Η ψήφος στην Κύπρο, το «διαγενεαλογικό τραύμα» και η φιλοτουρκική λύση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Δημοψήφισμα από τον Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας για το νέο Δικαστικό Χάρτη της Αττικής: Είχε ξαναγίνει το 2018 για το Πρωτοδικείο της Αθήνας
Το ιστορικό διάγγελμα του Τάσσου: Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο, δεν θα παραδώσω κοινότητα, χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα (video)
Του Κώστα Βενιζέλου
Όσα ήταν να ειπωθούν σε μια μακρά και κουραστική προεκλογική περίοδο (στην Κύπρο) έχουν ειπωθεί και με το παραπάνω. Η αποτίμηση των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου έχει γίνει με ταχύτητα φωτός καθώς το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στους δύο εναπομείναντες μονομάχους.
Επικράτησε ο διπολισμός, που «συγκυβέρνησε» στο Κυπριακό, και αναζητούσε διακαώς να βρει τρόπους να κονταροχτυπηθεί στα άλλα θέματα. Ο λεγόμενος ενδιάμεσος επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά την αποτυχία του να προσφέρει προοπτική εξουσίας, αυτόνομα και χωρίς δεκανίκια του ενός από τους δύο μεγάλους πόλους. Οι πολίτες, όσοι δεν επέλεξαν την αποχή, συμπεριφέρθηκαν σε μεγάλο βαθμό παραδοσιακά. Κινήθηκαν στους βηματισμούς μιας πεπατημένης, που δίνει την αίσθηση της… σιγουριάς, παρά το γεγονός ότι αυτό διαψεύδεται από εξελίξεις και γεγονότα. Αν και σιγά-σιγά σπάζει η λεγόμενη συναισθηματική ψήφος, ωστόσο υπάρχει και καθορίζει αποτελέσματα.
Πρόκειται, κατά τους ειδικούς, για ένα «διαγενεαλογικό τραύμα», για κληρονομικότητα της ψήφου. Κοντολογίς, από τον παππού, στους γονείς, στα εγγόνια. Κι αυτό, όσο δυσαρεστημένοι και εάν είναι, όσο και να φωνάζουν προεκλογικά ότι δεν θα ψηφίσουν το κόμμα. Την υστάτη λειτουργεί το αίσθημα αυτοσυντήρησης και ο συναισθηματισμός. Παρόλο που κανένας, σχεδόν, δεν το παραδέχεται και έχει έτοιμη μια δικαιολογία, ένα επιχείρημα, που ενίοτε δεν αντέχει στη λογική.
Στις εκλογές κρίνονται πολιτικές. Αυτό είναι σωστό. Δεν είναι, όμως, αυτό η απόλυτη αλήθεια. Έχει διατυπωθεί, για παράδειγμα, το… επιχείρημα πως ο Νικόλας έχει πάρει 25,74%, ενώ το «όχι» στο σχέδιο Ανάν εξασφάλισε 76%. Τι σχέση αυτό και γιατί να εκφράζει πολιτικά και ιδεολογικά ο Νικόλας όλους όσοι απέρριψαν το αλήστου μνήμης σχέδιο Ανάν; Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, για παράδειγμα, στις προεδρικές εκλογές, τέσσερα χρόνια μετά το δημοψήφισμα, αποκλείστηκε από τον δεύτερο γύρο με ποσοστό 31,79%. Το 76% δεν είχε κόμμα, ήταν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών οι οποίοι «συναντήθηκαν» να σώσουν την παρτίδα και την πατρίδα. Κι αυτό θα ξαναγίνει, εάν χρειαστεί. Για αυτό και οι εκλογές δεν είναι δημοψήφισμα. Στις εκλογές χάνουν, συνήθως, αυτοί που δεν πείθουν. Τις χάνουν γιατί δεν καταφέρνουν να περάσουν μηνύματα, ή για μια σειρά από άλλους παράγοντες. Στην περίπτωση του Κυπριακού, ούτε ο Νίκος Αναστασιάδης ούτε ο Σταύρος Μαλάς δεν επιχείρησαν να συνδέσουν την εκλογική τους επιτυχία στον πρώτο γύρο με τις θέσεις τους στο Κυπριακό, και δεν προέβαλαν τη θέση, που ατυχώς ανέδειξε ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος, ότι είναι δημοψήφισμα.
Βεβαίως, όποιος από τους δύο κερδίσει θα ακολουθήσει την πεπατημένη των αδιέξοδων συζητήσεων του λεγόμενου δικοινοτικού διαλόγου, που βαθμηδόν οδηγεί σε εδραίωση των κατοχικών δεδομένων. Είναι ένα μοντέλο που δοκιμάστηκε και απέτυχε. Είναι ένα μοντέλο που προσφέρει άλλοθι στην Τουρκία για να μπορεί παράλληλα με τις ατέρμονες συνομιλίες να προωθεί τους σχεδιασμούς της. Αυτή η πεπατημένη θα ακολουθηθεί, όποιος και να είναι ο νικητής και προφανώς θα υποδεικνύεται σε όσους θα διαμαρτύρονται: Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
- ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτή τη φορά αποφεύχθηκαν μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου γύρου οι συναλλαγές και είναι θετικό. Οι συνεργασίες, η συνομολόγηση συμφωνιών συνιστούν αλλοίωση της ψήφου των πολιτών. Δεν μπορεί να ψηφίζει κάποιος μια πολιτική τον πρώτο γύρο και καθοδόν προς τον δεύτερο να προκύπτει κάτι άλλο. Όλοι θυμούνται πως το 2008 –το τότε ΔΗΚΟ– το πρωί συμφώνησε για Κασουλίδη και το απόγευμα Χριστόφια. Τα δώρα περισσότερα και οι καρέκλες χρυσές.
