Στην Κύπρο κάποιοι εθίζονται με το ρόλο του πειραματόζωου: Κατοχή, νεκροί, αγνοούμενοι…




Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Σαν εξαγγελτικό τρέιλερ στην τηλεόραση περνούν με ταχύτητα οι εικόνες από μπροστά μας. Πραξικόπημα, εισβολή σε δύο φάσεις. Αεροπλάνα να βομβαρδίζουν, φωτιές παντού, νεκροί, αιχμάλωτοι, εν ψυχρώ εκτελέσεις πάντα με τον ίδιο τρόπο.

Τα χέρια πιστάγκωνα και μια ή περισσότερες σφαίρες στο κεφάλι. Καραβάνια προσφύγων, που έφευγαν προσωρινά, όπως πίστευαν και έλεγαν. Κι όμως, πέρασαν σαράντα τέσσερα χρόνια από τότε. Δύσκολα τα πρώτα χρόνια, μετά επέρχεται σιγά-σιγά η λήθη, η κούραση της αναμονής, η απογοήτευση για τους περισσότερους.

Έμειναν οι μεγαλύτεροι στην ηλικία πρόσφυγες να περιμένουν την επιστροφή, αν και δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης με τους Τούρκους  κατακτητές. Περιμένουν και οι συγγενείς των αγνοουμένων. Ανασκαφές και  εντοπισμός λειψάνων. Σε μικρά κασελάκια παραδίδονται στους συγγενείς μερικά κόκκαλα. Όσα εντοπίστηκαν, όσα κατάφεραν να ταυτοποιηθούν.

  • Σε μια περίπτωση, δόθηκε για ταφή ένα δόντι! Μπορεί κανείς να φανταστεί τον πόνο των συγγενών; Ο άνθρωπος τους, τον οποίο περίμεναν 44 χρόνια, εντοπίστηκε, αλλά με τις μετακινήσεις λειψάνων, που κάνουν συστηματικά οι Τούρκοι, για να χαθούν ίχνη εγκλημάτων, δεν εντοπίζονται οστά. Τους παραδόθηκε ένα δόντι για την τελετή της κηδείας.

Ο Πενταδάκτυλος με την τεράστια κατοχική σημαία και το σύνθημα από κάτω να… φωνάζει την υπερηφάνεια τους που είναι κατακτητές, δεν συνηθίζεται. Μπορούν, ενδεχομένως, κάποιοι να κάνουν τα κλειστά μάτια και να περνούν απέναντι και να κάνουν συναλλαγές. Να περνούν στην αντίπερα όχθη του συρματοπλέγματος για καζίνο και φτηνά είδη κατανάλωσης. Άλλο είναι να πάει κανείς για να επισκεφθεί το σπίτι του, τη γη του και διαφορετικό να μεταβαίνει ως… τουρίστας και για να κερδίσει μερικά ευρώ.

Τα χρόνια, λένε, σβήνουν τη μνήμη. Αλλάζουν τα δεδομένα και τις συνθήκες. Κουράστηκε, αναφέρεται συχνά-πυκνά, ο κόσμος, απογοητεύονται από τις αλλεπάλληλες αποτυχίες στις προσπάθειες για λύση οι πολίτες. Αυτά είναι άλλοθι, είναι δικαιολογίες.

  • Γιατί, για παράδειγμα, οι Παλαιστίνιοι συνεχίζουν να αγωνίζονται κατά των Ισραηλινών κατακτητών; Και όταν, για παράδειγμα, κάποιοι στην Κύπρο εκφράζουν –και καλά κάνουν– την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των Παλαιστινίων, κοιτάζονται στον καθρέφτη; Είναι δυνατό να στηρίζουν –φραστικά πάντα– απελευθερωτικούς αγώνες, αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες ανά τον κόσμο και στην Κύπρο να παρακαλούν τον κατακτητή να τους δώσει σημασία και να λύσει το Κυπριακό όπως το θέλει.
  • Πέρασαν 44 χρόνια και είναι πολλά. Εκείνες οι εικόνες όμως, δεν έχουν ξεθωριάσει. Η εισβολή, η κατοχή, οι νεκροί, οι πρόσφυγες, οι αγνοούμενοι. Με το να αναζητούνται λάθη, παραλείψεις, εγκλήματα που έκαναν Ελληνοκύπριοι (και έπρεπε να δικαστούν, να καταδικαστούν) για να δικαιολογηθεί η προσαρμοστικότητα κάποιων στα κατοχικά δεδομένα, συνιστά μια αυτοπαγίδευση στις επιδιώξεις της άλλης πλευράς, που κατάφερε να επιβάλλει τους όρους της.

Ο χρόνος δεν μπορεί να σταματήσει. Ούτε και η ιστορική πραγματικότητα μπορεί να αλλάξει. Μπορεί κάποιοι να θέλουν να αποκρύψουν την αλήθεια, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως αλλάζουν τα δεδομένα.

  • Δεν είναι επιλογή η ψευδαίσθηση. Ακόμη και για τους αφελείς δεν επιτρέπονται τέτοιες προσεγγίσεις. Εάν θέλουμε το Κυπριακό να λυθεί πρέπει να ασχοληθούμε με την ουσία του και όχι να κρύβονται κάποιοι –λόγω αδυναμίας και φόβου– πίσω από ένα ατέρμονο διακοινοτικό διάλογο, που είναι το μεγαλύτερο άλλοθι για την Τουρκία για να εδραιώνει την κατοχή της στο νησί.

Λύση μπορεί να επιτευχθεί εάν επιδιώξουμε να διασφαλίσουμε τα αυτονόητα, αυτά που ισχύουν παντού. Εκτός κι εάν κάποιοι εθίζονται με τον ρόλο του πειραματόζωου.

  • Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.

Ο Ερντογάν επικαλείται την Κύπρο για να δείξει αποφασιστικότητα: Τα ψέματα του Σουλτάνου

 

 

 

 

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: