ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Επειδή κάθε χρόνο μιλάνε πολύ για εκείνα τα σκοτεινά μερόνυχτα του Ιούλη και του Αυγούστου, η μόνη μας διέξοδος είναι το καταφύγιο στη μνήμη. Πριν 44 χρόνια σαν χθες, ο τουρκικός στρατός εισέβαλε στην προδομένη Κύπρο. Από τότε ο πόνος παραμένει ο ίδιος και μαζί του η κατοχή και η αδικία.
Ήταν μια τεράστια τραγωδία για έναν τόσο μικρό τόπο, με χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους, με διακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες και με απώλεια του 37% του κυπριακού εδάφους.
Το έγκλημα ήταν καλά σχεδιασμένο, τα ξένα συμφέροντα πολλά και ο τουρκικός στόχος για έλεγχο του νησιού μόνιμος. Αφορμή της καταστροφής στάθηκαν οι εφιάλτες του Ελληνισμού, η χούντα του παράφρονα Ιωαννίδη και οι εκπρόσωποί της στην Κύπρο.
Η μνήμη παραμένει γυμνή και καθάρια για τα αλησμόνητα πρόσωπα του πένθους και τις στρατιές των ξεριζωμένων Δεν κατάφερε να την πνίξει ούτε ο χρόνος ούτε οι πολιτικές του «υποταγμένου ρεαλισμού».
Γα εκείνες τις μέρες δεν υπάρχει λήθη. Δεν μπορεί να υπάρξει λήθη. Άλλωστε, όλα ακόμα είναι εκεί: ο κατακτητής, το συρματόπλεγμα, οι ίδιες λέξεις για 44 χρόνια.
Γι’ αυτό, κάθε φορά που ξεκινάει μια νέα προσπάθεια για λύση του Κυπριακού ζωντανεύει η προσμονή και η ελπίδα για ελευθερία και επιστροφή. Μιλάνε όμως και πάλι πολύ, στηριζόμενοι σε ψευδαισθήσεις για μια ανύπαρκτη προοπτική.
Ευτυχώς που η μνήμη είναι ανυποχώρητη και δεν την συσκοτίζουν γεγονότα που πασκίζουν να την παρασύρουν να μας εγκαταλείψει. Είναι ο ήχος των σειρήνων, τα πολεμικά ανακοινωθέντα, οι ζωές και τα όνειρα που χάθηκαν.
Απόρρητα έγγραφα για την τουρκική εισβολή: Ο Κίσιγκερ βοήθησε καθοριστικά τους Τούρκους