Όταν έχεις ένα γείτονα σαν τον Ταγίπ Ερντογάν δεν βοηθούν οι γκρίνιες μέσα στο σπίτι σου…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Tου Γιώργου Σκαφίδα
Ιανουάριος 1996. Κρίση των Ιμίων. Η Ελλάδα και η Τουρκία στα πρόθυρα ένοπλης σύρραξης, με πρωθυπουργό τότε τον Κώστα Σημίτη, υπουργό Εξωτερικών τον Θεόδωρο Πάγκαλο, και Άμυνας τον Γεράσιμο Αρσένη. Στην ηγεσία της Ν.Δ. ο Μιλτιάδης Έβερτ, και στο τιμόνι της Πολιτικής Άνοιξης ο Αντώνης Σαμαράς.
Η ιστορία, λίγο-πολύ γνωστή. Έλληνες βατραχάνθρωποι και Τούρκοι κομάντο σε απόσταση βολής. Ελληνικό ελικόπτερο πέφτει. Τρεις Έλληνες νεκροί. «No ships, no troops, no flags», δια στόματος Χόλμπρουκ. Ευχαριστίες προς τις ΗΠΑ, δια στόματος Σημίτη, και η τουρκική θεωρία περί «γκρίζων ζωνών» να παραμένει, ρίχνοντας έκτοτε γκρίζες σκιές στο Αιγαίο.
Ένα μεγάλο εθνικό «σοκ», όπως εκείνο των Ιμίων, θα μπορούσε ακόμη και να έχει ρίξει την κυβέρνηση, την όποια κυβέρνηση. Στα έδρανα της Βουλής άλλωστε, όπως και στα πρωτοσέλιδα της εποχής, πολλοί ήταν εκείνοι που κραύγαζαν «προδοσία», «ντροπή», «ήττα», «εθνική ταπείνωση»…
Το Σεπτέμβριο του 1996, ωστόσο, λίγους μήνες μετά, στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκαν εκλογές, τις οποίες δεν κέρδισε ο Έβερτ αλλά ο Σημίτης. Προεκλογικά, ο ηγέτης της ΝΔ είχε επιλέξει να ανεβάσει τους τόνους κατά τις κυβέρνησης, οξύνοντας τις επιθέσεις του («παραιτηθείτε… κάντε χαρακίρι…»).
Η τακτική δεν του βγήκε καθώς είδε το ποσοστό της ΝΔ να πέφτει στις εκλογές, για λόγους πολλούς και ποικίλους, που προφανώς δεν είχαν να κάνουν μόνο με τα εθνικά θέματα. Η τακτική δεν βγήκε ούτε και στον Σαμαρά, που θα έμενε εκτός Βουλής το Σεπτέμβριο.
Δύο δεκαετίες μετά, πολλοί είναι εκείνοι που επιμένουν να προσεγγίζουν τα εθνικά θέματα… υπό το πρίσμα μιας πάση θυσία πόλωσης, ενώ ο έγκυρος ελληνικός Τύπος εσχάτως αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στις στρατηγικές Σημίτη (Ελσίνκι, 1999) και Καραμανλή στα εθνικά, αναζητώντας προφανώς νέα πυξίδα απέναντι σε μια Τουρκία η ευρωπαϊκή προοπτική της οποίας πλέον αποσυντίθεται.
Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς μπαίνει στο στόχαστρο όταν δεν ανεβάζει αρκετά τους τόνους, επειδή δεν το έπραξε, αλλά και όταν τους ανεβάζει επειδή τους ανέβασε, όπως έκανε σε δικαστήριο της Λευκωσίας προ ημερών.
Όσο για τα ελληνικά ΜΜΕ, μερίδα τους μοιάζει σχεδόν… σαν να θέλει να πανηγυρίσει νέες εθνικές ήττες: αναπαράγοντας τα ανεπιβεβαίωτα ανδραγαθήματα Τούρκων, μιλώντας για τουρκικά υπερόπλα που δεν υπάρχουν, διογκώνοντας πιθανά προβλήματα κ.α.
Εκλογικές σπέκουλες πάνω στα εθνικά θέματα (που ενδεχομένως να προέρχονται και από την ανασφάλεια ορισμένων για το πολιτικό τους μέλλον) υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να γυρίσουν μπούμερανγκ.
Η ανάγκη, ωστόσο, ενός ενιαίου εθνικού αρραγούς μετώπου παραμένει, ειδικά απέναντι σε γείτονες όπως ο Ερντογάν.
ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.
Η ελλαδική πνευματική ελίτ ενδιαφέρεται μόνο για το βόλεμά της: Μία μαρτυρία-κόλαφος…