Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το επίγειο θέατρο πολέμου στην Συρία έχει εξελιχθεί σε πεδίο δράσης διαφόρων ομάδων επιδοτούμενων «ισλαμοκανίβαλων», ποικίλων αποχρώσεων, που αγωνίζονται να εξασφαλίσουν γεωγραφικούς τομείς επιρροής, αν όχι κατοχής.
Μία ακόμη μεγάλη και σοβαρή χώρα της Μέσης Ανατολής έχει ντε φάκτο διαμελιστεί. Και οι λεγόμενες «μεγάλες δυνάμεις» του πλανήτη κατατρώνε τις σάρκες της, δημιουργώντας στρατιές προσφύγων για να εξασφαλίσουν το μερτικό τους.
Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι σε όλη αυτή την χαοτική κατάσταση η μοναδική «συνεννοήσιμη» συνιστώσα για τον πολιτισμένο κόσμο είναι η αμυνόμενη κυβερνητική παράταξη του Μπασάρ Αλ Ασαντ. Του ηγέτη δηλαδή που βάλθηκαν να ανατρέψουν με το ζόρι οι αρχιτέκτονες της ολέθριας «Αραβικής Ανοιξης», όπως ακριβώς τον Μουμπάρακ, τον Καντάφι και τον Σαντάμ, χωρίς να συνυπολογίσουν, ούτε στο ελάχιστο τον ισλαμικό ριζοσπαστισμό και το αντιδυτικό μένος των δυνάμεων που αναδείχθηκαν ως «διάδοχη κατάσταση».
Δυστυχώς ο Τράμπ μέσα στην αγωνία του να αποδείξει ότι δεν στήριξε την εκλογή του σε «ρωσικό δάκτυλο», υπέκυψε στις επιταγές του στρατιωτικο-διπλωματικού κατεστημένου των ΗΠΑ, που εξακολουθεί να ελέγχεται από το σύστημα Κλίντον, αλλά και των μεγάλων αμερικανικών μέσων ενημέρωσης που εμφορούνται από άκρως εχθρικές προς τη Μόσχα αντιλήψεις «παγκοσμιοποίησης» τύπου Σόρος.
Ευτυχώς, από την άλλη πλευρά, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν τόλμησε να τραβήξει το σχοινί με μία γενικευμένη επίθεση κατά ρωσικών στρατιωτικών στόχων, καθώς έχει αντιληφθεί ότι ο Πούτιν δεν αστειεύεται.
Είναι πολύ επικίνδυνη η αναχρονιστική αναβίωση της «Ρωσοφοβίας» που λανσάρουν πρωτίστως οι Γερμανοί και μάλιστα για μία υπόθεση, όπως αυτή της Συρίας όπου οι Ρώσοι σίγουρα δεν αποτελούν τον «αποσταθεροποιητικό παράγοντα». Δεν φταίει ο Πούτιν για όλα τα δεινά του πλανήτη. Ελεος πλέον…