«Άπάντων τιμιώτερόν ἐστιν πατρὶς»: Τίποτα υπεράνω της πατρίδος και του εθνικού συμφέροντος
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Μόρφου 1974-2024: H εξορία από τον χαμένο παράδεισο… Το «κοτσιάνιασμα» της μισής Κύπρου στην Τουρκία, υποθηκεύει και την άλλη μισή στις τουρκικές ορέξεις
«Είναι banana republic αυτό που ζει η πατρίδα μας», υποστηρίζει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ: «Δεν είναι ευρωπαϊκή δημοκρατία», τονίζει ο Στέφανος Κασσελάκης
Γράφει η Αναστασία Καντά*
Το παρόν άρθρο γράφτηκε 24 Μαρτίου 2018, με αφορμή την αυριανή (σημερινή) εθνική επέτειο και τον τρόπο εορτασμού της, δηλαδή τις σχολικές γιορτές και τις παρελάσεις.
25 Μαρτίου 1821. Ημερομηνία ορόσημο για τον Ελληνισμό. Επίσημη έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης και εξέγερσης των Ελλήνων για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού και τη δημιουργία αυτόνομου και ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους. Όλα για την ελευθερία, την ύψιστη αυτή Ιδέα. Μια ιδέα που έχει πληρωθεί με αίμα, ανθρώπινες ζωές, πόνο, στερήσεις. Μια ιδέα για την οποία οι αείμνηστοι πρόγονοί μας, με εθνική ομοψυχία και συνεννόηση («κράμα» το οποίο εκλείπει τη σήμερον ημέρα, όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο μου), αγωνίστηκαν έχοντας στον νου τους «ὅτι μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον» [Πλάτων, Κρίτων].
- Τίποτα υπεράνω της πατρίδος, λοιπόν, και του εθνικού συμφέροντος. Η σημερινή πραγματικότητα, εντούτοις, μόνο αυτό δε σκιαγραφεί. Η Ελευθερία θεωρείται δεδομένη…
Ωστόσο, θέλω να εστιάσω τον φακό μου στον τρόπο εορτασμού της εν λόγω εθνικής επετείου. Για πολλά χρόνια, ο πλέον κλασσικός εορτασμός της γίνεται με «σχολικές γιορτές», τραγούδια και ποιήματα, αφενός, και με τις παρελάσεις, αφετέρου. Προς τι, όμως, όλες αυτές οι προετοιμασίες και ο δήθεν ενθουσιασμός, όταν τα παιδιά δε διδάσκονται τωόντι Ιστορία και χωλαίνουν στο επίπεδο βασικών ιστορικών γνώσεων; Είναι αμφίβολο αν γνωρίζουν τι, ποιούς και γιατί γιορτάζει ο Ελληνισμός αύριο, ωστόσο, συμμετέχουν σε παρελάσεις και γιορτές για να τιμήσουν…ποιόν; Την απάντηση δεν τη γνωρίζουν, μα ούτε ενδιαφέρονται να τη μάθουν. Το ενδιαφέρον τους έγκειται στο να μείνουν όσο το δυνατόν λιγότερες ώρες στη σχολική αίθουσα, να χάσουν διδακτικές ώρες ασχολούμενα με τις αναγκαίες προετοιμασίες, οι οποίες είναι καθαρά επιφανειακές, δεν υπάρχει ουσία στο όλο εγχείρημα.
- Είναι πραγματικά λυπηρό και επαίσχυντο το γεγονός ότι κάθε φορά που παρελαύνουν τα σχολεία (δεν αναφέρομαι, σαφώς, στις παρελάσεις των Ειδικών Δυνάμεων), στην ουσία δεν παρελαύνουν περήφανες ελληνικές ψυχές, με πλήρη επίγνωση του ότι αποτίουν φόρο τιμής∙ πρόκειται για ένα «νυφοπάζαρο» – εφόσον οι ενδυμασία των νεαρών κοριτσιών αλλά και καθηγητριών, ως επί το πλείστον, δεν είναι η αρμόζουσα με το έντονο μακιγιάζ και τις αποκαλυπτικές φούστες – όπου επικρατεί μία χάβρα. Καμία σοβαρότητα ή οργάνωση, με απόρροια το παραγόμενο αποτέλεσμα να είναι απογοητευτικό.
Είναι αδήριτη ανάγκη να καλλιεργηθεί η εθνική συνείδηση της νέας γενιάς – κι όχι μόνο. Η Ιστορία αποτελεί ένα όπλο στη φαρέτρα κάθε ανθρώπου, ώστε να αυτό-διδάσκεται από τα λάθη του παρελθόντος και να έχει πλήρη αντίληψη του τι γίνεται στο παρόν και για ποιόν λόγο, προκειμένου να οικοδομήσει ένα λαμπρό μέλλον για τον ίδιο και τον τόπο του.
Σήμερα, οι Έλληνες πρέπει να δώσουμε έναν μεγάλο αγώνα για να κερδίσουμε την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας, όπως έκαναν και οι προγενέστεροι, προκειμένου να μη βρεθούμε για ακόμα μια φορά υπό τον «οθωμανικό» ή οιονδήποτε ζυγό. Ο αγώνας αυτός πρέπει να είναι κοινός και ενιαίος. Η υπόθεση «Πατρίδα» μας αφορά όλους.
«Αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει, αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να’ χω στραβός θα να είμαι.» – Μακρυγιάννης
- Εθελόντρια στο ΔΕΛΤΑ