Ο ρεαλισμός και το πολιτικό θάρρος του Τσίπρα και άλλων αριστερών να εμπνεύσει τα γαλλικά κόμματα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Δήλωση του Αλέξη Τσίπρα με υπονοούμενα για την επιστροφή του: Εδώ είμαι, δεν έφυγα – «Άστα.. Ας πούμε κάτι ευχάριστο..» είπε για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ
Αλέξης Τσίπρας: Το Συμβούλιο της Ευρώπης να συμβάλει στη διαλεύκανση «μεγάλων υποθέσεων» όπως τα Τέμπη και η Πύλος* Εξαιρετικά επίκαιρη η συζήτηση περί δημοκρατίας
Ο κόσμος δεν είναι καταδικασμένος στις υπερβολές των καθεστώτων της αυταρχικής, λαϊκιστικής ή ανελεύθερης δεξιάς. Όχι περισσότερο απ’ όσο στις περιπλανήσεις μιας ριζοσπαστικής αριστεράς που καλλιεργεί με αυταρέσκεια τις οικονομικές ουτοπίες της -προς μεγάλη δυστυχία των λαών. Μια αριστερά εν μέρει απογυμνωμένη από τα ιδεολογικά στολίδια της κινείται ακόμα.
Μετά τον Λούλα στη Βραζιλία, τον Αλέξη Τσίπρα στην Ελλάδα ή τον Antonio Costa στην Πορτογαλία, ο “AMLO” [υποκοριστικό του νεοεκλεγμένου Προέδρου του Μεξικό, Andres Manuel Lopez Obrador] αποτελεί ένα πρόσφατο παράδειγμα.
Σε μια χώρα με 46% φτωχούς, η εκστρατεία του έβριθε, φυσικά, από αναφορές στο λαό και επικεντρώθηκε στην καταπολέμηση των ανισοτήτων και στην εξάλειψη της διαφθοράς και της βίας. Όμως, μετά τη νίκη, “έβαλε νερό στην τεκίλα του” ώστε να καθησυχάσει τους επιχειρηματικούς κύκλους της 15ης οικονομικής δύναμης παγκοσμίως. «Οι αλλαγές θα είναι σε βάθος, αλλά θα γίνουν με σεβασμό στην καθεστηκυία έννομη τάξη», δήλωσε. «Δεν θα υπάρξουν ούτε κατασχέσεις ούτε απαλλοτρίωση ιδιοκτησίας».
Σε διαφορετικό πλαίσιο, και οι Ευρωπαίοι ηγέτες συμβιβάστηκαν με τη σκληρή πραγματικότητα. Και ο Έλληνας Τσίπρας, βεβαίως.
- Εκλεγμένος το 2015 στην κεφαλή μιας χρεοκοπημένης χώρας, με ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικό, ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ είχε τη διαύγεια πνεύματος -και το θάρρος;- να αφήσει κατά μέρος τις μη βιώσιμες υποσχέσεις του για να αποφύγει την έξοδο από το ευρώ. Αυτός, το πρώην μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας και ο επικριτής της γερμανικής λιτότητας, κατάλαβε ότι το “Grexit” θα ήταν «η βέβαιη καταστροφή για τους πιο αδύναμους». Η Αθήνα παραμένει υπό την επιτήρηση των Βρυξελλών, αλλά δεν είναι πλέον υπό την οικονομική εποπτεία τους.
Αλλά και ο σοσιαλιστής Antonio Costa, ο οποίος τα κατάφερε στην Πορτογαλία, με τους “ενοχλητικούς εταίρους” του αριστερού μπλοκ κατά της λιτότητας και του κομμουνιστικού κόμματος, μια πρωτόγνωρη -μετά την Επανάσταση των γαρυφάλλων- συμμαχία σοσιαλιστών και κομμουνιστών, καθώς και ο Ισπανό Pedro Sanchez, ο οποίος επιθυμεί να οικοδομήσει «μια νέα σοσιαλδημοκρατία ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό», κάτι που του εξασφαλίζει την καλοπροαίρετη ακόμα ουδετερότητα των ριζοσπαστών του Podemos.
Ο οικονομικός ρεαλισμός και το πολιτικό θάρρος πληρώνονται ακριβά στις κάλπες. Ωστόσο, οι αρετές αυτές δίνουν και πάλι νομιμοποίηση στην αριστερά και θα πρέπει να εμπνεύσουν την επανίδρυσή της στη Γαλλία. Εδώ και ένα χρόνο, αυτό το χωράφι βρίσκεται σε αγρανάπαυση…το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν έχει φωνή ούτε πυξίδα μετά την ήττα του 2017, το κίνημα Generation.s του Benoit Hamon επίσης δεν ακούγεται και μένει η “Ανυπότακτη Γαλλία”, η οποία έχει αυτοανακηρυχθεί η μόνη αριστερή αντιπολιτευτική προς τον Emmanuel Macron δύναμη. Αλλά τίθεται ένα ερώτημα: ο μαιτρ της καταγγελίας, Jean-Luc Melenchon, επιζητεί ειλικρινά την εξουσία, που θα τον υποχρεώσει σε οδυνηρές οικονομικές επιλογές; «Είχα την αίσθηση ότι δεν επιθυμεί πραγματικά να κυβερνήσει.
Συνειδητοποίησα ότι δεν θα ήξερε ακριβώς τι να κάνει σε περίπτωση νίκης», δήλωσε ο Τσίπρας σε συνέντευξή του στο Point στις 28 Ιουνίου, προσθέτοντας εν είδει σύστασης: «Εφόσον είστε αριστεροί, πρέπει να προετοιμάζεστε για την εξουσία με ένα πρόγραμμα υπέρ των πλέον αδυνάτων. Γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι μερικές φορές θα πρέπει να λάβετε δύσκολες αποφάσεις». Για έναν άνθρωπο που τολμά πλέον να μιλά για «ανταγωνιστικότητα», τα υπόλοιπα δεν είναι παρά «επαναστατική πόζα»
Ο «επαναστάτης», ο οποίος δεν δέχεται μαθήματα, απάντησε στο Twitter: «@tsipras αντίθετα από εσάς, θέλουμε να κυβερνήσουμε και να μην υποταχθούμε. Όχι, δεν επιθυμούμε να κυβερνήσουμε όπως εσύ, εναντίον των συνταξιούχων, των δημoσίων υπαλλήλων και της ανεξαρτησία της χώρας». Για να καταλήξει σημειώνοντας, μεταξύ άλλων, ότι η οικονομική ανασυγκρότηση της αριστεράς δεν θα γίνει γύρω από τον Mélenchon, καταδικασμένο από την εγωπάθειά του, τη ριζοσπαστικότητα και την ασάφεια ως προς την Ευρώπη.
* Ο Jean-Michel Bezat είναι δημοσιογράφος της γαλλικής εφημερίδας Le Monde