Η Αμερική (που φεύγει) και ο ρόλος της Ρωσίας στη δεύτερη φάση του πολέμου στη Συρία
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Το πρόβλημα του τουρκικού αναθεωρητισμού και οι υπαρξιακά αναγκαίες στρατηγικές επιλογές της Ελλάδας: Η τουρκική ρητορική προφανώς απάδει από τις έωλες υποσχέσεις της…
Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν τολμούν να βγουν από την «αμπάριζα» (των ΗΠΑ): Οι Βρυξέλλες τρέχουν πίσω από την Ουάσιγκτον και δεν …τερματίζουν ποτέ!
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Στα δυο προηγούμενα άρθρα για τη δεύτερη και πλέον κρίσιμη φάση, που εισέρχεται ο πόλεμος στη Συρία, ασχολήθηκα με το ρόλο δυο χωρών κλειδιά, σε αυτόν, της Τουρκίας και του Ιράν. Πολύ λόγος έχει γίνει για την παρουσία της Ρωσίας στο θέατρο των επιχειρήσεων της Συρίας.
Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσω να δώσω μια εξήγηση στην παρουσία αυτή και το ρόλο της Μόσχας. Και βέβαια όπου υπάρχει η Ρωσία, δεν μπορούν να λείπουν οι Ηνωμένες Πολιτείες.
- Ηνωμένες Πολιτείες και Συρία…
Ο βασικός στόχος των ΗΠΑ στη Συρία, είναι η εξαφάνιση του Ισλαμικού Κράτους (ISIS). Έχοντας, σχεδόν ολοκληρώσει, το στόχο αυτό στη Συρία, εκλείπει και ο οποιοσδήποτε ουσιαστικός ρόλος της παρουσίας των αμερικανικών δυνάμεων, εκεί. Αυτό ενισχύεται και από το γεγονός ότι μια διαλυμένη, στο επίπεδο που είναι σήμερα η Συρία, χώρα, το κόστος για την ανασυγκρότηση και την ανοικοδόμησή της, θα μπορούσε να εξισωθεί με το κόστος της ανοικοδόμησης της Γερμανίας μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, την οποία επωμίσθηκε, σχεδόν εξ’ ολοκλήρου, η Αμερική. Η πρόσφατη ιστορία στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, αποδεικνύει ότι η Ουάσιγκτον δεν σκοπεύει σε καμία περίπτωση να μπει σε αυτή τη διαδικασία.
- Οι παίκτες της πρώτης φάσης του πολέμου…
Όπως έχω αναφέρει η αποχώρηση των ΗΠΑ, οδηγεί τον πόλεμο στη Συρία, σε μια νέα πολύ πιο έντονη φάση. Στην έναρξη του πολέμου, οι παίκτες ήταν εσωτερικοί, το καθεστώς Άσαντ, το ISIS, οι Κούρδοι, και οι διάφορες εχθρικές στον Άσαντ, ομάδες, οι οποίες σύναψαν συμμαχίες κατά περίπτωση με όλους τους άλλους ακόμη και με το ISIS.
- Ξένες δυνάμεις…
Οι ξένες δυνάμεις, χρησιμοποίησαν αυτές τις ομάδες ως εργαλεία για την επίτευξη των τακτικών και στρατηγικών επιδιώξεων τους στη Συρία, χωρίς να δεσμεύσουν σημαντικό αριθμό δικών τους δυνάμεων. Επίσης, έδωσε τη δυνατότητα μη χρέωσης της ευθύνης για πιθανόν, ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Ως αντάλλαγμα αυτών των υπηρεσιών τους, οι διάφορες ομάδες, έλαβαν υποστήριξη, σε πληροφορίες, χρήμα, όπλα, και επί τόπου υποστήριξη σε επίπεδα τα οποία ξεπερνούσαν και την πιο προχωρημένη φαντασία τους.
Και οπωσδήποτε μεγάλες υποσχέσεις για το ρόλο τους στη μελλοντική Συρία. Αν και οι ξένες δυνάμεις, έκαναν αισθητή την παρουσία τους, η απουσία ουσιαστικής εμπλοκής τους (με εξαίρεση το Ιράν, όπως έχω αναφέρει στο σχετικό άρθρο), τους αφαίρεσε και τη δυνατότητα να επιβάλλουν τις εξελίξεις επί τόπου.
