Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Με αφορμή τις πρόωρες τουρκικές εκλογές που προκήρυξε ο «εις και μόνος» απολυταρχικός ηγέτης της ισλαμικής Τουρκίας, διαβάζω δηλώσεις και αναλύσεις με βασικό ερώτημα αυτό: ποιος εκ των πιθανών (και απίθανων) Τούρκων υποψηφίων συμφέρει στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Πόσο, μα πόσο αφελείς έχουμε γίνει σε τούτο τον τόπο; Είμαστε για αιώνες γείτονες με την Τουρκία, έχουμε υποστεί μία εισβολή στην Κύπρο, η κατοχή της οποίας συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, γινόμαστε μάρτυρες απίστευτων προκλήσεων στο Αιγαίο και τη Θράκη, και ακόμα διυλίζουμε τον κώνωπα, διότι δεν μας αρέσει να βλέπουμε κατάματα την πραγματικότητα. Αλλά ότι και να πούμε είναι ως να ρίχνουμε αυγά στον τοίχο. Εδώ έχουμε ένα μικρό (ευτυχώς) ποσοστό πολιτών, που ισχυρίζονται πως οι Έλληνες φταίμε για την εισβολή και την κατοχή.
Με μία απλή ματιά στα προγράμματα όλων των τουρκικών κομμάτων, άρα και των υποψηφίων, ο καθείς καταλαβαίνει ότι στην Κύπρο οι Τούρκοι εισέβαλαν για να μείνουν και δεν πρόκειται να αποχωρήσουν και για την Ελλάδα πιστεύουν τα πλέον ανάρμοστα και παράνομα πράγματα:
Κατά την αντίληψη των Τούρκων το Αιγαίο είναι δικό τους και δεν πρόκειται να σταματήσουν να ενοχλούν, εάν δεν αρπάξουν ότι θεωρούν δικό τους. Και το «δικό» τους, δεν καλύπτεται, ως γνωστόν, από καμία διεθνή συμφωνία.
Ομολογουμένως η κατάσταση είναι εκρηκτική, η Τουρκία γίνεται ολοένα και πιο επιθετική και οι κυβερνήσεις μας δεν έχουν καθόλου, μα καθόλου, εκπονήσει μία σοβαρή στρατηγική. Αντίθετα, η κυπριακή κυβέρνηση νομίζει πως με το να προκαλέσει η ίδια την έναρξη των διαπραγματεύσεων που κατέρρευσαν με αποκλειστική ευθύνη της Τουρκίας, ο Ταγίπ Ερντογάν και η εθνικιστική ομάδα που τον περιτριγυρίζει θα σταματήσουν κάθε απειλητική δραστηριότητα στην κυπριακή ΑΟΖ. Ακόμα και αν σταματήσει, είναι αυτή λογική να ζητάς εσύ το θύμα να …αυτοκτονήσεις; Δεν γνώριζαν οι ηγεσίες μας ότι η στάση της Τουρκίας αποτελεί εκβιασμό, για να της παραδώσουν γονατιστό τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος θα παρακαλεί υπό τις τουρκικές πολεμικές απειλές να συνθηκολογήσει;
Όλα τα γνώριζαν… Απλά απουσιάζει εντελώς ο σχεδιασμός και η στρατηγική. Η αποδοχή των τετελεσμένων στην κυπριακή ΑΟΖ είναι παράδοση με τα χέρια ψηλά και ο Πρόεδρος της Κύπρου έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός.
Ως γνωστόν η σοβαρότητα απουσιάζει από την κυπριακή πολιτική σκηνή, σε σημείο που έχουν μπερδέψει και τον πολιτικό κόσμο στην Ελλάδα, που δεν γνωρίζει τι ακριβώς πρεσβεύουν οι Κύπριοι κομματάρχες… Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο; Όσοι απαιτούν να κάνει ο κ. Αναστασιάδης τις υποχωρήσεις και αν χρειαστεί να δώσει και το …παλιάμπελο ή οι άλλοι που πολύ ορθά τονίζουν πως ένας οποιοσδήποτε ηγέτης, οποιαδήποτε χώρας, δεν πάει ποτέ με κατεβασμένα τα εσώρουχα σε μία διαπραγμάτευση.
Οι Τούρκοι πολιτικοί, σε όποιον χώρο και αν ανήκουν, έχουν την ίδια πολιτική για την Ελλάδα και την Κύπρο. Οι δικοί μας -και δεν ομιλώ συγκεκριμένα- «σκοτώνονται» για τα εθνικά θέματα περισσότερο απ’ ότι τα βάζουν με την Τουρκία, τα Σκόπια, την Αλβανία και πάει λέγοντας. Προσέξτε: Ποιοι τσακώνονται καθημερινά στα πάνελ των τηλεοπτικών δικτύων για τα εθνικά θέματα; Μα οι δικοί μας πολιτικοί. Και να με συμπαθάνε… Αλλά μερικοί έχουν …καλύτερες θέσεις και από τον Ερντογάν, για την …Τουρκία. Υποστηρίζουν «λύσεις» και καταθέτουν ιδέες που εξυπηρετούν μόνο την Τουρκία.
Δεν υπονοώ κάτι, όπως λένε και τα παιδιά στις καφετέριες, αλλά ομιλώ επί γεγονότων και της πραγματικότητας, όπως αυτή τη ζούμε. Κάθε λέξη που εκστομίζουν έχει σχέση με τη δική μας υποχώρηση. Πως να δώσουμε για να …ησυχάσουμε, λένε και δεν ντρέπονται. Δεν έχουν καν αντιληφθεί ότι στην κάθε δική μας υποχώρηση η τουρκική απάντηση είναι δώστε και άλλα για να έχετε την …ησυχία σας.
Ειλικρινά δεν γνωρίζω πια πως μπορούμε εμείς οι ίδιοι να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας. Δεν βλέπουμε μπροστά μας ούτε στους δύο πόντους. Και δεν μπορώ να καταλάβω πως χρησιμοποιούμε όλες αυτές τις συμμαχίες που πέτυχε ο κ. Αναστασιάδης στην ευρύτερη γειτονιά μας. Διότι είναι σημαντικές αυτές οι συμμαχίες και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα πέντε προηγούμενα χρόνια ο Πρόεδρος της Κύπρου δεν συζήτησε και τη στρατιωτική συνεργασία. Πρέπει όλοι να γνωρίζουμε ότι η υπόθεση της ενέργειας είναι πολύ σοβαρή και σημαντική. Η ενέργεια προσφέρει ισχύ στα κράτη. Υπάρχουν φορές που νοιώθω πως αν πηγαίναμε πίσω στον χρόνο και αν έπρεπε να πάρουμε ξανά αποφάσεις, θα επιλέγαμε να μην ξεκινούσαμε ποτέ αυτό το παιγνίδι της ενέργειας… Ειλικρινά το πιστεύω…