Του Νίκου Μελέτη
Η συζήτηση περί συνταγματικών εκτροπών και πολιτικών παρεκτροπών στην Ιταλία ανήκει στους γνώστες του αντικειμένου, που μάλλον ευδοκιμούν στην Ελλάδα, καθώς αίφνης προέκυψαν μερικές χιλιάδες εμπειρικοί ιταλο-συνταγματολογοι.
Η συζήτηση περί Δημοκρατίας είναι επίσης μεγάλη ,όπως πολλά και τα ερωτήματα μέχρι ποιου σημείου μπορεί να φθάσει η Δημοκρατία:
Είναι ερωτήματα αρκετά θεωρητικά ,αλλά έχουν έναν κοινό παρονομαστή: όλοι αυτοί είχαν εκλεγεί και μάλιστα σε καθαρές και τίμιες εκλογές. Γιατί η αναφορά θα μπορούσε να επεκταθεί και σε ανελεύθερες εκλογές , αλλά με την συμμετοχή πάντως ενός σημαντικού τμήματος του λαού: ο Ι. Μεταξάς δεν κυβέρνησε την χώρα με την ψήφο του λαού; Ο Ερντογάν δεν κυβερνά εδώ και 16 χρόνια με ποσοστά κοντά στο 50%;
Συνεπώς η Δημοκρατία δεν είναι μόνο αριθμητική και πρόσθεση ποσοστών.
Δεν είναι το εργαλείο που θυμόμαστε τα στραβά του ,όταν σταματάει το σύστημα να μοιράζει λεφτά.
Και προφανώς η Δημοκρατία δεν είναι μηχανισμός που εάν και όποτε συγκυριακά ,σπάσει ο διάβολος το πόδι του και τον φέρει στην εξουσία , γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τους υπόλοιπους και κάνει ότι του καπνίσει
Και ειδικά στην Ελλάδα δείχναμε να το έχουμε εμπεδώσει και κανείς δεν περίμενε ότι τρία χρόνια μετά θα παρουσιάζονταν τα ίδια συμπτώματα: Μήπως είδατε τα τελευταία τρία χρόνια κύματα και κινήματα διαμαρτυρίας εναντίον της κυβέρνησης εκείνης η οποία δεν έπαιξε μέχρι τέλους το game of chicken του Βαρουφάκη με τους δανειστές , που δεν κατασκήνωσαν χιλιάδες έξω από το Μαξίμου και την Βουλή να διαμαρτυρηθούν γιατί τούμπαραν το δημοψήφισμα και έφεραν τρίτο μνημόνιο.
Ο Σαλβίνι κλείνει τα λιμάνια: Η Ιταλία δεν θα δεχθεί πλοίο με εκατοντάδες μετανάστες
Μήπως η Δημοκρατία μας είναι διαφορετική από την ιταλική;
Αν ο Ματαρελα παραβίασε άτυπες δημοκρατικές Αρχές (αν και το σύνταγμα του έδινε την δυνατότητα), τότε τι ακριβώς έγινε στην Ελλάδα το βράδυ του δημοψηφίσματος;
Ευτυχώς ο κ. Τσίπρας έστω και την ύστατη στιγμή παραβιάζοντας την δημοκρατική αρχή ,ανέτρεψε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Σήμερα όμως όλοι όσοι έστηναν τον Καλαματιανό και το χασαποσέρβικο στις πλατείες ,δεν μιλάνε γι αυτά .
Με την σιγουριά και την ασφάλεια που τους δίνει το γεγονός ότι η Δημοκρατία και τα αντανακλαστικά της λειτούργησαν στην Ελλάδα κόντρα στους αριθμούς των εκλογών και των δημοψηφισμάτων , έγιναν τιμητές της Δημοκρατίας στην Ιταλία.
