Είμαστε “εν δυνάμει” έντεκα εκ. εμπρηστές: Η νοοτροπία μας είναι η πηγή των συμφορών μας




ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΖΕΡΒΑ

Ο θρήνος δεδομένος, οι πολιτικές κορώνες που εκμεταλλεύονται το συμβάν δεδομένες (μέχρι και η Εκκλησία κατόρθωσε να προωθήσει την μεσαιωνική προπαγάνδα της σε πανελλαδικό επίπεδο). Τα συλλυπητήρια μου στις οικογένειες των θυμάτων.
Όμως όλοι θα πουν το μακρύ και το κοντό τους. Ακολουθώ και εγώ, καθυστερημένα. Δικαιολογημένα. Δε γράφω συχνά καθώς δεν είναι πολιτική μου να απασχολώ την συγκεκριμένη ιστοσελίδα με άνευ ουσίας κείμενα τα οποία πιο εξειδικευμένοι από εμένα μπορούν να καλύψουν επαρκώς.

Σήμερα κάνω μίαν εξαίρεση, σήμερα θα είμαι απλά πεζός, λιτός και συγκεκριμένος. Δε γνωρίζω από γεωπονία. Όμως γνωρίζω κάτι ως υπεύθυνος πολίτης της χώρας: Η ευθύνη για την εθνική τραγωδία των πρόσφατων πυρκαγιών βαραίνει σχεδόν αποκλειστικά τους πολίτες. Και γίνομαι πιο συγκεκριμένος, όπως υποσχέθηκα:

Πέραν,

  • 1) της αγοράς ικανού εξοπλισμού (οι πυροσβέστες μας είναι διαρκώς απροετοίμαστοι)
    2) πρόσληψης επαρκούς προσωπικού (οι πυροσβέστες μας είναι πολλοί εκεί που δεν χρειάζεται και λίγοι εκεί που κυριολεκτικά καιγόμαστε)
    3) της γραφειοκρατικής και θεσμικής κάλυψης (κατατεθειμένο και πλήρες δασολόγιο ώστε να μην γίνει εκμετάλλευση των καμένων δασών από τους διάφορους επίδοξους οικοπεδοφάγους)
    4) των αντικειμενικά αναπόφευκτων συνθηκών (άνεμοι, δύσβατες περιοχές, φυσικώς εύφλεκτα δάση κλπ)

Η ευθύνη είναι αποκλειστικά και μόνο των πολιτών. Λίγα λόγια όμως για την ουσία του ζητήματος, τη φύση των δασών μας: Τα πευκοδάση από τα οποία η χώρα κυρίως καλύπτεται έχουν υψηλό ρυθμό αναπαραγωγής. Με απλά λόγια, άλλα δάση θέλουν δεκαετίες για να κατορθώσουν φυσική αναδάσωση. Σε περίπου 5 χρόνια όμως τα πευκοδάση μας επανέρχονται με νέα δενδρύλλια. Αυτό το μοναδικό πλεονέκτημα σαφώς υπάρχει γιατί ακριβώς τα πευκοδάση είναι εξαιρετικά εύφλεκτα από μόνα τους. Οι πευκοβελόνες που κοσμούν διαρκώς το έδαφός τους είναι ουσιαστικά προσάναμμα. Η φύση όμως έτσι λειτουργεί: Τα δάση πρέπει να καίγονται σε μικρά τους τμήματα πότε-πότε. Τα πευκοδάση ακόμα πιο πολύ. Η χώρα είναι από φυσικού της εύφλεκτη με άλλα λόγια. Ένα το κρατούμενο.

Ο παράγων άνθρωπος όμως λειτουργεί καταλυτικά σε αυτή την ευαίσθητη ισορροπία: Μία παρατημένη γυάλινη συσκευασία στη σωστή γωνία υπό το ισχυρό φως του ήλιου στους 40 βαθμού Κελσίου δεν είναι σπάνιο φαινόμενο και θα οδηγήσει όχι σε ένα αλλά σε πολλά πύρινα μέτωπα. Εξ’ ου και η μαγική ικανότητα των μετεωρολόγων να υπολογίζουν τις ζώνες και ημερομηνίες υψηλού κινδύνου.

Επομένως έχουμε μία χώρα με πολλά τεχνικά και αντικειμενικά προβλήματα που θα δυσχεράνουν σε κάθε περίπτωση την δασική προστασία. Όμως δεν είναι αυτά το το κύριο αίτιο των επόμενων εθνικών τραγωδιών που θα ζήσουμε στο μέλλον.

