγκόσμια οικονομία κάθε μέρα ενώ ταυτόχρονα να παραμένει προσηλωμένη σε ένα μετέωρο κομμουνιστικό βήμα που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί το λαό της στο πουθενά.  Η Ευρωπαϊκή Ένωση από την άλλη ακόμα λάμπει δια της ανικανότητας του θλιβερού πολιτικού της άξονα να βρει μια αξιόπιστη και μόνιμη λύση στις αλλεπάλληλες κρίσεις ρευστότητας και αξιοπιστίας που την ταλανίζουν τα λιγότερο ισχυρά κράτη- μέλη της.

Δεν είναι όμως μόνον η παγκόσμια οικονομία που «έφαγε στραπάτσο» εξαιτίας της λανθασμένης χρήσης της “made in America” παγκοσμιοποίησης. Φαινόμενα όπως η γιγάντωση του ρωσικού εξοπλιστικού προγράμματος υπό την πρόφαση μιας μεταψυχροπολεμικής ρεβάνς σε Βαλτική, Βαλκάνια και Τουρκία, η Αραβική άνοιξη και οι πυρηνικές επιδιώξεις του Ιράν και της Βορείου Κορέας, κόντρα στις διεθνείς συνθήκες και το μονοπολικό καθεστώς του 90’ έδειξαν στις ΗΠΑ κάτι πολύ ουσιώδες και επικίνδυνο:

  • Ότι η παγκοσμιοποίηση μπορεί ανά πάσα στιγμή να μετατραπεί στο οικονομικό και πολιτικό άρμα του κάθε επίδοξου δικτάτορα του 21ου αιώνα όταν χρησιμοποιείται από πληθυσμούς με πολιτισμικά μοντέλα που δεν είναι συμβατά με εκείνα που έδωσαν ζωή στο αστικό κράτος δικαίου, τον κατεξοχήν γεννήτορά της. Με απλά λόγια, η διαπίστωση του αμερικανού προέδρου είναι ότι η παγκοσμιοποίηση λειτουργεί θετικά για όλους όταν τη χρησιμοποιούν τα χέρια που την «έφτιαξαν», τουτέστιν τα αμερικανικά (ούτε καν τα ευρωπαϊκά!) Αν κάποιος άλλος την ακουμπήσει πρέπει να είναι έτοιμος να πληρώσει και ένα τίμημα προς τις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο πλανήτη προκειμένου να μπορεί να ελεγχθεί αποτελεσματικά από τους δύο τελευταίους. Πλέον η είσοδος στο κλαμπ των κρατών με οικονομία της αγοράς και κράτος δικαίου έχει τιμή και μάρκα και αυτή είναι αμερικανική.

Ο Τραμπ τέλος διαπιστώνει ότι και οι επίσημοι φορείς της παγκοσμιοποίησης πέραν των ΗΠΑ, οι διεθνείς οργανισμοί και η Ευρωπαϊκή Ένωση ιδιαίτερα, έχουν επίσης επιδείξει θλιβερά αποτελέσματα στο μέτωπο της «ορθής και συνετούς χρήσης» της. Ο Αμερικανός Πρόεδρος έδωσε έμφαση στο ότι κάποιες από τις σοβαρές αρνητικές επιδράσεις της παγκοσμιοποίησης, που παραμένουν σε έξαρση με ευθύνη και των ίδιων των διεθνών οργανισμών που την διαφημίζουν, είναι η παράνομη μετανάστευση και η εξάρτηση από πόλους ισχύος που λειτουργούν αναθεωρητικά στο μοντέλο της παγκοσμιοποίησης που οι ΗΠΑ εξήγαγαν και το οποίο ειρωνικά τους αναβάθμισε.

Με απλά λόγια ο Τραμπ είπε ότι, εφόσον κάποιοι, μη ελεγχόμενοι από τους λαούς των κρατών, γραφειοκράτες αποφάσισαν να κάνουν καριέρα πάνω στην διαιώνιση της κάθε ανθρώπινης δυστυχίας, που θα μπορούσαν σε κάθε περίπτωση να λύσουν πιο άμεσα και αποτελεσματικά, τότε οι ΗΠΑ δε θα συμμετέχουν σε αυτή την επιχείρηση διότι πολύ απλά δεν παράγει τα επιθυμητά αποτελέσματα και άρα είναι ο ορισμός της σπατάλης πόρων.

