Άλμα στο κενό: Που θα οδηγήσει το αποψινό δείπνο του Αναστασιάδη με τον κατοχικό ηγέτη;




Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Ότι είναι μέγα λάθος η απόφαση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκου Αναστασιάδη να λάβει μέρος σε δείπνο με τον κατοχικό ηγέτη, Μουσταφά Ακιντζί, ένα άνθρωπο που τον καθυβρίζει σε κάθε ευκαιρία αφήνοντας απαράδεκτα υπονοούμενα εναντίον του, δεν έχει ούτε ο ίδιος την παραμικρή αμφιβολία.

Δεν υποστηρίζει κανείς ότι πρέπει να σταματήσει ο διάλογος. Όχι. Όμως, οπωσδήποτε γνωρίζει ο κ. Αναστασιάδης ότι οι ηγέτες αποφεύγουν να συνομιλούν υπό εκβιασμό και ιδιαίτερα όταν ο αντίπαλος τους απειλεί και με χειρότερα απ’ όσα έχουν ήδη υποστεί.

Αλλά το μεγαλύτερο λάθος του προέδρου της Κύπρου είναι ότι ακόμα νομίζει πως ο κ. Ακιντζί είναι κάτι διαφορετικό από την τουρκική ισλαμική πολιτική ηγεσία. Δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά. Είναι μαζί, σκέφτονται το ίδιο για το Κυπριακό, μισούν το ίδιο τους Έλληνες και τους Χριστιανούς, και ο ένας εργάζεται για τον άλλο, και από κοινού για τον κοινό σκοπό, που είναι ο έλεγχος της Κύπρου, με την υπογραφή του κ. Αναστασιάδη.

  • Περίμενα ότι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας «θα κρατούσε το λόγο του», και δεν θα συναντούσε τους Τούρκους ενόσω απειλούν με τετελεσμένα στην κυπριακή ΑΟΖ και για όσο παρεμποδίζουν τις έρευνες της ιταλικής εταιρείας ΕΝΙ, η οποία αθέτησε τις υποχρεώσεις της έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θα έπρεπε η Λευκωσία να σπάσει τα συμβόλαια της με τους Ιταλούς -και έχει κάθε λόγο και δικαίωμα να το πράξει.

Επιστρέφοντας στο θέμα του δείπνου του Προέδρου της Κύπρου με τον κατοχικό ηγέτη, ο κ. Αναστασιάδης θα έπρεπε να ρωτήσει τον εαυτό του το πιο απλό ερώτημα: Τι περιμένει να αποκομίσει από αυτό το «τραπέζωμα» της κ. Σπέχαρ, η οποία έχει και αυτή τις ευθύνες της για το αδιέξοδο του Κυπριακού.

Περιμένει να ξεπεραστεί το αδιέξοδο;

  • Αλλά για ποιο αδιέξοδο ομιλούμε; Γι’ αυτό που δεν ευθύνεται ο ίδιος, ο οποίος υποχώρησε με κίνδυνο να αποδεχθούν οι Τούρκοι τις προτάσεις του και να χάσουμε το νησί;
  • Ποιο αδιέξοδο; Αυτό που μονίμως διατηρούν και συντηρούν παντοιοτρόπως οι Τούρκοι με τη συνδρομή της Βρετανίας και δυστυχώς και των ανθρώπων των Ηνωμένων Εθνών, οι οποίοι εισήλθαν σε αυτό το περίεργο παιγνίδι των πιέσεων -θα έλεγα και εκβιασμών, αλλά αποφεύγω τη λέξη- της ελληνοκυπριακής πλευράς;

Τι προσπαθεί να επιτύχει ο κ. Αναστασιάδης πηγαίνοντας σ’ αυτό το δείπνο, το οποίο -πολύ φοβούμαι- πως θα είναι επανάληψη εκείνου της 1ης Δεκεμβρίου 2016, που μας οδήγησε στις γνωστές πενταμερείς, οι οποίες αναγνώρισαν τον κατοχικό ηγέτη ως συμπρόεδρο του κ. Αναστασιάδη. Αυτό το λάθος του θα τον ακολουθεί πάντα -είναι ένα από τα πολλά θα μου πείτε- αλλά τούτο είναι αυτό που θα τον χαρακτηρίζει διότι σε μεταγενέστερο στάδιο θα μπορούσε να βοηθήσει τις προσπάθειες της τουρκικής πλευράς να αναγνωριστεί διεθνώς το παράνομο ψευδοκράτος.

Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν καμία αμφιβολία ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επιδιώκει το κλείσιμο του Κυπριακού, με τη βελτιωμένη μορφή του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν. Ως άνθρωπος που δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του, δεν έχει αποδεχθεί ποτέ την ήττα του 2004. Άσχετα αν εκείνη η ήττα ήταν η τιμωρία του λαού.

Ακούω που μου λένε πως από τότε κέρδισε πολλές εκλογές και έγινε δύο φορές Πρόεδρος. Καλώς. Αλλά αν επιχειρήσει ξανά δημοψήφισμα, πάλι θα φάει ήττα, μεγαλύτερη από την προηγούμενη. Διότι η Κύπρος είναι μία περίεργη χώρα, ως γνωστόν… Οι πολίτες ψηφίζουν φανατικά το κόμμα, αλλά όταν έρθει η ώρα της Πατρίδας, ρίχνουν χαστούκια στα κόμματα και τους πολιτικούς που λατρεύουν…

Όπως όλος ο κόσμος, έχουμε και εμείς το δικαίωμα της γνώμης.

