Του Πανίκου Παναγιώτου
Ο Άγιος Νικόλαος ήταν ένα λιτό εκκλησάκι στη σκιά των Δίδυμων Πύργων του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, στο νότιο μέρος του Μανχάταν. Είχε γίνει από Έλληνες μετανάστες και ναυτικούς το 1916.
Παρά τις δελεαστικές προσφορές από ενδιαφερόμενους επενδυτές, κρατιόνταν όρθιος μέσα στην σκληρότητα των καθημερινών συναλλαγών και απόμακρος από την εκκλησιαστική εξουσία.
Καταστράφηκε ολοσχερώς την 11η Σεπτεμβρίου 2001 όταν θάφτηκε με την κατάρρευση του νότιου πύργου.
Η περιφορά του Επιταφίου στους γύρω δρόμους, ανάμεσα σε πελώριους ουρανοξύστες και σε κάθε λογής μαγαζιά, προσέλκυε το ενδιαφέρον ιδιοκτητών και θαμώνων. Ήταν μια λιτανεία που κατά έναν περίεργο τρόπο συνταίριαζε με το χώρο, τους ύμνους και τους ανθρώπους.
Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο αισθητή γίνεται η απουσία του Αγίου Νικολάου, ειδικά τώρα που «παίζονται» δεκάδες εκατομμύρια δολάρια για την ανέγερση του νέου ναού, λες και θα φτιαχτεί παλάτι για τους προύχοντες.
Μετά τη φετινή περιφορά του Επιταφίου, ο ιερέας του ναού, ο αρχιμανδρίτης Βασίλειος Μπασακύρος, θέλησε να αγγίξει ανησυχίες για το φόβο και το θάνατο μέσα από τη δική του διαδρομή ως βετεράνος του πολέμου στο Βιετνάμ. Εκεί που σταυρώθηκε ο ανθρώπινος πολιτισμός, όπως συμβαίνει σήμερα στη Συρία.
«Είμαστε σκόνη στον άνεμο» είπε, για να θυμίσει το ξεχασμένο πνεύμα των ημερών, δίνοντας μια άλλη διάσταση στον πόνο, το θρήνο και τη λύτρωση.
Ο Άγιος Νικόλαος τότε, ο Άγιος Ιωάννης σήμερα, όπως κι άλλες αδιόρατες παρουσίες στη Νέα Υόρκη και σε αρκετά μέρη της Αμερικής, είναι τα τελευταία ατόφια κομμάτια που αναδεικνύουν τη διαδρομή των Ελλήνων μεταναστών.