Κρύβοντας το κακό ανάμεσά μας: Η αμνησία της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών (CSA)
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Δίωξη στους 3 μαθητές – κατηγορούμενους για σεξουαλική κακοποίηση συμμαθητή τους σε εκδρομή στα Γιάννενα: «Ήταν μια πλάκα» είπαν στον εισαγγελέα * Αφέθηκαν προσωρινά ελεύθεροι [videos]
Φρίκη σε σχολική εκδρομή: 15χρονος μαθητής καταγγέλλει ότι κακοποιήθηκε σεξουαλικά από συμμαθητές του, τρεις συλλήψεις
Η κοινή ηθική καταδικάζει δικαίως τους σεξουαλικα παρενοχλουντες που εκμεταλλεύονται τη θέση τους στην εξουσία εις βαρος των θυμάτων που τους εμπιστεύονται.
Σύμφωνα με μία μελέτη, το 17% των αγοριών και το 31% των κοριτσιών είναι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών (“CSA”). Ωστόσο, η CSA δεν στρέφει την απαραίτητη προσοχή που απαιτεί η μοναδική αθωότητα των παιδιών και η ευθύνη που έχουμε να τα προστατέψουμε.
Η CSA έχει αποδειχθεί εξαιρετικά επίμονη και δεν καταγγέλεται επαρκως για πολλούς λόγους. Για παράδειγμα, η έρευνα δείχνει ότι περίπου το 90% της CSA διαπράττεται από στενά μέλη της οικογένειας, η φίλους άλλων ανθρώπων που είναι γνωστοί στο θύμα. Αυτά τα παιδιά είναι στόχοι διότι η θέση εμπιστοσύνης των δραστών τους δίνει πρόσβαση χωρίς επιτήρηση και δημιουργεί σε ένα παιδί την αίσθηση ότι η συμπεριφορά είναι “επιτρεπτή”. Τα παιδιά, επομένως, μπορεί να μην καταλάβουν καν ότι υπάρχει κάτι σοβαρο να αναφέρουν.
- Όταν διαμαρτύρονται, τα παιδιά συχνά δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη επειδή είναι επιρρεπή σε νεανική φαντασία και παρερμηνεία. Μπορούν επίσης να είναι πολύ φοβισμένα, ντροπιασμενα ή απλά τρομαγμένα από την πεποίθηση ότι δεν θα ληφθούν σοβαρά υπόψη. Τα αισθήματα αυτά είναι πιο έντονα στα παιδιά που δεν έχουν την ίδια συναισθηματική και πνευματική ωριμότητα με τους ενήλικες για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τραυματικές καταστάσεις.
Ένα φαινόμενο που ξεχωρίζει με μοναδικό τρόπο τα παιδιά από τους ενήλικες είναι το γεγονός ότι τα παιδιά μπορει να ξεχασουν ακόμη και την κακοποιηση. Μία έκθεση διαπίστωσε ότι το 59% των ενηλίκων που ανέφεραν ότι είχαν υποστεί CSA είχαν αμνησία πριν από ηλικία 18 χρόνων και, ως εκ τούτου, δεν ήταν σε θέση να αναφέρουν το περιστατικό εγκαίρως λόγω του ψυχολογικού τραύματος της κακοποίησης.
Η ύπαρξη αμνησίας της κακοποιησης έχει αναγνωριστεί στη λαϊκή κουλτούρα εδώ και αιώνες. Ο βασιλιάς Ληρς του Σαίξπηρ, για παράδειγμα, υπέστη αμνησία μετά από μια τραυματική προδοσία από τις κόρες του. Παρά τη μακροχρόνια αναγνώριση, η αμνησία της κακοποιησης παρέμεινε ένα περίπλοκο ζήτημα με μικρή πρόοδο, επειδή οι μακρινές μνήμες είναι λιγότερο αξιόπιστες, τα φυσικά στοιχεία συχνά δεν υπάρχουν και ο φόβος της αναβίωσης του εφιάλτη θα προκαλούσε την Ισοπέδωση ή την ανάγκη μελών της οικογένειας να αμυνθούν ενάντια των ισχυρισμων. Σε συνδυασμό με τη μικρή πιθανότητα ότι ο κατηγορούμενος θα προσαχθεί στη δικαιοσύνη, το θύμα δεν έχει κίνητρο να καταγγείλει.
