«Εάν δεν επιλυθεί η διαφορά, δεν θα είναι το τελος του κόσμου», δήλωσε σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο ο πρωθυπουργός της πΓΔΜ Ζόραν Ζαεφ, δημιουργώντας εύλογα ερωτήματα για το ποιος τελικά βιάζεται για την λυση του ονοματολογικού.
Η δηλωση αυτή του κ. Ζάεφ γινεται την στιγμη που εχει κορυφωθεί το διπλωματικό παρασκήνιο για την αναζήτηση λύσης στο ονοματολογικό και ουσιαστικά αποτελεί μια προσπαθεια υπεκφυγής της σκοπιανής κυβέρνησης από τις ευθύνες που αναλαμβάνει για παράταση του αδιεξόδου.
Αν δεν βιάζεται ο κ. Ζάεφ και θεωρεί ότι δεν έρχεται το τελος του κόσμου, με την μη επίλυση του ονοματολογικού, τότε για ποιον λόγο βιάζεται η ελληνική κυβέρνηση;
Και με την δηλωση του αυτή δεν θελει μονο να προετοιμάσει την κοινή γνώμη τη χώρας του για το ενδεχόμενο ενός αδιεξόδου αλλα και για να κινητοποιήσει τον διεθνή παράγοντα που δεν θα ηθελε να χαθεί το μομέντουμ που εχει δημιουργηθεί.
Ο κ. Ζαεφ όμως γνωρίζει κάτι ακόμη. Ότι επιρρίπτοντας στην Ελλάδα την ευθύνη για το μπλοκάρισμα της ευρωατλαντικής πορείας της χώρας του, τελικά στρέφει και την κοινή γνώμη της ΠΓΔΜ εναντιον της Αθήνας και του συμβιβασμού στο θεμα της ονομασίας.
Η Ελληνική πλευρά που σε μια σημαντική παραχώρηση, προ όφελος μιας συνολικής συμφωνίας φέρεται να εχει συναινέσει στην αναγνώριση στοιχείων της «ταυτότητας» που για την άλλη πλευρά αποτελούν στοιχεία «μακεδονικής ταυτότητας», δεν πρέπει να προβεί σε καμια άλλη παραχώρηση.
Και τελικά θα πρεπει να καταστήσει με κάθε τρόπο σαφές το μήνυμα ότι η «προσφορά» την οποία κανει η νυν κυβέρνηση είναι η καλύτερη που μπορεί και πρόκειται να προσφέρει στο ορατό μέλλον η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση.
Γιατι προφανως δεν θα ειναι το «τελος του κόσμου» η μη λυση του ονοματολογικού, αλλά παντως θα είναι το τελος του αφηγήματος που παρουσίασε στους συμπατριώτες του, για να κερδίσει την ψήφο τους…