Καλύτερα να πάμε πίσω στην πόλη μας (τώρα) με κίνδυνο ένα “χάρτινο” μέλλον για τα παιδιά μας
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Tου Νίκου Αντωνιάδη* – Νέα Υόρκη
Κάπου εκεί στην Αστόρια, ένα πατριωτάκι ανακαίνισε το μαγαζί του δίνοντας του μια πιο (Ελληνική) νησιώτικη νότα. Εκεί που καθόμουν, μια ιστορία εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου. Μια ηλικιωμένη γυναίκα στο διπλανό τραπεζάκι ζήτησε να δει τον σεφ. Ένα εικοσιπεντάχρονο παιδί ήλθε και κάθισε μαζί της:
“Πρώτη φορά τρώω τέτοιο φαγητό εδώ στις ΗΠΑ. Μπράβο σου. Αλλά θέλω να σε ρωτήσω πώς και βρέθηκες εδώ”!
Ο νεαρός έσκυψε λίγο το κεφάλι, και αφού πήρε βαθιά ανάσα απάντησε:
- “Στην Κύπρο δεν είχα δουλειά. Έμενα στην μάνα μου μετά που τελείωσα τον στρατό και την σχολή. Όπου πήγαινα μου έλεγαν ότι έχω εξαιρετικό βιογραφικό για την ηλικία μου αλλά κανείς δεν με προσλάμβανε. Καθόμουν όλη μέρα στα σκαλιά του σπιτιού και έκλαιγα. Είχα χάσει 10 κιλά. Η μάνα μου με έβλεπε και έλιωνε. Τι να έκανα; Βρήκα ένα φιλαράκι να με φιλοξενήσει εδώ στην Νέα Υόρκη. Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα φανταστείτε”!
Αν σας πω πως απόλαυσα το φαγητό όσο το απόλαυσε η κυρία δίπλα μου, θα σας πω ψέματα. Κόμπος ο λαιμός, κόμπος και το στομάχι. Απλά, φεύγοντας, είπα στον φίλο ιδιοκτήτη: “Τα παιδιά μας και τα μάτια σου”!
Εδώ και ένα μήνα, αυτό το περιστατικό δεν λέει να φύγει από το μυαλό μου. Όταν μιλώ στον δικό μου γιο, σκέφτομαι αυτά τα “σκαλιά” και “παραλύω”. Αυτά τα σκαλιά της κοινωνίας που έγιναν Οδύσσεια. Αυτά τα σκαλιά που για κάποιους έγιναν ακόμη και “βατερλώ” της ίδιας της ζωής τους (αυτοκτονίες, οι οποίες ορθά δεν δημοσιοποιούνται από τα ΜΜΕ).
Γιατί;
Οι φατρίες στην Κύπρο “βασιλεύουν”. Και δεν θα μας εκπλήξει καθόλου αν τα λόγια του Υπουργού Δικαιοσύνης επιβεβαιωθούν, ότι στην κορυφή αυτών και της διακίνησης ναρκωτικών κρύβονται “ονόματα”.
Τα δυστυχήματα στην Κύπρο έχουν ξεπεράσει σε συχνότητα ακόμη και τις ίδιες τις ΗΠΑ. Τυχαίο; Όχι, καθόλου. Η ανεργία, η κατάθλιψη, το bullying (ακόμη και το διαδικτυακό), ο ρατσισμός, και τόσα άλλα δεινά, καταλήγουν στην ταχύτητα, την απροσεξία, την απόγνωση, την καταστροφή.
Μικρά αθώα παιδιά χάνονται. Είτε λόγω αμέλειας, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Και οι “κεφαλές” αυτών που πρέπει να αναλάβουν ευθύνες (ή έστω μέρος αυτών) κατέρχονται σε απεργία. Μια απεργία που μπορεί να αυξήσει τους παλμούς της “καρδιακής” γιαγιάς που περίμενε (στην καλύτερη των περιπτώσεων) για μήνες να πάρει ένα ραντεβού αλλά το χάνει “λόγω δημόσιας απεργίας”. Με τα κόκαλα του Ιπποκράτη να τρίζουν!
Δυστυχώς, καθημερινά, η πατρίδα μας “προσφέρει” πολλά παρόμοια παραδείγματα. Μαζί με αυτά, και το παιχνίδι της καρέκλας που ψάχνουν πολλοί για να μας “διοικήσουν”! Όμως θα σταθώ σε ένα ακόμη “τελευταίο”, το Κυπριακό. Για 44 χρόνια “παλεύουμε” για την μοιρασμένη μας πατρίδα. Μια πάλη χωρίς εθνική στρατηγική (και η οποία στηρίζεται σε ατομικές προσπάθειες και σπάνια σε ομαδικές). Παρ’ όλο που είμαι πρόσφυγας και “πεθαίνω” κι εγώ να πετάξω τον ξεχασμένο μου χαρταετό στην άμμο της Αμμοχώστου, την ίδια στιγμή, θα παραμερίσω για λίγο την επιθυμία μου και θα θέσω ένα ερώτημα για προβληματισμό:
Καλύτερα να πάμε πίσω (τώρα) με κίνδυνο ένα “χάρτινο” μέλλον για τα παιδιά μας; Ή το συμφέρον των παιδιών μας προηγείται της λύσης, μιας λύσης που δεν εξαρτάται από εμάς αλλά από την κατοχική δύναμη, εν ονόματι Τουρκία; Υπάρχει περίπτωση, μια λύση τώρα, με μια λυσσαλέα Τουρκία, να δίνει έστω και στο ελάχιστο ελπίδες υγιούς συμβίωσης και διαβίωσης με τα αδέλφια μας τους Τουρκοκύπριους, οι οποίοι μέρα με την μέρα χάνουν την απειροελάχιστη ελευθερία του λόγου τους (όπως και εκατομμύρια άνθρωποι μέσα στην Τουρκία); Πιστεύω πως όχι!
Θα είμαι ευτυχής αν οι πιο πάνω δικές μου σκέψεις και ανησυχίες “αντικατασταθούν – καθησυχαστούν” με κάτι που το δικό μου μυαλό δεν σκέφτηκε. Αν όχι όμως, το ερώτημα-εισήγηση μου προς τον Πρόεδρο και την Κυβέρνηση μας, παραμένει: Ίσως είναι καλύτερα να δυναμώσουμε το εσωτερικό μας μέτωπο, να καθαρίσουμε τα νερά (δάκρυα) από τα “σκαλιά” μας, και μετά, με καθαρό και στεγνό σπίτι να βγούμε έξω πιο δυνατοί να παλέψουμε για το υπόλοιπο μας σπίτι;
- Υ.Γ. Στο εικοσιπεντάχρονο παλλικάρι μας και σε κάθε παλλικάρι, εύχομαι ο Θεός να τα Έχει καλά και να τους Δίνει δύναμη!
*Πολιτικό Μάρκετινγκ και Επικοινωνία
(Πολιτική Ανταγωνιστικότητα και Απόδοση)
https://www.linkedin.com/in/nicolaosantoniades/
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Οι προκλήσεις και οι στόχοι της Τουρκίας: Το Κυπριακό, ηενεργειακή πολιτική και η ΑΟΖ