Η παρουσία των αμερικανικών δυνάμεων στη Συρία έβαλε όρια στο πόσο μπορούσαν και το τι δεν μπορούσαν να κάνουν και τι ρίσκα μπορούσαν να πάρουν, οι άλλες ξένες δυνάμεις. Οι ΗΠΑ δεν ξεπέρασαν ποτέ τις 2000 στρατιωτικό προσωπικό στη Συρία, αλλά η τεράστια ναυτική τους δύναμη, σε συνδυασμό με την αεροπορική παρουσία από τη βάση του Ιντσιρλίκ, τους δίνει τη δυνατότητα να πλήξουν με πυραύλους ή από αέρος με μεγάλη ακρίβεια και μεγάλη δύναμη πυρός οποιοδήποτε στόχο στο εσωτερικό της Συρίας.
Οπότε δεν υπήρχε καμία περίπτωση για κάποιων από τους άλλους ξένους παίκτες να τα βάλουν με τους Αμερικανούς, κάτι που ανακάλυψε με σκληρό τρόπο η Ρωσία, στις 7 Φεβρουαρίου, 2018, όταν η Ουάσιγκτον, στην κυριολεξία εξαφάνισε μια ρωσική προσπάθεια ανίχνευσης.
Βγάζοντας τώρα τις ΗΠΑ από την εξίσωση της Συρίας, το φυτίλι ανάβει για τα καλά. Και με δεδομένο ότι όλοι έχουν διαφορετικές επιδιώξεις, η Συρία θα γίνει ένα καυτό πεδίο μάχης.
- Ρωσία…
Η Ρωσία ήταν από τους πρώτους συμμετέχοντες στον πόλεμο της Συρίας για μια σειρά από λόγους.
Η Συρία, είναι ένας από τους λίγους δορυφόρους, της Ρωσίας, στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου, που ακόμα έχει κάποια χρησιμότητα για τη Μόσχα. Οπότε η στήριξη του Άσαντ, έχει κάποιου είδους στρατηγική αξία.
Πολιτικά, η ανάμιξη εκεί που δεν ήταν οι ΗΠΑ, βοήθησε την ενίσχυση του προφίλ της Μόσχας ως παίκτη, και εξασφάλισε μια θέση στο τραπέζι της συζήτησης για τις εξελίξεις στη Συρία, και επίσης ήταν μια καλή προπαγάνδα στο εσωτερικό της Ρωσίας.
Η παρουσία στη Συρία, ενόχλησε την Τουρκία, αναγκάζοντας την Άγκυρα να ρίξει το βλέμμα της προς το Νότο, και όχι Βόρεια, όπου παίζονταν βασικά συμφέροντα της Ρωσίας.
Η ικανότητα της Μόσχας να κάνει παιχνίδι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στον πόλεμο της Συρίας, επέτρεψε στη Ρωσία να δημιουργήσει κύματα προσφύγων κατ’ απαίτηση. Ένας συνδυασμός γεωγραφικών, κλιματικών και υποδομικών μοντέλων σήμαινε ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους πρόσφυγες θα μπορούσαν μόνο να πάνε βόρεια στην Τουρκία και την Ευρώπη, επιτρέποντας στη Μόσχα να ανακατεύει την ευρωπαϊκή πολιτική, χρησιμοποιώντας, ελάχιστες δεκάδες βόμβες.
Πιο πρόσφατα, η Ρωσία έχει μετατρέψει τη Συρία, σε ένα τεράστιο θέατρο δοκιμών για τα οπλικά της συστήματα και εκπαίδευσης για τις δυνάμεις της. Ο στρατός της Ρωσίας μπορεί να είναι τεράστιος, αλλά δεν έχει δει ούτε το 1% , του τύπου εκστρατευτικής μάχης, που οι αμερικανικές δυνάμεις έχουν δει από το 1992. Ο πόλεμος στη Συρία δίνει τη δυνατότητα στη Ρωσία να καλύψει αυτό το χάσμα σε ένα βαθμό.
Το κοινό όλων των παραπάνω λόγων είναι ότι η Ρωσία έχει μεγάλο συμφέρον, να δει τον πόλεμο στη Συρία να μην τελειώνει ποτέ, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει.
*Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.
Ο ύποπτος ρόλος του Ιράν: Η δεύτερη κρίσιμη, ίσως πιο αιματηρή, φάση του πολέμου στη Συρία
Η Συρία κλειδί για την Τουρκία και τη στρατηγική της ως de facto περιφερειακή δύναμη