Όχι, το κύριο αίτιο είναι η έλλειψη κρατικής παιδείας. Και εξηγώ:
Κτίζουμε εκτός σχεδίου πόλης παραδοσιακά, σχεδόν ψυχωτικά. Τα αυθαίρετα κτίσματα εντός δασικών περιοχών που μάλιστα απαιτούν άρδευση, ύδρευση και ηλεκτροδότηση αποτελούν ευθύνη των πολιτών που τα κτίζουν ενσυνείδητα εντός περιοχής που αργά ή γρήγορα θα καεί, είτε με φυσικό τρόπο είτε από το χέρι ανθρώπου. Πάντως θα καεί κάποια στιγμή, αυτό είναι δεδομένο. Ταυτόχρονα δεν έχουμε κανένα απολύτως σχέδιο δράσης σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας, γειτονιάς ή ακόμα και νομού σε περίπτωση εκδήλωσης πυρκαγιάς.

  • Με άλλα λόγια και θέλουμε την πίτα γεμάτη και το σκύλο χορτάτο. Και θέλουμε να ζούμε σε περιοχές υψηλού ρίσκου για εμάς και τα παιδιά μας αλλά ταυτόχρονα έχουμε το θράσος να επιτιθέμεθα σε κάθε πιθανό άλλο φορέα ευθύνης για αυτή τη δική μας πλήρως ανεύθυνη επιλογή.

Και απαιτούμε διαρκή ασφάλεια, κάτι ανέφικτο για τα πευκοδάση όπως εξήγησα παραπάνω, και δεν αναλαμβάνουμε, εφόσον θέλουμε να ζούμε εκεί, να οργανώσουμε σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας τα βασικά.

Ιδού κάποιες ερωτήσεις που ΚΑΝΕΝΑΣ Έλληνας δεν πρόκειται, ίσως ποτέ, να διερωτηθεί:

  • 1) Ποιος θα ειδοποιήσει την τοπική κοινωνία όταν δει τον καπνό;
    2) Ποιος θα γεμίζει κουβάδες με νερό και θα τους φέρνει στα κέντρα των πλατειών για να τους βρουν οι εθελοντές πυροσβέστες του χωριού;
    3) Ποιος θα είναι εθελοντής πυροσβέστης και θα τρέχει να σβήσει ότι μπορεί;
    4) Ποιος θα καθαρίζει τους δύσβατους δρόμους όλη τη χρονιά για να μπορούν να περνούν γρήγορα τα οχήματα της πυροσβεστικής; Ποιος θα φτιάξει κενές γραμμές και θα τις διατηρεί για να μην περνάει η φωτιά από λόφο σε λόφο;
    5) Ποιος θα οδηγεί τους πυροσβέστες σε περιοχές που γνωρίζει καλά από ασφαλή και σύντομα μονοπάτια;
    6) Ποιος θα αναλάβει την εκκένωση των οικισμών διαθέτοντας τα οχήματά του σε όσους περισσότερους μπορεί; Ποιος θα ορίσει ασφαλή σημεία συγκέντρωσης των πολιτών που εκκένωσαν τις εστίες τους; Ποιος θα αναλάβει την καταμέτρηση των διασωθέντων;
    7) Ποιος θα καθαρίζει από σκουπίδια τα δάση της περιοχής όλο το έτος;

Όλα τόσο απλά, τόσο λογικά. Γιατί δε θα τα διερωτηθεί κανένας Έλληνας όμως; Εξηγώ:

1) Είμαστε σοβιετικής συνείδησης κοινωνία. Περιμένουμε τα πάντα από το κράτος-πατέρα που μας χρωστάει τα πάντα και άλλα τόσα. Έτσι μας έχουν μάθει να αντιλαμβανόμαστε το θεσμικό τοπίο που μας περιβάλλει. Σαν κάτι το αυτόματο, έναν από Μηχανής Θεό ο οποίος έρχεται, λύνει το πρόβλημα και φεύγει. Χωρίς καμία ευθύνη ή δράση από μέρους μας. Άκοπα και εύκολα.

  • Ταυτόχρονα δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το ίδιο αυτό κράτος είναι αποδεδειγμένα παντελώς ανίκανο να ανταποκριθεί σε αυτή την αδιανόητα υψηλή μας προσδοκία. Με άλλα λόγια το πρώτο μας πρόβλημα είναι ότι είμαστε ψυχωτικοί σαν κρατικά όντα.

2) Οποιαδήποτε ιδιωτική ή συλλογική πρωτοβουλία μας είναι ξένη και επικίνδυνη ιδέα. Ως παραδοσιακός βαλκανικός λαός με μηδενική ευρωπαϊκή φιλοσοφία οργανωμένης κοινωνίας, σκεφτόμαστε ότι για οτιδήποτε κοπιάζουμε και δεν πληρωνόμαστε για αυτό πρέπει να είμαστε καχύποπτοι και προσεκτικοί. Όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να εκμεταλλευτεί τη διάνοιά μας και τα πτυχία μας. Σημασία έχει ένα πράγμα: “Να μη μας πιάσουν κότσο”.