Είναι Δημοκρατία να λες ότι σου κατεβεί ,πράγματα που δεν υπάρχουν ούτε στην φαντασία σου και μετά αφού εκλεγείς να κάνεις την “κολοτουμπα” και όλα καλά;
Η ιταλική κρίση έδωσε το σύνθημα να ξεμυτίσει και πάλι στην Αθήνα όλο εκείνο το συνονθύλευμα ,θιασωτών του Βαρουφάκη, οπαδών της αυταπάτης του Α΄ Εξάμηνου 2015, συνοδοιπόρων των ψεκασμένων και των αγανακτισμένων «παιδιών» με τις μαύρες μπλούζες, με ένα και μόνο σύνθημα: να καταγγείλουν το πραξικόπημα που έκανε ο Ιταλός πρόεδρος για λογαριασμό των Γερμανών «αφεντικών» του και να πανηγυρίσουν για το επερχόμενο τέλος του νέου «γερμανικού Ράιχ» που γλύτωσε από εμάς ,αλλά θα πέσει με μια τουφεκιά του Πέπε Γκρίλο Η ιταλική κρίση δείχνει ότι εμείς είμαστε αδιόρθωτοι.
Ένα τσακ περιμενουμε για να ξαναρνηθουμε την πραγματικότητα.
Και ταυτιζόμαστε με το πιο ακραίο και γελοίο στα όρια θιάσου ακροδεξιορατσιστικό μέτωπο επειδή κτυπάει τους Γερμανούς. Οι ίδιοι που με την στάση τους υπονομεύουν τελικά κάθε προσπάθεια αλλαγής της Ευρώπης και της Ευρωζώνης, (καθώς τέτοιες μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται αλλά ακυρώνονται υπό αυτές τις συνθήκες). Γιατί πολύ απλά δεν θέλουν μια διαφορετική Ευρωζώνη και διαφορετική Ευρώπη.
Οι εγχώριοι υποστηρικτές τους ξέρουν καλά το παιγνίδι : για όλα φταίνε οι Γερμανοί. Και ο τρόμος τους είναι μήπως πράγματι απαλλαγούμε από τους Γερμανούς. Τελικά βλέποντας πως λειτουργούν ίσως πραγματικά να μην θέλουν να τελειώνει η γερμανοκρατουμενη Ευρωπη. Γιατί εάν αυτό συμβεί θα πρέπει να πουν και τι θέλουν για το μέλλον μας.
Είναι οι ίδιοι που έτρεμε το φυλλοκάρδι τους μπας και ηττηθούν οι ταλιμπάν, επειδή απλώς τα έβαζαν με τον ιμπεριαλισμό. Αυτοί που ψιλοθαύμαζαν το ISIS γιατί τα έβαλε με τους Δυτικούς. Που ακόμη συγκινούνται με τον Πούτιν και τον Άσαντ γιατί στριμώχνουν τους Αμερικανούς. Και αυτοί που νομίζουν τώρα ότι η εκδίκηση θα είναι όλη δικιά μας εάν ανάψει το φιτίλι στο “Κούγκι” της Ρώμης
Θα προλάβουμε να ακούσουμε το Μπαμ της Ιταλίας στην Αθήνα ,και να ατενίσουμε τους καπνούς από την κατάρρευση του γερμανικού οικοδομήματος; Μάλλον όχι . Γιατί μέχρι να πέσει η Γερμανία ,θα έχουμε εξαϋλωθεί εμείς μέρες πριν..…
Και καθώς δεν θέλει και πολύ για να ξαναγίνει αυτό το εθνικό μας αφήγημά , γι αυτό ακριβώς η κρίση στην Ιταλία ,δεν μας απειλεί μόνο επειδή θα κάνουν κούρσα τα ομόλογα.. Αλλά γιατί μεταλλάσσει τον «ιό» από τον οποίο νομίζαμε ότι είχαμε απαλλαγεί μετά το στραπάτσο του 2015… Αλλά δεν…
Κλυδωνισμοί στην Ευρώπη: Το πολιτικό ζήτημα και η αντίσταση στη “γερμανική μπότα”