Για του λόγου το αληθές, ο Τραμπ υπερασπίστηκε τη θέση του να παραμείνουν οι ΗΠΑ εκτός του «φιλανθρωπικού» βραχίονα του ΟΗΕ, βλέποντας ότι ο τελευταίος δε λύνει το πρόβλημα αλλά αντίθετα το οδηγεί σε έξαρση. Ο Τραμπ εν τέλει, όσον αφορά το ζήτημα της μετανάστευσης προτείνει ως λύση αυτό που συμβαδίζει με την συνολικότερή του προσέγγιση επί της παγκοσμιοποίησης: Εφόσον το πρόβλημα είναι οι χώρες αποστολής μεταναστών τότε αυτό είναι το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Αυτές οι παραδοσιακά χώρες αποστολής μεταναστών οφείλουν, επιτέλους, να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να σταματήσουν να εξάγουν τα προβλήματά τους σε μορφή ανθρώπινων μαζών δυστυχίας προκειμένου να διατηρήσουν ζωντανά τα διεφθαρμένα τους δολοφονικά προς τις κοινωνίες τους καθεστώτα.

  • Από την άλλη, ο Τραμπ σημειώνει ότι χώρες όπως η Γερμανία που βασίστηκαν ολοκληρωτικά πάνω στο άρμα της παγκοσμιοποίησης προκειμένου να επιβιώσουν και εν τέλει να ευημερήσουν, υιοθετώντας το σύνολο των προτάσεων εθνικής πολιτικής που αυτό πρότασσε, όπως την πολυπολιτισμικότητα και το οικονομικό άνοιγμα άνευ όρων σε κράτη με ξεκάθαρα εχθρικές βλέψεις προς τη Δύση (Ρωσία, Ιράν, Κίνα) οδηγούν στην πλήρη τους εξάρτηση από τις εν λόγω δεσμεύσεις, με αποτέλεσμα, σε περίπτωση που αυτές οδηγήσουν σε μη επιθυμητά αποτελέσματα, να μην υφίστανται αξιόπιστοι μηχανισμοί αντιμετώπισής τους. Αναφερόμενος ιδιαίτερα στο γερμανικό κράτος και την επιλογή του να εντείνει την αγορά ενέργειας από τη Ρωσία, έδωσε μια σαφή προφητεία η οποία αποτελεί ξεκάθαρη ρεαλιστική ανάλυση των διεθνών σχέσεων: η υπερ-εξάρτηση ή ακόμα και η άνιση εξάρτηση, οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στη σύγκρουση. Και το ισχυρότερο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πρέπει να είναι εξαρτώμενο από μία αναθεωρητική προς τη Δύση δύναμη κατά την άποψή του.

Όσον αφορά τους διεθνείς οργανισμούς, αυτοί για τον Τραμπ επί του παρόντος αποτελούν τμήμα της στρεβλής παγκοσμιοποίησης και όχι φορείς της λύσης της και αυτό γιατί παρασιτούν επί αυτής χωρίς να δρουν ουσιαστικά προς την τελική λύση των προβλημάτων για τα οποία δημιουργήθηκαν. Ουσιαστικά ο Αμερικανός Πρόεδρος έθεσε την εξής πρόκληση στην παγκόσμια κοινότητα: Οι ΗΠΑ θα αποσυρθούν μερικώς από τις υποχρεώσεις τους προς τη διεθνή ασφάλεια, καθιστώντας ταυτόχρονα την εναπομείνασα συμμετοχή τους «α λα καρτ» και προς ενοικίαση που θα επισυμβαίνει στο εξής μετά από διμερείς ή πολυμερείς συμφωνίες εκτός των εν λόγω fora.