  • Μια εθνικού βεληνεκούς μπαρουφολογία με άλλα λόγια, που προέρχεται από το βαλκανικό μας τρόπο σκέψης μας και μας εμποδίζει να συμπεριφερόμαστε οργανωμένα σαν κοινωνία.

Ο Έλληνας αντίθετα περιμένει τα πάντα από το κράτος γιατί είναι κατά αυτό τον τρόπο ευθυνόφοβος σε ψυχωτικό βαθμό. Δεν είναι περίεργο που ο εθελοντισμός και η Κοινωνία των Πολιτών είναι σε απελπιστικά χαμηλά επίπεδα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Με άλλα λόγια, αν σκοτωθεί κάποιος εθελοντής πυροσβέστης στην επόμενη εθνική τραγωδία, θα είναι για πάντα κορόιδο αντί για ήρωας στον ελληνικό δημόσιο λόγο. Έπρεπε να περιμένει τους πυροσβέστες, γιατί έτρεξε προς τη φωτιά; Για αυτό τους πληρώνουμε, τους πυροσβέστες σωστά; Ίσως να ξεχνάμε ότι κάποιες φορές οι ήρωες δεν πληρώνονται, απλά τα πόδια τους τρέχουν προς τον κίνδυνο αυτόματα. Η ελληνική ψύχωση σε όλο της το μεγαλείο επομένως. Η χώρα που εφηύρε τους ήρωες τώρα τους λοιδορεί σαν κορόιδα της ιστορίας. Απόλυτη και αηδιαστική κατάντια του κοινωνικού ιστού.

3) Ο Έλληνας είναι πολιτικό ζώο και όχι ζώον. Με απλά λόγια πάλι, αντί να τα ακούσει ο δήμαρχος της περιοχής και να απαιτηθεί από την τοπική κοινωνία να αποπεμφθεί και να αντικατασταθεί από έναν ικανότερο και με σχέδιο για την περιοχή ευθύνης του, οι πολίτες και οι πολιτικοί ορμούν κατευθείαν στον εκάστοτε πρωθυπουργό, λες και εκείνος δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει από το να κοιτάζει με κιάλια από το Μαξίμου την Πάρνηθα όλη μέρα. Λανθασμένη απάντηση σε λανθασμένο αποδέκτη. Δε φταίει ο πρωθυπουργός, φταίει ο δήμαρχος, ο νομάρχης, το τοπικό δημοτικό συμβούλιο.

  • Ο σενσιοναλισμός της κατάστασης στα τηλεοπτικά κανάλια επίσης δε βοηθάει γιατί δεν προτείνει λύσεις εξαιτίας μιας καθαρά εκφυλισμένης δημοσιογραφικής πρακτικής και αναπαράγει το πρόβλημα που μόλις περιέγραψα.

4) Ο Έλληνας δεν είναι πραγματικός δημοκράτης. Ο Έλληνας θα προτιμήσει να αφήσει την κατάσταση να λυθεί από ένα αργό και αθεράπευτα διεφθαρμένο και κομματικοποιημένο κοινοβουλευτικό σύστημα λήψης αποφάσεων που του αποδεικνύει κάθε μέρα ότι όχι μόνο δε μπορεί να του προσφέρει λύση στα προβλήματά του αλλά αποπειράται να του δημιουργεί νέα. Ο Έλληνας θα προτιμήσει να πληρώσει δικηγόρο και να φτάσει ως τον Άρειο Πάγο αντί να είναι εκείνος που θα βρει τη λύση αυτοβούλως. Που θα πάρει την πρωτοβουλία να οργανώσει το χωριό του, τον οικισμό του και να γλιτώσει όσα μπορεί πριν καταφέρει να έρθει ο αδικημένος από χίλιες σκοπιές πυροσβέστης της περιοχής του.

Εν κατακλείδι ο δολοφόνος είναι σίγουρα η πυρκαγιά. Αλλά κάθε μέρα αυτή η χώρα αποδεικνύει ότι αποτελείται από έντεκα εκατομμύρια εμπρηστές. Όσοι αποφασίσουν να σηκωθούν και να μιλήσουν μεταξύ τους για να βρουν τους εθελοντές και τους ήρωες αναμεταξύ τους θα είναι και αυτοί που θα έχουν σπίτια, γυναίκες και παιδιά αντί για αποκαΐδια.

  • Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.

Οι ευθύνες των πολιτικών: Ούτε στους πολέμους δεν χάνει μία χώρα 76 ανθρώπους σε μία μέρα

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: