Οι λέξεις είναι αδύναμες, ντρέπονται και κρύβονται, όταν γράφεις για τον παιδικό καρκίνο…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Κάποιοι τον αποκαλούν δράκο, κάποιοι άλλοι πάλι τον εξηγούν ως «μπαλίτσα», μόνο που τον λένε καρκίνο. Μία νόσος, που δε ξεχωρίζει χρώμα, φύλο, ηλικία, κοινωνική τάξη, θρησκεία, χώρα και ότι άλλο μπορεί να καθιστά έναν άνθρωπο «διαφορετικό», μ΄άλλα λόγια έρχεται και σου υπενθυμίζει ότι είμαστε όλοι ίδιοι.
Οι λέξεις μοιάζουν αδύναμες, όταν πρέπει να γράψεις ή να μιλήσεις για τον παιδικό καρκίνο. Ντρέπονται και κρύβονται.
Προσωπικά, δεν μπορώ να διανοηθώ, πως είναι όταν οι γιατροί, σπέρνουν τα πρώτα δαιμόνια στους γονείς, ότι το παιδί τους, ίσως και να νοσεί… Δεν μπορώ να φανταστώ, πως είναι να περνάς την πόρτα του παιδο – ογκολογικού και να ξέρεις πια, ότι το παιδί σου, ναι έχει καρκίνο… Γιατί; Πως; Πότε; Για πόσο; Θα ζήσει; Ερωτήματα, που σου βασανίζουν, για βράδια ατελείωτα το μυαλό, την ίδια στιγμή, που ο «κόσμος» σου, παλεύει στο κρεβάτι του νοσοκομείου για να ζήσει, ενώ δεν έχει καν να προλάβει, να μάθει, τι θα πει ζωή…
Να καλείσαι να δώσεις απαντήσεις, σε ερωτήματα που «Μαμά, μπαμπά τι έχω; Γιατί έχει φουσκώσει η κοιλιά μου; Γιατί έχουν πέσει τα μαλλιά μου, Γιατί είμαι άρρωστος/η; Πότε θα πάμε στο σπίτι; Γιατί δεν μπορώ να παίξω; Πότε θα σταματήσω να κάνω εμετούς; Για πόσο ακόμη θα μπαινοβγαίνω στα χειρουργεία… » ερωτήσεις, που αρκετοί γονείς καλούνται να απαντήσουν…
Να θες να ουρλιάξεις, αλλά να ξέρεις ότι δεν γίνεται.. Να θες πάρεις φόρα και να αρχίσεις να κοπανάς στο κεφάλι σου στον τοίχο, αλλά να ξέρεις παράλληλα πως πρέπει να αντέξεις. Να αντέξεις όπως αντέχει το παιδί σου. Να αντλείς δύναμη από το βλέμμα του, τη στιγμή που σε κοιτάει ενώ εσύ προσπαθείς να κρύψεις τα δάκρυα που σ΄ έχουν ήδη κάψει…
Αλήθεια, δε ξέρω πως είναι να περιμένεις, να βρεθεί δότης για να σωθεί το παιδί σου. Να περιμένεις, κάποιον που δεν τρομάζει από τη λέξη ή την ιδέα και να φιλοτιμηθεί να δώσει λίγο από το δικό του σάλιο, για αρχή… Και εσύ να σκέφτεσαι, «και τι σου ζήτησα, ρε φίλε… Λίγο από το σάλιο σου, που ίσως το δικό σου ( σάλιο) να προσφέρει ζωή, στο δικό μου παιδί»….
Να γίνεσαι ένα, με τους γονείς των άλλων παιδιών. Μια γροθιά, μια αγκαλιά. Ξέρεις, είναι αυτοί που σε καταλαβαίνουν καλύτερα από τον καθένα… Μαζί τους καίγεσαι με την ίδια φλόγα, ενώ εξ’ αρχής γνωρίζεις πως δεν έχεις δικαίωμα, στην πτώση, αν σπάσει ο ένας, η αλυσίδα, θα ‘χει ήδη διαλυθεί…
Πραγματικά, δε ξέρω πως είναι να περιμένεις ώρες ατελείωτες, έξω από το χειρουργείο, για το παιδί σου και να μη ξέρεις αν θα γυρίσει. Να νοιώθεις ότι σου σκίζουνε τις σάρκες σου. Να λυγίζεις και να γονατάς, μπροστά στο Θεό και να Του φωνάζεις με όλο σου το είναι. Να πονάς τόσο πολύ αλλά παράλληλα να μην αισθάνεσαι τον πόνο. Να οφείλεις να στέκεσαι όρθιος για το παιδί σου. Να τους λες πως θα περάσει και να διαβάζεις παραμύθια με δράκους, πρίγκιπες και πριγκίπισσες, που να τελειώνουν με το «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα..»
- Κάποια παιδιά «πέταξαν», κάποια άλλα εντάχθηκαν στο 85% του ιάσιμου καρκίνου και παρέμειναν. Είναι όλα μαχητές. Αληθινοί ήρωες, που μέσα από τις ιστορίες τους διδάσκουν εμάς τους μεγάλους και μας υπενθυμίζουν, τι σημαίνει ζωή…