  • Πιστεύω λοιπόν πως το εν λόγω δείπνο της κυρίας Σπέχαρ είναι άλμα στο κενό για τον κ. Αναστασιάδη και το εφαλτήριο για μία σειρά εκβιαστικών ενεργειών που θα οδηγήσουν τον πρόεδρο της Κύπρου στο «κολαστήριο» της Ελβετίας.

Μιλώντας γενικά, αυτό που φοβίζει τους πολίτες είναι ότι τούτα τα περίεργα δείπνα έδειξαν ότι μειώνουν τις αντιστάσεις των ανθρώπων. Ιδιαίτερα όταν λειτουργεί η δύναμη του εκβιασμού.

Οι ξένοι, ιδιαίτερα οι Βρετανοί, δεν είναι παιδάκια. Παίζουν βρώμικα και στη διπλωματία χρησιμοποιούν οτιδήποτε έχουν μαζέψει οι υπηρεσίες τους. Είτε είσαι πολιτικός, είτε διπλωμάτης, επιχειρηματίας και δημοσιογράφος, για τις υπηρεσίες παραμένεις στόχος.

Πως θα σε αλλάξουν;

Πόσοι άνθρωποι άλλαξαν πίστη και ιδεολογία πριν από το 2004; Πολλοί. Για ποιο λόγο άλλαξαν; Μήπως επειδή είδαν το φως; Διίστανται οι απόψεις, αλλά εγώ δεν συμφωνώ ότι κάποια στιγμή οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται, ας πούμε, το …λάθος τους. Αυτά δεν συμβαίνουν στην εποχή μας.

  • Συζητούσα ξανά το θέμα με σημαντικό βετεράνο διπλωμάτη, ο οποίος συμφώνησε μαζί μου στο εξής σημείο: ο άνθρωπος που εκβιάζεται πρέπει να αποχωρεί. Και τώρα μην το πάρετε ότι το λέω για τον άλφα ή τον βήτα πολιτικό ή δημοσιογράφο ή διπλωμάτη κ.λπ. Ομιλώ γενικά. Εάν λοιπόν ένας άνθρωπος είναι σε θέση να επηρεάζει καταστάσεις και ειδικά αν οι χειρισμοί του αφορούν το μέλλον ενός τόπου, πρέπει να το αποκαλύπτει εάν δέχεται εκβιασμούς. Διότι ο οποιοσδήποτε δουλεύει κάτω από απειλές καθίσταται επικίνδυνος στον υπερθετικό βαθμό.

Η υπόθεση του Κυπριακού πήρε λάθος δρόμο από καιρό. Τι να τα λέμε και να τα ξαναλέμε και να χαλούμε τις καρδιές μας. Είναι δυνατόν να είναι ένας λαός θύμα εισβολής και κατοχής και να φτάνει στο σημείο να απολογείται στον κατακτητή; Αυτό μας έχει συμβεί βασικά λόγω του ανάλγητου και διεφθαρμένου συστήματος. Και σ’ αυτό το σύστημα εντάσσω και τους πολιτικούς, και τους διπλωμάτες και εμάς τους δημοσιογράφους, αλλά και επιχειρηματίες που κοιτάνε μόνο το συμφέρον τους, και όχι το συμφέρον της χώρας.

Μερικές φορές νοιώθω πως δεν υπάρχει σωτηρία. Άλλες ότι η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Αλλά όταν βλέπεις τα ίδια λάθη να επαναλαμβάνονται απογοητεύεσαι.

  • Ο κ. Αναστασιάδης, λοιπόν, θα πάει να συμφάγει με τον κατοχικό ηγέτη. Και ενώ λένε όλες οι πλευρές πως δεν τρέχει τίποτα, ένα τσιμπούσι είναι και λοιπά, φοβάμαι πως θα είναι η απαρχή μεγάλων κακών για το νησί μας. Και μακάρι να διαψευστώ.

Μα του έχουν δώσει ποτέ την εντύπωση οι Τούρκοι ότι το Κυπριακό λύνεται με δικές τους υποχωρήσεις; Στο μυαλό τους η όποια διευθέτηση απαιτεί παράδοση του κ. Αναστασιάδη…

  • ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Εσχάτως, ο ισλαμιστής πρόεδρος της Τουρκίας παίζει ένα παιγνίδι. Να αναδείξει ένα ρόλο πέραν από τις δυνατότητες του. Είναι φίλος, λέει, και με τους Αμερικανούς και τους Ρώσους. Ο άνθρωπος έχει παραφρονήσει εντελώς. Για τον Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ένας επιτήδειος τον οποίο χρησιμοποιεί για να επιβάλει την ισχύ του στη Συρία, και για να αγοράζει οπλικά συστήματα και να δημιουργεί προβλήματα στο ΝΑΤΟ. Για τον Ντόναλντ Τραμπ και τα «γεράκια» του ο κ. Ερντογάν είναι ένας ταραχοποιός. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Αμερικανοί συζητούν με τους συμμάχους τους για να αντικαταστήσουν τη βάση του Ινσιρλίκ. Ούτε ότι μεταξύ της Τουρκίας και του Ισραήλ, οι Αμερικανοί θα επιλέξουν το Εβραϊκό Κράτος, το οποίο είναι πιστό στη σχέση του με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η εποχή των πολλών στρατοπέδων και των πολλών σχοινιών έχει περάσει. Και αυτό αφορά και τους ηγέτες της Ελλάδας και της Κύπρου. Κάποια στιγμή θα χρειαστεί να επιλέξουν μεταξύ της Ουάσιγκτον και της Μόσχας…

Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.

ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΓΚΟΥΜΑ

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: