Η αχρωματοψία, η εκτόνωση στα γήπεδα και ο ωχαδερφισμός για τις τουρκικές απειλές
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Μια ζωή η κοινωνία βρίσκεται σε θέση οφσάιντ. «Πιάνεται» στον ύπνο και δεν μπορεί να σκοράρει, να δημιουργήσει ευκαιρίες για να πετύχει στόχους. Σε Ελλάδα και Κύπρο, ένα πλειοψηφικό ρεύμα, που ασχολείται με το ποδόσφαιρο, καταπιάνεται περισσότερο με το λάθος που σφυρίχτηκε σε βάρος της ομαδάρας, την ίδια ώρα που… διαχειρίζεται με τον γνωστό ωχαδερφισμό τα μεγάλα και σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως Ελληνισμός, ως κράτη.
Για ένα πέναλτι που δόθηκε ή δεν δόθηκε μπορεί να αναστενάξει το γήπεδο και η… οικουμένη και να προκληθεί ποτάμι οργής, που θα ξεχυθεί κατά του… εχθρού. Οι βρισιές, το ντου εντός του αγωνιστικού χώρου, το ξύλο που πέφτει με πάθος, το μίσος αποτελούν χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που πάσχει από αχρωματοψία.
Δεν μπορεί να ξεχωρίσει το σημαντικό από το μη σημαντικό. Φαίνεται να μην θέλει ή να μην μπορεί να ιεραρχήσει τα μεγάλα και κρίσιμα ζητήματα και γι’ αυτό καθίσται όμηρος ξεσπασμάτων και εκτόνωσης προς λανθασμένη κατεύθυνση. Το θέατρο του παραλόγου το παρακολουθήσαμε την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη, το βιώσαμε παλαιότερα στη Λευκωσία, τη Λεμεσό, τη Λάρνακα. Ίδιες εικόνες, ίδια φαινόμενα. Μπορούν οι… αρμόδιοι να ξοφλούν με μια αυστηρή ανακοίνωση, σε διατυπώσεις του τύπου «δεν θα ανεχθούμε τέτοια φαινόμενα» ή «πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό». Δεν πρόκειται, όμως, για μια… καιρική καταιγίδα, αλλά για μόνιμη βαρυχειμωνιά. Τα οικονομικά συμφέροντα είναι τόσο μεγάλα, που δεν τα αγγίζουν εκείνοι που είναι αρμόδιοι. Είναι άλλωστε και το πολιτικό κόστος, θα χαθούν ψήφοι εάν… ενοχληθούν οι «οπαδοί».
Οι αντιδράσεις, η ενεργητικότητα δεν μπορούν να αναλώνονται στον μικρόκοσμο του ποδοσφαίρου, στο λάθος σφύριγμα του διαιτητή, στο οφσάιντ που «καθόρισε το αποτέλεσμα». Το άλφα και το ωμέγα της ζωής δεν περιορίζονται στις κερκίδες, στον χορτοτάπητα του γηπέδου, στους συλλόγους. Η Ελλάδα και η Κύπρος απειλούνται από την Τουρκία, βιώνουν για πρώτη φορά από το 1974 και εντεύθεν μια ακραία επιθετικότητα από πλευράς του καθεστώτος του Ερντογάν.
- Η Κύπρος, για 43 χρόνια, αντιμετωπίζει θέμα συνεχιζόμενης κατοχής τμήματός της από την Τουρκία και η κοινωνία «αναπαύεται» στα ψηφίσματα, στις διπλωματικές φιέστες, τους μακρόσυρτους διαλόγους των λεγόμενων διακοινοτικών συνομιλιών, στην άφιξη απεσταλμένων, στις ρητορικές εξάρσεις του πολιτικού συστήματος, που ενίοτε ομιλεί με ποδοσφαιρικούς όρους. Γενικά, η κυπριακή κοινωνία περιμένει μέσα από διαδικασίες και μεθόδους που δοκιμάστηκαν πολλές φορές, για δεκαετίες και απέτυχαν, να οδηγήσουν αυτόματα σε λύση. Είναι το άλλοθι, όμως, για να μην αντιδράσει, να μην κινηθεί, να μην κάνει τίποτε που θα προκαλέσει αναταραχή και αλλάξει την πεπατημένη.
Ελλάδα και Κύπρος αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, αλλά δεν καταγράφονται ουσιαστικές αντιδράσεις. Η παθητική αντιμετώπιση έναντι των τροϊκανών (στην Ελλάδα τουλάχιστον δεν τους θεωρούν σωτήρες, όπως στην Κύπρο), της λιτότητας, έχει περάσει στο DNA μας και ο θυμός διοχετεύεται στα γήπεδα. Δεν αντιδρούν οι νέοι σε αυτούς που καταστρέφουν τα όνειρα και το μέλλον, είναι όμως πανέτοιμοι να πέσουν μαχόμενοι υπέρ βωμών και ομαδάρας. Σε μια ημικατεχόμενη χώρα, οι προτεραιότητες θα έπρεπε να είναι άλλες. Η άρση της κατοχής, η απελευθέρωση.
- Το ποδόσφαιρο, εάν δεν ελεγχόταν από τους διάφορους των υπόγειων συνεννοήσεων (μέχρι και του υπόκοσμου), θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα αξιακό σύστημα, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος. Το μείζον είναι πως χρησιμοποιείται ενίοτε ως όχημα απροσανατολισμού την ώρα που Ελλάδα και Κύπρος αντιμετωπίζουν, κυριολεκτικά, θέμα επιβίωσης. Τα υπόλοιπα, το επόμενο Σαββατοκύριακο στα γήπεδα, όπου Ελλάδα και Κύπρος αναστενάζουν.