Του Νίκου Αντωνιάδη* – Νέα Υόρκη
Δυστυχώς, το Κυπριακό δεν αποτελεί πλέον πρόβλημα του παρελθόντος αλλά του μέλλοντος. Ούτε και η Κύπρος “κατατάσσεται” στην ατζέντα του ΟΗΕ ως μια παραβιασμένη και υπό εισβολή – κατοχή χώρα αλλά ως μια χώρα που “δυο λαοί δεν τα βρίσκουν και πρέπει να τα βρουν”.
Όσο κι αν προσπαθούμε να ρωτήσουμε, να πιέσουμε, να αντιδράσουμε εδώ στην έδρα του ΟΗΕ, άλλο τόσο βρίσκουμε την πόρτα “αμπαρωμένη”. Μια πόρτα, που οι μόνοι που μπορούν να ξεκλειδώνουν όποτε θέλουν είναι οι ΗΠΑ. Για πολλούς συμπατριώτες μας, σε Ελλάδα και Κύπρο, η λέξη ΗΠΑ ή Αμερική φτάνει μέχρι και το όριο του μίσους.
Δεν τους αδικώ, πρόσφυγας είμαι κι εγώ και καταλαβαίνω το γιατί. Ένα “γιατί” όμως, που (ξανά) δυστυχώς έχει μετατραπεί σε “επειδή έτσι” λόγω και των δικών μας εγωιστικών, κομματικών, επιπόλαιων και πρόχειρων χειρισμών, μέσα από τα χρόνια, μέσα από την έλλειψη μιας εθνικής πολιτικής που θα κρατούσε (αν μη τι άλλο) την κατοχή και την εισβολή στην ατζέντα και θα μας έδινε το δικαίωμα να διεκδικήσουμε (αν μην τι άλλο πάλι) το δίκιο μας. Τώρα, ποιος μπορεί να ακούσει “δίκιο των Ελληνοκυπρίων” και να μην γελάσει, ή έστω, να αντιδράσει “κάπως;
Το 2015, στο συνέδριο των αποδήμων, ο Πρόεδρος της ΠΣΕΚΑ, Φίλιπ Κρίστοφερ είχε αναρωτηθεί “πώς μπορεί η Ομογένεια να βοηθήσει μπαίνοντας στον Λευκό Οίκο και στο Καπιτώλιο, την στιγμή που υπάρχουν έξι διαφορετικές, κοινοβουλευτικές απόψεις για το Κυπριάκο”. Έλα ντε; Όταν εμείς δεν έχουμε την ικανότητα να τα βρούμε μεταξύ μας, γιατί και πώς ψάχνουμε την χαμένη μας πατρίδα; Γιατί “σχιζόμαστε” που ο Ομπάμα ή ο Τραμπ δεν γύρισαν να μας δουν; Π.χ. φταίει ο Τραμπ που του γυρίσαμε την πλάτη όταν (καλώς ή κακώς) ζήτησε στήριξη για το Ισραήλ (σε σχέση με την Παλαιστίνη); Όχι, δεν είπα να αποδεχτούμε την “αναγνώριση” Τραμπ για την Ιερουσαλήμ. Είπα να γίνουμε “διπλωμάτες” για να έχουμε “πάτημα” να μιλάμε (σχετικό άρθρο ΕΔΩ). Είπα να κάνουμε “χάρη” για να ζητήσουμε χάρη!
Όσο “ψύχραιμοι” κι αν φανούμε με την Τουρκία, όσο κι αν συνεχίσουμε να είμαστε τα καλά παιδιά, η Τουρκία δεν καταλαβαίνει με τίποτα. Είδατε ποτέ γάτα να βλέπει ποντίκι και να γυρίζει από την άλλη; Δεν το τρώει απαραίτητα αλλά το κατασπαράζει (αφού παίζει καλά-καλά μαζί του). Και όταν βεβαιωθεί πως το διέλυσε, τότε το αφήνει και φεύγει για το επόμενο, ενώ το προηγούμενο (αν επιζήσει), το τρώνε τα “μυρμήγκια”. Συγχωρέστε με που γίνομαι τόσο παραστατικός αλλά η “περιρρέουσα” ατμόσφαιρα δεν με αφήνει να σκεφτώ διαφορετικά. Όσον αφορά την λύση, αυτή (πλέον) βρίσκεται στις επιλογές που θα είχε και ένα “ποντίκι”:
Κάθε κύκλος κλείνει εκεί που άνοιξε. Αν θέλουμε να έχουμε ελπίδα, οφείλουμε, είτε μας αρέσει είτε όχι, να την ψάξουμε από αυτούς που σχεδίασαν να μας την πάρουν “δίνοντας” τους “κάτι” άλλο. Και σίγουρα, έχουμε πολλά να δώσουμε (όχι να ξεπουλήσουμε) αν ανασυνταχθούμε ομαδικά. Χλωμό μεν, αλλά πιστεύω πως ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και ο νέος Υπουργός Εξωτερικός ξέρουν και μπορούν να το κάνουν, κλείνοντας τα αυτιά στις εσωτερικές, πιεστικές” σειρήνες” και ανοίγοντας νέους ορίζοντες.