- Ορισμένοι υποστηρίζουν την αξιοπιστία αυτών των δεδομένων και ισχυρίζονται ότι οι κατηγορίες που βασίζονται σε απομακρυσμένες αναμνήσεις βλάπτουν τους ψευδώς κατηγορούμενους και, ακόμη χειρότερα, καταλήγουν στη φυλάκισή τους. Το επιχείρημα αυτό έχει κάποια αξία. Ωστόσο, μελέτες της CSA δείχνουν ότι το συνολικό ποσοστό ψευδούς κατηγορίας είναι κάτω από 10%. Επομένως, το ερώτημα είναι εάν το 10% σφάλμα είναι αποδεκτό για την προστασία των παιδιών μας.
Η συζήτηση αυτη υπάρχει για χιλιετίες. Στη Γένεση, για παράδειγμα, ο Αβραάμ ρώτησε τον Κύριο αν θα καταστρέψει τη Σόδομα και όλους τους αμαρτωλούς της εάν καταναλώνονταν 10 δίκαιοι άνθρωποι. Ο Κύριος δεν κατέστρεψε την πόλη μέχρι να δραπετεύσουν οι αθώοι. Σαφώς, το σύστημα δικαιοσύνης μπορεί να φυλακίσει ενα αθώο και λίγοι άνθρωποι μπορεί να υποστηρίζουν την κατάργησή της. Γιατί; Επειδή στον πυρήνα της, το κοινό καλό της κοινωνίας εγγυάται ότι ένα άτομο δικαιούται μια δίκαιη δίκη, αλλά δεν μπορεί να εγγυηθεί απαραίτητα το σωστό αποτέλεσμα. Διαφορετικά, η κοινωνία θα έκανε τη “παθητική επιλογή” να αφήσει τους εγκληματίες ελεύθερους να βλάψουν περισσότερους αθώους, μια επιλογή που είναι λιγότερο επιθυμητή από την ψευδή καταδίκη ενός πολύ μικρότερου αριθμού αθώων.
Η CSA σε όλες τις μορφές της παρουσιάζει ένα φοβερό κόστος για τα παιδιά, ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, θρησκείας ή κοινωνικοοικονομικής κατάστασης. Τα παιδιά και οι γύρω τους υφίστανται τις επιπτωσεις για ολόκληρη τη ζωή τους. Αλλά δεν βλάπτονται μόνο τα παιδιά και όσοι βρίσκονται κοντά τους. Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι σε κάποιο επίπεδο και επηρεαζόμαστε υποσυνείδητα από αυτό που συμβαίνει στους άλλους. Επομένως, ο καθένας από εμάς έχει συμφέρον να αποτρέψει τη ζημια που προκαλείται από την CSA. Ενώ οι προσπάθειες για την εξάλειψη αυτού του κακού εκπροσωπούνται στην ηθική, τους νόμους και τις θρησκείες μας, δεν έχουν γίνει αρκετές κινήσεις να το αποτρέψουν.
- Βεβαίως, η τέλεια απάντηση δεν υπάρχει. Ωστόσο, το πρώτο βήμα θα πρέπει να είναι η πρόληψη της CSA δημιουργώντας ασφαλες περιβάλλον για τα παιδιά μας μέ ποιοτικους παιδικους σταθμούς, καλύτερη έρευνα σχετικά με τα αιτια και τη θεραπεία της παιδεραστίας και δημιουργία ισχυρών αποτρεπτικών παραγόντων. Το επόμενο βήμα θα ήταν να αναγνωριστει έγκαιρα η CSA με την κατάρτιση των ανθρωπων που προσέχουν τα παιδιά, των παιδαγωγων, δασκάλων, να αναγνωρίζουν τα σημάδια έτσι ώστε η παροχή βοηθειας να προσφέρεται αποτελεσματικά οσο αποδεικτικά στοιχεία είναι πρόσφατα. Εάν δεν επιτευχθεί αυτό, ο δράστης μπορεί να βλάψει και άλλους. Το υπάρχοντα και μέλλοντα θύματα δεν θα μπορέσουν να αναζητήςουν βοήθεια και να είναι ασφαλή.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο, ωστόσο, η CSA δεν θα πρέπει να επιτρέπεται να συνεχίσει για μια άλλη χιλιετία,δεν πρέπει ούτε για μια μέρα. Η δημόσια αγανάκτηση και οι εκπομπες όπως The Sinner θα πρέπει να φωτίζουν την επιδημία, να δημιουργήσουν συνειδητοποίηση και να προωθήσουν περισσότερα θύματα και μάρτυρες της CSA να την καταγγείλουν.
Είναι γραφικότητα η συζήτηση για τη θερινή ώρα; Και όμως, πρόκειται για ένα σοβαρό ζήτημα…