Η σκέψη πίσω από αυτή την κίνηση είναι ότι η διεθνής κοινότητα θα δράσει υπεύθυνα και αποτελεσματικά, σε σύντομο χρονικό διάστημα για να καλύψει το νέο και τεχνητά φτιαχτό «κενό εξουσίας» (power vacuum) που θα προκύψει από την απουσία των ΗΠΑ. Όλοι θα αναλάβουν τις ευθύνες τους (και τότε θα δούμε όλοι μαζί πόσα απίδια βάζει ο σάκος με κάποιον άλλο επίσης στο τιμόνι πέραν των ΗΠΑ). Ο ίδιος ο Τραμπ το έθεσε σαφέστατα: Πίστη του είναι πως το Συμβούλιο Ασφαλείας μπορεί να καταστεί πανίσχυρο και αποτελεσματικότατο εφόσον οι ΗΠΑ δηλώσουν ότι θέλουν έμπρακτα συμπαράσταση στη διαχείριση της ασφάλειας του διεθνούς συστήματος. Ο διαμοιρασμός των ευθυνών θα οδηγήσει σε έναν ασφαλέστερο κόσμο όπου οι ΗΠΑ θα πάψουν να είναι συνέχεια ο «κακός της υπόθεσης» καθώς θα υπάρχουν και άλλοι συν-διαχειριστές του συστήματος ασφαλείας στους οποίους θα μπορούν να προστρέχουν αλλά και να αναζητούν ευθύνες οι πολίτες.

  • Και αυτό εν τέλει είναι ο κεντρικός άξονας της εξωτερικής πολιτικής του Ντόναλντ Τραμπ: Η απαίτηση από μεριάς των ΗΠΑ για την «ενηλικίωση» όλων των «πνευματικών της τέκνων» που ως τώρα «θήλαζαν» από την παγκόσμια ασφάλεια που οι ΗΠΑ τους προσέφεραν ενώ ταυτόχρονα εκείνα ευημερούσαν χωρίς να πληρώνουν τίποτα ως αντίτιμο. Ότι πλέον είναι η σειρά τους να την προσφέρουν επίσης στην ασφάλεια που απολάμβαναν ως τώρα προκειμένου να ευημερούν. Ο Τραμπ φαίνεται ειλικρινά να πιστεύει ότι αυτός ο εξαναγκαστικός «απογαλακτισμός» του διεθνούς συστήματος από την αμερικανική εποπτεία θα οδηγήσει σε έναν καλύτερο κόσμο όπου όλοι θα αναλαμβάνουν το κόστος των κινήσεών τους και θα είναι κατά αυτό τον τρόπο και πραγματικά υπεύθυνοι προς τους λαούς τους αλλά και εντός του ΟΗΕ.

Ουσιαστικά ο Ντόναλντ Τραμπ, μιλώντας στον ΟΗΕ, είπε στην υφήλιο, όχι ότι οι ΗΠΑ πλέον δεν μπορούν να ελέγξουν από μόνες τους τον πλανήτη (αυτό το καταλάβαμε όταν είδαμε να πέφτουν οι Δίδυμοι Πύργοι). Τουναντίον, το επιβεβαίωσε! Ανέφερε ότι εφόσον το νέο διεθνές σύστημα είναι πολυπολικό και ο κάθε πόλος του έχει το θάρρος και το θράσος να αυτοδιαφημίζεται ως πολιτισμένος και ευπρεπής, ασκώντας ταυτόχρονα κριτική στις ΗΠΑ ότι δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, τότε θα πρέπει να το αποδείξει εμπράκτως ερχόμενος, έστω και μερικώς, στη θέση της. Με άλλα λόγια το κόστος για την αμερικανική παροχή ασφάλειας δε μπορεί πλέον να είναι μόνο η απλή εγγύηση μη- προσεταιρισμού του εκάστοτε αντιπάλου των ΗΠΑ. Αυτό το κόστος πλέον είναι χαμηλού κέδρους για την υπερδύναμη. Το νέο κόστος που οι ΗΠΑ θα λαμβάνουν εφεξής ως κάτι που θα γίνεται αυτόματα αποδεκτό θα είναι το κόστος που αυτές κάθε φορά θα ορίζουν ανά περίπτωση.

