Πρόκειται άραγε για μια απλή αναταραχή στον προεδρικό ουρανό ή για μια βαθύτερη κατάθλιψη; Το ερώτημα αυτό θα παραμείνει εκκρεμές για μερικές εβδομάδες.
Ηδη όμως είναι φανερό το εξής: ενώ ο πρόεδρος της Δημοκρατίας βρισκόταν από τότε που εξελέγη στην επίθεση, επιβάλλοντας τον ρυθμό του, σαρώνοντας τα εμπόδια και παρατάσσοντας τη μια μεταρρύθμιση δίπλα στην άλλη, έχει πλέον περάσει στην άμυνα, κυνηγημένος από τα γεγονότα. Είχε το πάνω χέρι, δεν το έχει πια.
Με άλλα λόγια, δέκα έξι μήνες μετά την εκλογή του, ο αρχηγός του κράτους πλησιάζει το ποσοστό που έλαβε στον πρώτο γύρο (24%). Μένει να ερευνηθούν οι αιτίες αυτής της δυσαρέσκειας. Απ’ό,τι φαίνεται, ο ρόλος της υπόθεσης Μπεναλά και των όσων ακολούθησαν είναι καταλυτικός.
Η απογοητευτική οικονομική κατάσταση δεν βελτίωσε τα πράγματα. Μια ανάπτυξη που «σέρνεται», μια αγοραστική δύναμη που μειώνεται και μια ανεργία που επιμένει κλόνισαν την εμπιστοσύνη προς τον πρόεδρο. Αρκετοί Γάλλοι ήταν έτοιμοι να δεχθούν τις μεταρρυθμίσεις που είχαν αναγγελθεί, υπό τον όρο ότι τα αποτελέσματά τους θα ήταν αυτά που ο πρόεδρος είχε υποσχεθεί και ότι τα οφέλη θα ήταν εμφανή. Από τη στιγμή που αυτό δεν συμβαίνει, ο εθνικός σκεπτικισμός άρχισε και πάλι να αυξάνεται.
Αυτές οι εξηγήσεις όμως δεν είναι επαρκείς. Αισθάνεται κανείς ότι δεν υπάρχει πλέον επικοινωνία ανάμεσα στον πρόεδρο και τους Γάλλους. Για ορισμένους, είναι ζήτημα προσωπικότητας: ο Εμανουέλ Μακρόν είναι υπερβολικά ευφυής, υπερβολικά διδακτικός, αν όχι αλαζόνας. Πρέπει λοιπόν να γίνει πιο «λαϊκός». Μόνο που όταν δοκίμασε αυτή τη συνταγή ο Βαλερί Ζισκάρ Ντ’Εστέν, πηγαίνοντας για φαγητό στα σπίτια απλών Γάλλων, το μόνο που κέρδισε ήταν η χλεύη.
Η διάγνωση αυτή εκπλήσσει γιατί, αντίθετα με τον Νικολά Σαρκοζί και τον Φρανσουά Ολάντ, ο Μακρόν δεν έχει πάψει να εκθέτει το όραμά του και να εντάσσει εκεί τις πράξεις του. Μόνο μέσα σε ένα μήνα εξέθεσε τις σκέψεις του στους πρεσβευτές (27/8), παρουσίασε το πρόγραμμά του κατά της φτώχειας (13/9) και στη συνέχεια ανακοίνωσε τη μεταρρύθμισή του για το σύστημα υγείας (18/9). Οι αναλύσεις του μπορεί να συζητηθούν. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει όμως ότι στηρίζονται σε σταθερές βάσεις και αποτυπώνουν ένα όραμα για το μέλλον.
Ο Εμανουέλ Μακρόν δεν έχει μπορέσει έτσι μέχρι στιγμής να εκλαϊκεύσει το όραμά του για να μπορέσει να το μοιραστεί. Αν τα καταφέρει, θα ξανασυνδεθεί με τους Γάλλους. Αν όχι, το διαζύγιο μπορεί να αποδειχθεί ανεπανόρθωτο.
(*) Ο Ζεράρ Κουρτουά είναι αρθρογράφος της Monde – (Πηγή: Le Monde via ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Ο Πρόεδρος Τραμπ στον ΟΗΕ εισήγαγε μια νέα εποχή: Η παγκόσμια αγορά κρατικής ασφάλειας