Θα μπορέσει ποτέ ο Μακρόν να κάνει αριστερή στροφή; Η Ευρώπη και η Μέρκελ δεν τον αφήνουν
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Πολύ σημαντική συνάντηση του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως: Ο Βαρθολομαίος συναντήθηκε με τον Εμανουέλ Μακρόν στο Μέγαρο των Ηλυσίων
Με τον Εμανουέλ Μακρόν συναντάται σήμερα στο Παρίσι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος: Η θρησκευτική ανεκτικότητα και η προστασία του Περιβάλλοντος στην ατζέντα
ΤΗΣ ANA FUENTES FERNADEZ *
Η επιρρηματική φράση “en meme temps” (ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή) είναι μία από τις αγαπημένες του Γάλλου προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν. Στην καθημερινή ζωή τους πολλοί Γάλλοι έχουν αρχίσει τώρα να τη χρησιμοποιούν σαρκαστικά, μιμούμενοι τον πρόεδρό τους.
Όταν εγκαθίστατο στο Μέγαρο των Ηλυσίων πριν από 15 μήνες, ο Μακρόν είχε δηλώσει πως ήλθε για να απελευθερώσει και «ταυτόχρονα» να προστατεύσει, για να εξασφαλίσει τους «χαμένους της παγκοσμιοποίησης» και την ίδια στιγμή να χαλιναγωγήσει το έλλειμμα. Το κόμμα του, En Marche ! (Εμπρός), προωθήθηκε ‘εμπορικά’ ως υπέρβαση του παραδοσιακού άξονα Αριστεράς-Δεξιάς – και να θυμηθούμε πως στη Γαλλία, όπως πάντα λέγεται, εκείνος που δεν είναι Αριστερός ή Δεξιός δεν είναι πουθενά. Αλλά ο Μακρόν, πρώην τραπεζίτης, που μεταμορφώθηκε σε όγδοο πρόεδρο της 5ης Δημοκρατίας, ήθελε να καλύψει όλο το τοπίο. “Εαν δεν μεταρρυθμίσω ριζικά τη χώρα, θα είναι χειρότερο από το να μην έχω κάνει τίποτα”, είπε.
Το στοίχημα του ήταν τεράστιο, εαν θυμηθούμε ότι το 43% των Γάλλων ψηφοφόρων ψήφισε τα άκρα: είτε αυτά ονομάζονταν Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν, είτε ‘Ανυπότακτη Γαλλία’ του Ζαν-Λικ Μελανσόν.
Έναν χρόνο μετά, ο ‘Μακρονισμός’ έχει δείξει μεν το δεξιό του πρόσωπο, αλλά του μένει να δείξει και το αριστερό. Με το που εξελέγη, ο νεώτερος πρόεδρος στην ιστορία της Γαλλίας σκόπευσε ψηλά, τορπιλίζοντας εκείνα που έως τότε θεωρούντο στην γαλλική κοινωνία ως ήταν ιερές αγελάδες.
Η μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, που για να κερδίσει χρόνο την ενέκρινε με προεδρικό διάταγμα, κατέστησε πιο ευέλικτη τη σύναψη συμβάσεων και τις απολύσεις, επιβάλλοντας επίσης ‘ταβάνι’ στο ύψος της αποζημίωσης. Τα σωματεία έχασαν το ειδικό βάρος τους στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Περισσότερες διευκολύνσεις προσφέρθηκαν σε ξένες εταιρείες για να προσελκύσουν επενδύσεις και να αμβλύνουν τη φήμη για τον προστατευτισμό της Γαλλίας. Ο Μακρόν χρειάσθηκε να περάσει τη δοκιμασία της φωτιάς: δεν μπόρεσε να αποφύγει τις διαδηλώσεις, η χώρα παρέλυσε ξανά.
Στη συνέχεια ήρθε η μεταρρύθμιση στους σιδηροδρόμους, κάτι που στη Γαλλία ισοδυναμεί με ανάθεμα. Παράλληλα, δρομολογημένες είναι και οι μεταρρυθμίσεις για την ασφάλιση των ανέργων, τις συντάξεις, η μείωση των θέσεων στο δημόσιο κατά 120.000 και η συνταγματική τροπολογία που θα μεταβάλλει άρδην την ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στην Εθνοσυνέλευση και τη Γερουσία.
Μολαταύτα, τα ερείσματά του αρχίζουν να τον εγκαταλείπουν.
Σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση της εφημερίδας Le Figaro, η δημοτικότητά του βρίσκεται στο 32%, πολύ κοντά στο καταστροφικό ιστορικό ρεκόρ δυσαρέσκειας του προκατόχου του Φρανσουά Ολάντ (27%). Η μεν Δεξιά του προσάπτει το ύφος διακυβέρνησής του (“κυβερνά μόνος του”, “είναι πιο κάθετος ακόμη κι από τον Σαρκοζί”, “δεν αντέχει να τον αντικρούουν”). Ο δε παραδοσιακός Αριστερός ψηφοφόρος, που θάρρεψε ότι είδε στο πρόσωπο του Μακρόν μια άλλη επιλογή απέναντι στην ανυπαρξία του Σοσιαλιστικού Κόμματος αισθάνεται πλέον ‘πουλημένος’.
