Πάνε κι αυτές οι εκλογές στην Κύπρο: Πώς θα ενωθούμε χωρίς να ξέρουμε πού πάμε;




Του Κυριάκου Τσιμίλλη

Όταν στο δεύτερο ημίχρονο ενός (εκλογικού, αυτή τη φορά) αγώνα, νοιώθεις πολύ λίγο συγγενικός με τους προκριθέντες μονομάχους, όχι τόσο στη βάση των ιδεολογικών τους πιστοποιητικών (εκεί, δεν μπορεί, με κάποιο θα συγγενεύεις λίγο περισσότερο…) αλλά, κυρίως, για τις πράξεις, τις επιλογές και τις εξαγγελίες τους, τα πράγματα είναι αμήχανα.

Μπορεί τελικά να «επιλέξεις» (όσο επιλογή είναι τελικά αυτό) «το μη χείρον βέλτιστον». Άλλωστε, δεν είμαστε αμάθητοι – δεν είναι η πρώτη μας φορά…

Στη βδομάδα που πέρασε, συνεχίστηκε με μεγαλύτερη ένταση η οργανωμένη (και η ανοργάνωτη) προεκλογική εκστρατεία. Αυτό ήταν αναμενόμενο! Την περασμένη Κυριακή το αργυρό μετάλλιο ήταν νίκη, τούτη την Κυριακή αποτελεί ήττα! Μέχρι την τελευταία στιγμή, τα επιτελεία των δυο υποψηφίων ελπίζουν, τηλεφωνούν, κτυπούν πόρτες, πιέζουν, ενθαρρύνουν, τάζουν… Στους μοντέρνους καιρούς πολλαπλασιάζονται τα τηλεφωνικά και ηλεκτρονικά μηνύματα και οι παραπλανητικές ή και ψευδείς αναφορές στο διαδίκτυο. Μέχρι και φιλάνθρωπα αισθήματα και δράσεις προβάλλονται μόλις τρεις μέρες πριν. Μπορεί να τα ξανάδαμε, οι επικοινωνιολόγοι όμως γίνονται όλο και περισσότερο ευρηματικοί…

Πολλοί ήταν, τελικά, οι μήνες τούτης της προεκλογικής περιόδου. Έφτασαν για να ειπωθούν όσα έπρεπε; Λέχθηκαν και για το Κυπριακό πολλά όχι όμως επί της ουσίας! Ακούστηκαν πολλά για τις διαδικασίες και τις παραχωρήσεις που έγιναν – ήταν πολλές ή αντέχαμε ακόμα περισσότερες;  Kάνοντας, πάντως, τον συνολικό απολογισμό, δεν μπορεί να υποστηριχτεί ότι οι εκλογές αυτές ήταν τελικά δημοψήφισμα. Ποιος μπορεί να υποστηρίξει πως με τόσες (ουδόλως εποικοδομητικές αλλά και επικίνδυνες) ασάφειες μπορούμε να οδηγηθούμε σε δημοψήφισμα;

Έτσι φτάσαμε στη γαλλικού τύπου τηλεμαχία! Ούτε τη γαλλική κουζίνα την αντιγράφεις επιτυχώς με την πρώτη, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Οι υποψήφιοι δεν μας είπαν καθαρά πώς βλέπουν το περιουσιακό και τους «χρήστες», τους μικρότερους των δέκα χρονών του 1974 που «δεν έχουν αναπτύξει συναισθηματικό δεσμό», τις διαφορετικές γλώσσες στα δυο «κρατίδια», τα τουρκικά σχολεία που εξήγγειλε από μηνών ο Ακκιντζί για τους Ελληνοκύπριους που θα επιστρέψουν (αν τους επιτραπεί), την αμιγή αστυνομία και διοίκηση  εκατέρωθεν, τους μόνιμους κατοίκους, τους «Κυπρο-τουρίστες» και τους εσωτερικούς ιθαγενείς και τα πολιτικά τους δικαιώματα. Η κουβέντα έμεινε σε αμφισβητήσεις, αλληλοδιαψεύσεις και ασαφείς έως παραπλανητικές αναφορές. Κουβέντα καμμιά για την Κερύνεια, διεκδικούμε όμως επιστροφή της Μόρφου! Από την επιστροφή των προσφύγων φτάσαμε στην επιστροφή μιας κατεχόμενης περιοχής στο ελληνοκυπριακό κρατίδιο – δηλωτικό κι αυτό της χωριστικής συγγένειας των δυο κρατιδίων.

Στη συνολική πορεία κουβεντιάστηκε με ζήλο το ποιος φταίει για όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν. Πολύ λιγότερο κουβεντιάστηκαν αυτά που, με βάση τις προεκλογικές εξαγγελίες, θα γίνουν και όσα δεν θα γίνουν. Συγκεκριμένα φραστικά που είχαν επιλεγεί σαν επιτυχημένα, ανακυκλώνονταν σε όλες τις συζητήσεις. Αυτή ήταν και η μόνη σχέση με  …περιβαλλοντικά θέματα! Αυτά δεν κέντρισαν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ και των εκπροσώπων τους ούτε και των δημοσκόπων. Θα ΄ταν λογικό να κουβεντιαστoύν, εκτός από άλλα, τουλάχιστον ο Ακάμας και η Λίμνη, οι μέχρι τώρα και οι μελλούμενες μεθοδεύσεις οι ορατοί κίνδυνοι. Ο Πρόεδρος πάντως μας το έχει πει: Μα αν προστατεύσουμε το περιβάλλον, πού θα κάνουμε ανάπτυξη;

Στην κατακλείδα μάς είπανε πως από Δευτέρας θα είμαστε όλοι ενωμένοι! Πώς θα τα καταφέρουμε, χωρίς να ξέρουμε πού πάμε ή και διαφωνώντας για όσα ξέρουμε;

ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΓΚΟΥΜΑ
ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΓΚΟΥΜΑ

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: