Της Συρίας (και του Άσαντ) τα μπερδέματα: Τα μεγάλα συμφέροντα της Ρωσίας και της Αμερικής




Γράφει ο Νικόλαος Νικολάου

Η κατάσταση όπως εξελίσσεται στην Συρία μόνο θετική δεν είναι. Ταυτόχρονα, όλα όσα συμβαίνουν δεν είναι περίεργα. Έχουν ιστορία. Το παρελθόν επαναλαμβάνεται σαν παρόν και μόνο ηρεμία δεν προκαλεί. 

  • Τουρκικός ιμπεριαλισμός

Ναι, σωστά αποκαλείται η επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας» ιμπεριαλισμός. Όπως και η γενικότερη στάση της Άγκυρας στο «συριακό». Όπως ήταν λογικό, ο τουρκικός στρατός και οι σύμμαχοί του δεν θα σταματούσαν στην Άφριν. Όχι……., αλλά ο σκοπός τους ήταν να συνεχίσουν την προέλασή τους μέχρι και τα σύνορα Συρίας- Ιράκ. Αυτό πλέον λέγεται και από δημόσια χείλη.

Όμως, η Τουρκία «παίζει» καλά. Βασικά, δεν χρησιμοποιεί κάποια καινούργια τακτική, αλλά μια παλιά, διανθισμένη με καινούργια στοιχεία. Όπως και το 1938 στο Χατάϋ, έτσι και τώρα με μια Συρία διασπασμένη και ανήμπορη, δημιουργεί τουρκικούς θύλακες ώστε να προσαρτήσει συριακό έδαφος στο άμεσο μέλλον. Στην Άφριν, οι Τούρκοι τοποθέτησαν την εθνική τους σημαία. Είναι πλέον τουρκικό έδαφος είτε αρέσει είτε όχι.

Ακόμα, η τουρκική κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε επιδέξια τόσο την αδράνεια/ αδιαφορία/ μεροληψία του ΟΗΕ όσο και την ισορροπία ισχύος μεταξύ των δυο ισχυρών κρατών, δηλαδή της Ρωσίας και των Η.Π.Α.. Έτσι, και ολοκληρώνονται οι εδαφικές διεκδικήσεις της τουρκικής πλευράς που υπάρχουν από τον Μεσοπόλεμο-ποιος είπε ότι οι Τούρκοι εγείρουν αξιώσεις μόνο σε βάρος της Ελλάδας;- ενώ ήδη προκάλεσαν ισχυρό πλήγμα στους Κούρδους. Αν η προέλασή τους συνεχιστεί με τέτοια επιτυχία τότε όχι μόνο θα καθιερωθεί ως ισχυρός περιφερειακός παράγων η Τουρκία, αλλά θα θέσει τις βάσεις για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που λέγεται Κούρδοι.

Το πιο τραγικό σε όλα τούτα είναι η στάση του «ανθρωπιστικού» ΟΗΕ. Ναι σωστά, τα πάντοτε φιλεύσπλαχνα Ηνωμένα Έθνη που τόσο κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα που παραβιάζονται από το καθεστώς Άσσαντ και τις άλλες «ατασθαλίες»  που κάνει, τι έχουν να πουν εδώ; Πρόκειται για μια εισβολή τρίτης χώρας εντός συριακής επικράτειας χωρίς οποιαδήποτε άδεια από το συριακό κράτος ούτε και με κάποια εξουσιοδότηση από τον ΟΗΕ!  Α ναι…., ξέχασα. Ο «φιλεύσπλαχνος» ΟΗΕ είναι απασχολημένος με την ανατολική Γκούτα και την Ντούμα και τα εγκλήματα του καθεστώτος κατά των καημένων ισλαμιστών της τρομοκρατικής οργάνωσης Jaish Al- Islam. Που χρόνος για να ασχοληθεί με τους Σύριους Κούρδους. Εξάλλου, ο Ερτογάν  δεν είναι  εχθρός-ακόμα- της Δύσης εν αντιθέσει με τον Άσσαντ που η «κακή» Ρωσία υποστηρίζει. Έλεος με την υποκρισία της διεθνούς κοινότητας!

  • Βιασύνη…

Σωστά διαβάζετε. Κάποιος βιάζεται. Δεν είναι άλλος από τον Άσσαντ. Γιατί βιάζεται όμως; Τι θέλει να πετύχει;

Βιάζεται, λοιπόν, γιατί επιθυμεί η σύρραξη να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα. Του προκάλεσαν πρόβλημα με την Γκούτα οι Δυτικοί, τώρα έχει και την τουρκική εισβολή. Και όλα αυτά πάνω που ήταν έτοιμος να πλήξει τους αντικαθεστωτικούς στην Ιντλίμπ. Ο συριακός στρατός βιάζεται. Πρέπει να ασφαλίσει την επαρχία της Δαμασκού ώστε να δώσει βάση στα άλλα μέτωπα. Ο εχθρός στην Γκούτα δεν είναι εύκολος. Πρόκειται για σκληροτράχηλους, μπαρουτοκαπνισμένους ισλαμιστές αντάρτες οι οποίοι δεν σκοπεύουν να παραδοθούν τόσο εύκολα. Βασικά, δεν σκοπεύουν να παραδοθούν καθόλου. Θα δώσουν μάχη μέχρι τέλους. Συνεπώς, καμία περιέργεια δεν προκαλούν οι εικόνες φρίκης από την πόλη. Από την μια, ο κυβερνητικός στρατός που βιάζεται και από την άλλη οι ισλαμιστές που προβάλλουν λυσσασμένη αντίσταση. Η σύγκρουση θα έχει έναν νικητή και έναν ηττημένο. Συμβιβασμός ή εκεχειρία δύσκολο να υπάρξει.

Σε προηγούμενα άρθρα του, ο συγγραφέας ανέφερε ως πρόκληση της συριακής ηγεσίας το ζήτημα της τουρκικής παρουσίας και επιρροής στην χώρα. Τότε, δεν υπήρχε η Άφριν. Πλέον, ο Άσσαντ  έχει να αντιμετωπίσει ακόμα μια πρόκληση αυτή την φορά γιγαντωμένη. Το τι θα πράξει θα το αντιληφθούμε στο μέλλον.

  • Τα «δυτικά» παιχνίδια

Μέσα σε αυτήν την συριακή σπαζοκεφαλιά εμπλέκεται και η «Δύση». Η τακτική της είναι απλή και δοκιμασμένη. Δεν επιθυμεί τον Άσσαντ στην εξουσία. Σύμμαχος του Πούτιν και μη υπηρέτης των δυτικών συμφερόντων πρέπει να την εγκαταλείψει. Οι άλλοι Άραβες ηγέτες χαζοί ήταν; Φυσικά, αυτό γίνεται 7 χρόνια στην Συρία τώρα. Προσπάθεια πτώσης του καθεστώτος. Μόνο που εδώ δεν τους «βγήκε».

Δεν είναι κάθε μέρα του «Αϊ Γιαννιού». Επειδή ο Άσσαντ και η κυβέρνησή του δεν λένε να πέσουν, τίθεται σε εφαρμογή το γνωστό σχέδιο. Πέραν της υποστήριξης σε στρατιωτικές οργανώσεις που πολεμάνε το καθεστώς, η «Δύση» προκάλεσε αντιπερισπασμό. Εκείνος φάνηκε με την ανατολική Γκούτα. Αν εξεταστούν τα γεγονότα, η Γκούτα ήταν μια περιοχή στην όποια υπήρχαν μονάδες ισλαμιστών, αλλά όχι σε ικανό βαθμό να απειλήσουν. Με τις δυνάμεις του καθεστώτος να νικάνε σε όλα τα μέτωπα και να σφίγγουν τον κλοιό γύρω από την Ιντλίμπ-προπύργιο των αντικαθεστωτικών- οι δυτικές χώρες απέσπασαν την προσοχή της Δαμασκού στην Γκούτα. Έτσι, και με ρωσική προτροπή, ο συριακός στρατός έπαυσε την προέλασή του δίνοντας «ανάσα» στον FSA και αναγκάστηκε να δεσμεύσει δυνάμεις για να συγκρουστεί με τους ενόπλους της Jaish Al- Islam.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οι Δυτικοί ανακινούν εκ νέου ζήτημα χρήσης χημικών όπλων. Φυσικά, από το 2013 ο Άσσαντ παρέδωσε το μεγαλύτερο μέρος του χημικού οπλοστασίου του για καταστροφή-αμφίβολο εάν εκείνη έχει πραγματοποιηθεί-   και όσα τέτοια όπλα διατηρεί λειτουργούν σαν αποτρεπτικός παράγοντας σε μια επέμβαση εναντίον της χώρας του από «Δυσμάς». Ζήτημα χημικών όπλων ανακινείται όταν τα «σαρκοβόρα» κράτη της Δύσης  θέλουν να χτυπήσουν το καθεστώς. Βέβαια για κακή τους τύχη, μέχρι στιγμής, παρά τις κατηγορίες, τίποτα δεν έχει αποδειχθεί και μόνο εικασίες για λόγους προπαγάνδας γίνονται. Το αστείο με τα χημικά όπλα καλό είναι κάποια στιγμή να σταματήσει. Έχει καταντήσει γραφικό και ανεδαφικό.

Και ο «πολύς» ΟΗΕ υψώνει το ανάστημά του. Κατηγορεί για βιαιοπραγίες και παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων την συριακή κυβέρνηση και προβαίνει σε αποτυχημένες- όπως η πραγματικότητα δείχνει- ενέργειες επίτευξης εκεχειρίας. Φυσικά, ούτε λόγος για την τουρκική εισβολή. Είναι κάτι άλλο. Για τον ΟΗΕ ισχύει αυτό που λέμε «δυο μέτρα -δυο σταθμά».   Ο Άσσαντ είναι εχθρός των ΗΠΑ άρα και του ΟΗΕ, ενώ ο Ερτογάν για την ώρα σύμμαχος. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η απαράδεκτη στάση της διεθνούς κοινότητας απέναντι στις τουρκικές διαθέσεις. Όχι τίποτα άλλο, ο ΟΗΕ μόνος του αμαυρώνει την θέση του με την μεροληπτική στάση του.

Μετά από όσα αναφέρθηκαν δεν είναι τυχαίο που δυτικά κράτη με «προμάχους» τις ΗΠΑ και τη Γαλλία δηλώνουν την πρόθεσή τους να πραγματοποιήσουν πλήγματα στην Συρία κατά του καθεστώτος. Γι’ αυτόν τον λόγο, χρησιμοποιούν κάθε διαθέσιμο βέλος στην φαρέτρα τους. Προπαγάνδα, συκοφαντίες, κινήσεις πρόκλησης αντιπερισπασμού, υποστήριξη αντικαθεστωτικών και ισλαμιστών ανταρτών και απειλές επέμβασης δημιουργούν γόνιμο έδαφος για νομιμοποίηση οποιονδήποτε πληγμάτων. Ή οι Δυτικοί νομίζουν ότι θα υπάρξει νομιμοποίηση.

Η πρόσφατη ιστορία διδάσκει. Πότε επενέβηκε το ΝΑΤΟ, δηλαδή η «Δύση» στην Λιβύη τον Μάρτιο του 2011;  Μα φυσικά όταν ο λιβυκός στρατός, πιστός στον Καντάφι, πολιορκούσε ασφυκτικά τους αντικαθεστωτικούς. Οι τελευταίοι αντιμετώπιζαν το ενδεχόμενο να ηττηθούν εντελώς. Η καλή «Δύση» όμως ήταν εκεί για τα παιδιά της. Ο Καντάφι έπρεπε να καταβαραθρωθεί παρά το ότι με πολλούς δυτικούς ηγέτες διατηρούσε καλές επαφές.  Συνεπώς, τα γεγονότα δρομολογήθηκαν έτσι ώστε το ΝΑΤΟ να επέμβει. Όχι μόνο έριξε το καθεστώς, αλλά και ο ίδιος ο Καντάφι μαζί με κάποιους γιους του βρήκαν τον θάνατο. Βέβαια, αυτή η εξέλιξη μόνο θετική δεν ήταν για την χώρα. Μια ματιά σήμερα μπορεί να πείσει.

