Εύγε, ομογένεια της Αμερικής: Οι Έλληνες είναι πάντα μπροστάρηδες στους εθνικούς αγώνες
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, εθνικά επικίνδυνη είναι η κοντόφθαλμη ανάγνωση των παιγνίων που διαδραματίζονται στην ταραγμένη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου
Οι ευρωεκλογές είναι μια κρίσιμη εθνική κάλπη: Στις ευρωεκλογές του Ιουνίου παίζονται πολύ περισσότερα για το μέλλον της Ευρώπης… Τι ενώνει τους πολίτες των χωρών μελών της Ε.Ε.;
Μια φορά κι ένα καιρό, πριν από 44 σχεδόν χρόνια, ο κακός λύκος της γειτονιάς έκανε τη ζημιά του και με το παραπάνω. Όπως ήταν φυσικό, εμείς, πληγωμένοι και αδικημένοι, υψώσαμε τη φωνή μας, σηκώσαμε το μπόι μας στο άγριο θηρίο, αντισταθήκαμε, φωνάξαμε, απογοητευτήκαμε.
Απογοητευτήκαμε αλλά φωνάξαμε! Το θηρίο όμως έμεινε εκεί ατάραχο, νηφάλιο, τεράστιο και προκλητικό. Μια συμπεριφορά που διατηρεί μέχρι σήμερα.
Τι άλλο κάναμε, όμως, τότε; Κινήσαμε γη και ουρανό. Φωνάξαμε, πολιτικοί και μη, στα πέρατα της γης. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι αυτό που έγινε θα έμενε ατιμώρητο από τη διεθνή κοινωνία. Φωνάξαμε δυνατά. Με το στόμα, με τα χέρια, με τις πληγές μας, με τα μεγάφωνα, με όποιο τρόπο μπορούσαμε. Φωνάξαμε με κάθε δυνατό τρόπο. Κι ας μην άκουγε κανείς. Δεν τα παρατήσαμε όμως.
- Τι άλλο κάναμε, όμως, τότε;
Βγήκαμε στους δρόμους. Ναι, βγήκαμε στους δρόμους! Κι εμείς εδώ στην Κύπρο, και πολλοί άλλοι στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Αγγλία, στην Αμερική, στον Καναδά, στην Αυστραλία. Βγήκαμε όλοι στους δρόμους γιατί έπρεπε να βγούμε στους δρόμους. Το επέβαλλαν οι καταστάσεις. Η πληγή ήταν ακόμα νωπή. Το αίμα ζεστό. Οι νεκροί από την εισβολή πάρα πολλοί. Οι τραυματισμένοι πάρα πολλοί. Οι αγνοούμενοι κι αυτοί πολλοί. Έπρεπε λοιπόν να βγούμε στους δρόμους. Και βγήκαμε! Και οι πολίτες, και οι μαθητές. Και οι δεξιοί, και οι αριστεροί. Όλοι. Και οι πρόσφυγες και οι μη πρόσφυγες. Βγήκαμε στους δρόμους… Και σιγά σιγά τα χρόνια πέρασαν. Τα χρόνια χάραξαν ρυτίδες. Γυρίσαμε το κεφάλι σε άλλες προτεραιότητες. Ταυτόχρονα όμως οι εισβολείς παραμένουν εισβολείς. Οι κατακτητές παραμένουν κατακτητές. Ούτε ένα ρούπι δεν έχουν μετακινηθεί.
- Κάτι άλλαξε από τότε…
Τι άλλαξε σε μας; Στα δεδομένα μας, αν δεν κάνω λάθος, τίποτα απολύτως δεν άλλαξε. Στα τετελεσμένα μας τίποτα μα τίποτα δεν άλλαξε. Δεν υπονοώ ότι κάθε μέρα πρέπει να βγαίνουμε στους δρόμους. Μήπως όμως θα έπρεπε να κρατάμε το πρόβλημα της εισβολής ζωντανό, έστω και με τον ελάχιστο δυνατό τρόπο; Είναι δυνατόν ένας τόπος υπό κατοχήν να μη δείχνει μαχητικότητα, να μην αντιδρά ούτε μια φορά τον χρόνο; Ας θυμηθούμε – κι ας αναλογιστούμε – ότι τον μήνα Ιούλιο, τον μήνα δηλαδή που η μνήμη θα έπρεπε να ουρλιάζει στον καθένα μας, δεν καταφέραμε – για πολλά χρόνια τώρα – να διοργανώσουμε ούτε μια εκδήλωση μνήμης, η οποία να συμπεριλαμβάνει όλα τα κόμματα μαζί!
Δεν μπορέσαμε δηλαδή ούτε μια φορά τον χρόνο να βρεθούμε μέσα σε ένα και μοναδικό στάδιο αλληλέγγυοι, ενωμένοι, σαν μια γροθιά απέναντι σε μια σκληρή πραγματικότητα που μαστίζει τη μικρή μας πατρίδα. Δεν καταφέραμε να ενώσουμε το γαλάζιο μας χρώμα με το κόκκινο του διπλανού μας. Δεν καταφέραμε να ενώσουμε το κόκκινό μας χρώμα με το γαλάζιο του διπλανού μας… Αντιθέτως διοργανώνουμε μικρές κομματικές διαμαρτυρίες. Ο καθένας ξεχωριστά…
Τι άλλαξε σε μας; Ποιος αφελής άνεμος μάς καθησύχασε; Ποιος ανύπαρκτος από μηχανής θεός νομίζουμε ότι θα βάλει το χέρι στην πληγή;
- Κίνητρο για τα σημερινά ετούτα λόγια προκάλεσαν κάποια δημοσιεύματα που διάβασα αυτές τις μέρες, τα οποία προέρχονται από τη Νέα Υόρκη. Εκεί, στη μακρινή Αμερική, οι ομογενείς μας, Έλληνες Κύπριοι, Ελλαδίτες, Κυπροαμερικανοί και Ελληνοαμερικανοί κατάφεραν ύστερα από πολλά χρόνια να μας “ξαφνιάσουν” με τη διοργάνωση ενός μεγάλου συλλαλητηρίου, την Κυριακή που μας πέρασε (18 Μαρτίου 2018) για τη Μακεδονία. Οι ομογενείς, λοιπόν, καταφέρνουν να κάνουν τη διαφορά. Μέσα από συνεχή δημοσιεύματα παρακίνησαν όλον τον κόσμο να βρεθεί έξω από τα Ηνωμένα Έθνη για να διαλαλήσει σε όλους τους Αμερικανούς την Ελληνικότητα της Μακεδονίας… Ένα μεγάλο και πολύ οργανωμένο παναμερικανικό συλλαλητήριο, όπου όλοι ενωμένοι βροντοφώναξαν: «Καμιά χρήση του όρου Μακεδονία», «Όχι στην παραχάραξη της Ιστορίας». Ένα δυναμικό «παρών» της Διασποράς, που αξίζει να μιμηθούμε.
Η ζωή δεν είναι διαγωνισμός. Ούτε reality show. Η ζωή είναι η αξιοπρέπεια που βρήκαμε στην αυλή των γονιών και των παππούδων μας. Τόσο απλά.
Κι εμείς ξυπνήσαμε ένα πρωί και συνειδητοποιήσαμε ότι μας πήραν την πορτοκαλιά, το γιασεμί και τον βασιλικό μας.
Μήπως πρέπει κάτι να κάνουμε γι’ αυτό;
- Εύγε, ομογένεια της Αμερικής!