Η συντήρηση του κάθε μικρομάγαζου: Οργή, θυμός και μετά «προς τη δόξα τραβά» η Κύπρος
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Οι «τροχονόμοι» της χούντας που πούλησαν την Κύπρο: Δεν δικάστηκαν ποτέ για την προδοσία κατά της Μεγαλονήσου, ο Καραμανλής δεν ήθελε να εκθέσει τους Δυτικούς συμμάχους
«Ήρεμα νερά» και τουρκικό πιστόλι στις διαπραγματεύσεις: Ξυπνήστε στην Αθήνα, «η Τουρκία διαδοχικά κάνει μαξιμαλισμό για να σας υποχρεώσει σε αυτοπεριορισμό»…
Του Κώστα Βενιζέλου
Γιατί να εκπλησσόμαστε από τις στρεβλώσεις, τις αδυναμίες του κράτους, όταν οι παθογένειές του είναι διαχρονικές και στις πλείστες περιπτώσεις συντηρούνται καθώς εξυπηρετεί το σύστημα; Μια τραγωδία προκαλεί θυμό και οργή, αλλά μόνο με αυτά δεν διορθώνονται καταστάσεις. Είμαστε μια χώρα που -φευ- οι μαύρες τρύπες, οι αδυναμίες είναι μέρος της πορείας «προς το μέλλον».
Ο τραγικός θάνατος ενός δεκάχρονου, ένα εργατικό ατύχημα μιας νεαρής μητέρας, που έσβησε πολεμώντας για το μεροκάματο, οι φόνοι, προκαλούν αναταράξεις. Μικρής, όμως, διάρκειας. Αρμόδιοι και μη, υπεύθυνοι και ανεύθυνοι, προσπαθούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους και το μεγαλομάγαζο ή μικρομάγαζό τους. Θίγονται για τα όσα ακούνε για τυχόν ευθύνες, σαν να μη χάνονται ζωές. Ο πόνος και οι τραγωδίες είναι τελικά υπόθεση μόνο των οικείων.
Τα όσα παρακολουθούμε είναι απόρροια της διαχρονικής παθογένειας και νοοτροπιών. Η Κύπρος μετά την εισβολή κατάφερε, λένε, το «κυπριακό θαύμα», επί του οποίου στη συνέχεια τα κάθε λογής λαμόγια έκτισαν περιουσίες, έκαναν αρπαχτές και οδήγησαν την οικονομία στο πάτωμα, στην κατάρρευση. Ένα τραστ πολιτικών, τραπεζιτών, οικονομικών παραγόντων άδειαζε ταμεία, τροφοδοτούσε το συνδικάτο της απάτης με μίζες. Κανονικό κράτος δεν υπήρξε ποτέ. Αυτό που υπήρξε και συνεχίζει να λειτουργεί είναι προσαρμοσμένο με τις ανάγκες των λίγων, της πελατειακής σχέσης. Αυτή η δομή, αυτοί οι μηχανισμοί εξουσίας είναι που συντηρούν τις στρεβλώσεις. Επαναλαμβανόμενα λάθη και παραλείψεις που δεν διορθώνονται γιγαντώνουν κατεστημένα και εδραιώνουν τις παθογένειες. Αυτοί βολεύονται, η χώρα παραμένει όμηρός τους.
- Μια κοινωνία που έχει αναπτυγμένη την καχυποψία για τους διάφορους διαχειριστές, πολιτικούς και οικονομικούς, δεν νομιμοποιείται να εκπλήσσεται με γεγονότα και τραγωδίες. Εκτός κι εάν έχει συνηθίσει, προσαρμοστεί ή θεωρεί πως δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο κώδικας δεοντολογίας είναι η διαπλοκή. Ο κώδικας δεοντολογίας είναι να κολλούν στις εκάστοτε εξουσίες, για να απολαμβάνουν «ασυλία» και… αγαθά. Τίποτε δεν αλλάζει, γιατί επηρεάζει συμφέροντα. Τίποτε δεν αλλάζει καθώς διαταράσσεται η… κοινή ησυχία.
Οι στρεβλώσεις επηρεάζουν όλα τα πεδία της ζωής. Επηρεάζουν και το Κυπριακό. Γιατί αναπτύσσονται λογικές σε ένα σαθρό σύστημα που εξυπηρετείται η διαιώνιση της καθεστηκυίας τάξης. Εξυπηρετούνται με τη διατήρηση του συστήματος, εξυπηρετούνται και με την όποια λύση καθώς θεωρούν πως θα συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο ή εκτιμούν πως θα πλουτίσουν.
Είναι η λογική του βολικού. Είναι η ιδεολογία της διεκδίκησης του ελάχιστου για να μην έχουμε προβλήματα και διαταραχθούν ισορροπίες. Είναι η λογική που θεωρεί ταμπού τη διεκδίκηση του αυτονόητου, της λέξης «ελευθερία», που δεν μπορεί να λειτουργήσει έξω από το καθορισμένο «κουτί». Συμβιβάζονται με προσεγγίσεις που θεωρούν πως η μόνη οδός είναι οι εκπτώσεις και η προσαρμογή στις υποδείξεις των ισχυρών, εντός και εκτός Κύπρου.
- Είναι πραγματικά φαινόμενο προς εξέταση και ανάλυση το γεγονός ότι υπάρχει μια απάθεια/προσαρμοστικότητα στη συνεχιζόμενη κατοχή. Είναι προς εξέταση και μελέτη γιατί οι πολίτες έμαθαν να συμβιώνουν με την κατοχή και μάλιστα κάποιοι φαίνεται να… χαίρονται, ενίοτε να χαριεντίζονται με τους κατακτητές.
Ανησυχητικά φαινόμενα, που διαιωνίζουν την ίδια παγιωμένη κατάσταση πραγμάτων. Σε όλα τα πεδία. Μια κοινωνία που έμαθε να θεωρεί τις στρεβλώσεις, τις υπόγειες συναλλαγές ως αναμενόμενα, έχει μια καθορισμένη συμπεριφορά που αγγίζει όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Από τα μικρά και ασήμαντα μέχρι εκείνα που αφορούν την εθνική επιβίωση. Ο ατομικισμός καλύπτει τις αδυναμίες και αναδεικνύει τη μετριότητα.
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.
Το “θανάσιμο μίσος” του Νετανιάχου και του Ερντογάν: Ο ρόλος των Κούρδων και της Κύπρου