Και τελικά…., οι «Δυτικοί» χτύπησαν. Εκατοντάδες βλήματα εξαπολύθηκαν εναντίον συριακών εγκαταστάσεων. Τι πέτυχαν όμως; Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις όχι κάτι το ιδιαίτερο.  Πέραν κάποιων εγκαταστάσεων, ο συριακός στρατός δεν έπαθε μεγάλη ζημιά. Αλίμονο στους Βρετανούς, Γάλλους και Αμερικανούς φορολογούμενους που είδαν τα χρήματά τους να «εξανεμίζονται» και να «καταρρίπτονται» (σύμφωνα πάντα με ρωσικές πηγές).  Πάντως, τα «σαρκοβόρα» της Δύσης έτριξαν τα δόντια τους. Αλλά κούρασαν και μάλλον το θύμα δεν τρόμαξε.

  • Η ρωσική στάση

Άλλος ένας μέγας γρίφος, εν μέρει όμως. Κατ’ αρχάς, η Μόσχα δεν αποσύρει την υποστήριξή της στον Άσσαντ. Κάτι τέτοιο θα αποτελέσει βαριά ήττα σε όλα τα επίπεδα για την Ρωσία. Ήδη, ρωσικές εταιρείες ετοιμάζονται να συνάψουν επικερδή συμβόλαια με το συριακό κράτος για την ανοικοδόμηση της χώρας. Η προειδοποίηση της Μόσχας για μη τυχόν επέμβαση της «Δύσης» καλό είναι να ληφθεί σοβαρά. Τα περιθώρια είναι στενά και δεν επιτρέπουν πολλούς ελιγμούς ή διπλωματικές υποχωρήσεις. Ήδη, αν αληθεύουν οι ισχυρισμοί της Μόσχας, σύγχρονα ρωσικά συστήματα δοκιμάστηκαν σε συνθήκες μάχης και σημείωσαν κάποιες επιτυχίες. Οι υποσχέσεις του Πούτιν  ότι θα αμυνθεί, τηρήθηκαν.

Με τους Κούρδους τι πράττει όμως η Μόσχα; Πολύ πιθανόν επειδή επιθυμεί να διατηρήσει τις καλές σχέσεις με την Άγκυρα, να «θυσιάσει» το κουρδικό στοιχείο. Είναι μια καλή ευκαιρία να κατηγορηθεί και η Ουάσινγκτον ότι προδίδει τους συμμάχους της. Οι Κούρδοι στηρίχτηκαν από την αμερικανική πλευρά και λογικά στήριξαν ένα ευνοϊκό μεταπολεμικό εδαφικό καθεστώς για τους ίδιους στις ΗΠΑ. Τώρα, όπως εξελίσσονται τα γεγονότα, φαίνεται ότι η κυβέρνηση Τράμπ βρίσκεται σε δίλημμα. Να ταχθεί με τους Τούρκους ή με τους Κούρδους; Πολλά τα συμφέροντα Άρη. Ένα πλήγμα στην αξιοπιστία τους θα είναι από τα χειρότερα γεγονότα και η ρωσική κυβέρνηση, ισχυρή μέσω νικητήριων εκλογών, δεν θα έχει πρόβλημα να τους το προκαλέσει.

  • Επίλογος

Τραγικός; Θα δείξει. Πάντως το «συριακό» έχει κουράσει. Είναι πολύ δύσκολο να πέσει το καθεστώς και μια ενδεχόμενη πτώση του θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα. Καλό είναι να υπάρξει κάποια συνεργασία αλλιώς είναι εμφανές ότι θα ενταθεί η ανθρωπιστική κρίση.

Μέσα σε όλη αυτήν την μαυρίλα υπάρχει και κάτι θετικό- αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Η κατάσταση έχει φτάσει και στο παρελθόν ένα βήμα πριν από γενικευμένη σύρραξη. Αναφορά γίνεται στο καλοκαίρι του 2012. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Ας ελπίσουμε να  μην αποδειχτούμε μάντεις κακών ειδήσεων.

*Μεταπτυχιακός φοιτητής Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Ε.Κ.Π.Α.

  • Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.

 

 

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: