Η φράση «να φοβάσαι αυτό που εύχεσαι» φαίνεται ότι ισχύει κάθε φορά που επιδιώκεται, μέσα από ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, να λυθεί το Κυπριακό.
Από την προσδοκία οδηγούμαστε συνεχώς στην απογοήτευση, η οποία όμως είναι ταυτισμένη με θλιβερές υποχωρήσεις που ανατρέπουν τις αρχικές θέσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς όταν ξεκινάει μια νέα διαπραγμάτευση. Ούτε τα παθήματα γίνονται μαθήματα και ούτε ειπώθηκε ποτέ «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα».
Τώρα, θα επιχειρηθεί ξανά στο περιθώριο της 73ης συνόδου της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, μέσα στην τελευταία εβδομάδα του τρέχοντος μηνός, να ξαναστήσουν πανομοιότυπο σκηνικό. Κάθε φορά εισάγουν και καινούργιες ορολογίες στη διαδικασία, όπως «στρατηγική συμφωνία», για να προσδώσουν μια άλλη δυναμική. Οι Τούρκοι και οι τρίτοι ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και προς ποια κατεύθυνση θα οδηγήσουν τις διεργασίες. Οι δικοί μας επιμένουν να εθελοτυφλούν.
Τον περασμένο Ιούλιο, υποσχέθηκε στον Τραμπ, σε συνάντησή τους στις Βρυξέλλες, ότι θα απελευθερώσει τον πάστορα Άντριου Μπράνσον, αν ο Αμερικανός ηγέτης βοηθούσε ώστε το Ισραήλ να απελευθερώσει μια Τουρκάλα που κατηγορείτο για τρομοκρατία.
Ο Ερντογάν λοιπόν κορόιδεψε δυο Αμερικανούς Προέδρους, συνεχίζει να εξοπλίζει τους τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους, εξισλαμίζει μεθοδικά τις κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου, φυλακίζει χιλιάδες συμπατριώτες του ακαδημαϊκούς, εκπαιδευτικούς, δημοσιογράφους, ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, εξοντώνει τους Κούρδους και παραβιάζει την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο και την κυπριακή ΑΟΖ.
Ο νεοσουλτάνος της Άγκυρας δεν σεβάστηκε τον Ομπάμα και τον Τραμπ, θα σεβαστεί τον Αναστασιάδη και τον Γκουτέρες;
Όλοι στη Νέα Υόρκη, αλλά χωρίς εξελίξεις: Να μας πουν επιτέλους τι λύση θέλουν στην Κύπρο