Και το χειρότερο: οι πραγματικά ενθουσιώδες οπαδοί του, οι επιχειρηματίες, οι αστικές ελίτ, που προς στιγμήν γιόρτασαν που πλέον μπορούσαν να απαλλαγούν από το σύμπλεγμα να πρέπει να θέλουν ταυτόχρονα κοινωνική δικαιοσύνη και κέρδη, πλέον βρίσκονται βυθισμένοι σε μία βαθιά αντίφαση. Αφ’ ενός εξακολουθούν να θεωρούν τον Μακρόν έξυπνο, ρεαλιστή, τόσο πραγματιστή ώστε να αναγνωρίζει τα λάθη του και θα ήθελαν να συνεχίσουν να τον εμπιστεύονται, όμως παραδέχονται πως κάτι έχει διαρραγεί.
Ο βασιλεύς Μακρόν, όπως τον ονομάζουν πλέον, έχει δείξει στον κόσμο ότι η Γαλλία έχει αρχίσει να κινείται (μόλις εξήλθε από τη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος για πρώτη φορά σε εννέα χρόνια), αλλά δεν έχει κατορθώσει να στρέψει τη ματιά στην κοινωνική πολιτική, στους μετανάστες, στην κατανομή του πλούτου. Το “en m?me temps”, αυτή τη στιγμή, απλώς, δεν υπάρχει.
Ο Μακρόν βέβαια το γνωρίζει. Το παραδέχθηκε άλλωστε σιωπηρά στην ομιλία του κατά το συνέδριο των Βερσαλλιών πριν από λίγες ημέρες. Ενενήντα λεπτά μπροστά σε 900 βουλευτές, στη διάρκεια των οποίων θέλησε να απενεργοποιήσει την εικόνα του ηγεμόνα που διοικεί μόνος του, αλαζονικά, τυλιγμένος στο μανδύα της ‘βασιλείας’ που άλλοτε προσήπτε εκείνος σε άλλους, την εικόνα εκείνου που με την απόλυτη πλειοψηφία του στη Βουλή έχει καταστήσει το ‘ημικύκλιο’ σε έναν χώρο χωρίς καμμία ένταση, όπου μόλις και συζητούνται τα νομοσχέδια.
- Ο Μακρόν δήλωσε επίσημα πως κίνητρό του εξακολουθεί να είναι η “ταπεινοφροσύνη” και ότι δεν ξεχνά τον φόβο και το θυμό των Γάλλων που τον έφεραν στην εξουσία. Ότι αντιλαμβάνεται το χάσμα ανάμεσα στις μεταρρυθμίσεις του και το αποτέλεσμα που αντιλαμβάνονται οι πολίτες.
Έχει όμως ο Μακρόν τον απαραίτητο χώρο για να στρίψει προς τα αριστερά; Μέχρι στιγμής έχει καταρριφθεί ένα κλισέ: όταν κάποιος ψελλίζει το mea culpa δεν ξαναβγαίνει πρόεδρος ( συνέβη το 1969, όταν ο Στρατηγός Ντε Γκολ, αισθανόμενος απονομιμοποιημένος από το δημοψήφισμα και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήρθε η ώρα για να αποσυρθεί, το ίδιο έπραξε και ο Λιονέλ Ζοσπέν το 2002). Όμως τώρα όλοι αναμένουν από τον Μακρόν συγκεκριμένες χειρονομίες. Όσο κι εάν εκείνος επιμένει ότι «πρέπει να είμαστε ισχυροί για να είμαστε δίκαιοι», τώρα θα πρέπει να συνδυάσει μία χαμηλότερη οικονομική ανάπτυξη (1,8% αναμένεται φέτος) με τη μείωση των κοινωνικών και περιφερειακών ανισοτήτων.
Όμως για κάτι τέτοιο στην ΕΕ δεν είναι πρόθυμοι να τον διευκολύνουν. Οι Βρυξέλλες είχαν ελπίσει πως ο Γάλλος πρόεδρος μαζί με την Άνγκελα Μέρκελ θα ήσαν ικανοί να ξαναβάλουν σε τροχιά τον γαλλο-γερμανικό άξονα, να αναπτερώσουν το ευρωπαϊκό όραμα απέναντι στον καλπάζοντα λαϊκισμό. Αλλά, με μία καγκελάριο να πιέζεται από τους κυβερνητικούς εταίρους της ενώπιον της ανόδου της άκρας δεξιάς, ο Μακρόν χάνει τη δυναμική του. Στο εσωτερικό τον κατηγορούν ότι είναι φιλελεύθερος. Και για την πιο φιλελεύθερη πτέρυγα στην Ευρώπη, όπως για παράδειγμα είπε ο πρωθυπουργός της Ολλανδίας Μαρκ Ρούτε, ο Μακρόν εξακολουθεί να είναι Γάλλος.
Πηγή: El Pais, Μετάφραση: Γιώργης-Βύρων Δάβος
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Το βαρύ πυροβολικό του Τραμπ στην υπνωτισμένη Ευρώπη: Τι σημαίνει ο ερχομός του Μπάνον