Ταυτόχρονα όμως ο Τραμπ έδωσε και μία τρομερή προφητεία: Ότι εφόσον εκ των πραγμάτων οι ΗΠΑ δεν έχουν πια «τα μπράτσα» για να φρενάρουν το τρένο ενός παγκοσμιοποιούμενου κόσμου όταν αυτό θα είναι αναγκαίο για να αποφεύγονται τα χειρότερα κάθε φορά, τότε πρέπει και οι νέοι ισχυροί μηχανοδηγοί αυτού του τρένου να μπουν στη θέση του συνοδηγού. Όχι μόνον αυτό, θα πρέπει να εξηγήσουν και στους λαούς τους ότι είναι πλέον και αυτοί «σαν τις ΗΠΑ», ότι είναι υπερδυνάμεις/ περιφερειακές δυνάμεις σε όλους τους τομείς, ακόμα και στα σημεία που αφορούν τις υποχρεώσεις τους ως προς τη διεθνή ασφάλεια και ευημερία και επομένως ότι δε μπορούν πλέον να συμπεριφέρονται αναθεωρητικά προς τον κόσμο που οι ΗΠΑ οικοδόμησαν.

Ο Τραμπ λέει σε όλους να μεγαλώσουν επιτέλους- “Grow Up”. Και είναι σαφής και σε αυτό το κομμάτι: Η διαδικασία κατά την οποία το κάθε κράτος θα πρέπει να εξηγήσει στους ίσως «καλομαθημένους από 70 σχεδόν χρόνια αμερικανικής προστασίας» πολίτες του ότι πλέον πρέπει να δρα υπεύθυνα όπως και οι ΗΠΑ για την εξασφάλιση της ασφάλειάς τους στον κόσμο και άρα ορισμένες φορές θα πρέπει να δρα κόντρα στις ιδεολογικές τους επιδιώξεις και συλλογικές τους επιθυμίες, θα είναι ένας δικός του ιδιαίτερος αγώνας για τον οποίο και τα αποτελέσματα αυτού, οι ΗΠΑ δε φέρουν καμία απολύτως ευθύνη.

Δηλαδή ο Ντοναλντ Τραμπ είπε ευθέως ότι οποία επαναστατική (εσωτερικά) ή αναθεωρητική διάθεση (στο εξωτερικό) οποιουδήποτε κράτους δε θα έχει από εδώ και πέρα το προνόμιο να καλυφθεί υπό τον ως τώρα βολικό μανδύα της κλασικής δικαιολογίας: «Οι Αμερικανοί φταίνε, έχουν άκρες και συμφέροντα παντού».

  • Γιατί οι ΗΠΑ έχουν αφήσει, (μερικώς και υπό όρους) το τιμόνι και άρα αυτός που το έχει στα χέρια του είναι ο εκάστοτε κρατικός άρχων, με ότι συνεπάγεται αυτό για τους λαούς ή τις ομάδες συμφερόντων που γρήγορα θα το διαπιστώσουν. Οι ΗΠΑ το λένε πλέον ξεκάθαρα: Δε θα φέρουν σε καμία περίπτωση αποκλειστική ευθύνη για καμία άλλη νέα πολεμική περιπέτεια στην οποία μπορεί να εμπλακούν γιατί δεν είναι πλέον οι κύριοι διαμορφωτές των εξελίξεων που θα καλούνται να αντιμετωπίσουν. Και αυτή είναι μια φοβερή προφητεία για τον 21ο αιώνα.

Σε τι κόσμο αναφέρεται αυτή η προφητεία; Περισσότερα στο μέρος Β’.

*Ο Ιωάννης Ζέρβας είναι υπάλληλος της Υπηρεσίας Ασύλου για τους πρόσφυγες του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής και απόφοιτος ΠΜΣ των Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς.

  • Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.

Οι ανισορροπίες και η παγκόσμια αβεβαιότητα “καθρεφτίζονται” στις ομιλίες στον ΟΗΕ

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: