Ρωσία, Τουρκία, ΗΠΑ, Ισραήλ και Κούρδοι: H “ερωτική λυκοφιλία” και η σκακιέρα του Πούτιν
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Παντελή Δ. Καρύκα
Μετά την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους κρούσης Su-24 στην Συρία από τουρκικά F-16, το 2015, όλοι προέβλεπαν ραγδαία επιδείνωση των ρωσοτουρκικών σχέσεων.
Στην Ελλάδα των «ψεκασμών» βγήκαν από τα συρτάρια τα παλιά τεφτέρια των προφητειών που διατράνωναν τη βεβαιότητα πως ο καιρός γαρ εγγύς που το «Ξανθό γένος» του Μόσκοβου θα συντρίψει την τουρκική ημισέλινο. Τι υπέροχα…σαν παραμύθι.
Τα παραμύθια όμως έχουν συχνά και δράκους και στην προκειμένη ο σουλτάνος Ταγίπ Α’ αποδείχθηκε πιο ευέλικτος από ότι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Μετά τον «τσαμπουκά», βλέποντας το τουρκικό παιχνίδι στην Συρία να μη βγαίνει με τίποτα λόγω ρωσικής εμπλοκής εποίησε την ανάγκη φιλοτιμία και σηκώνοντας το ακουστικό κάλεσε το Κρεμλίνο.
Τα είπε με τον «τσάρο» Βλαδίμηρο, ο οποίος παρά τις επιφυλάξεις θεώρησε την ευκαιρία να ανακατέψει τη σούπα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ πολύ καλή για να την αφήσει. Η Ρωσία και η Τουρκία συνεργάστηκαν άριστα στην Συρία, παρά τα όσα και πάλι λέγονταν.
Η Άκυρα ανέκτησε το χαμένο έδαφος και τώρα με την υποστήριξη Δαμασκού και Τεχεράνης και την ανοχή, τουλάχιστο, της Μόσχας ετοιμάζει τον δικό της proxy war (πόλεμος μέσω αντιπροσώπων) στην Συρία με στόχο, ποιους άλλους, τους Κούρδους.
Μια είδηση που δεν ακούστηκε σχεδόν στην Ελλάδα, αφορά την συγκρότηση από την Τουρκία μια δύναμης άνω των 20.000 ανδρών στην Συρία, στόχος των οποίων είναι η εισβολή στα κουρδικά καντόνια και η εξαφάνισή τους ως πολιτικές οντότητες. Οι άνδρες που επανδρώνουν το σώμα αυτό είναι κυρίως αντικαθεστωτικοί του πάλαι ποτέ «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», αλλά και Τουρκομάνοι. Αξίζει να σημειωθεί ότι μια από τις τουρκομανικες ταξιαρχίες που συγκροτείται φέρει το όνομα «Ταξιαρχία Μωάμεθ του Πορθητή»…
Η Άγκυρα δεν κρύβει καν πως στόχος της δύναμης αυτής είναι η «εξουδετέρωση των τρομοκρατών στο Αφρίν» – όπου τρομοκράτες βλέπε Κούρδοι. Πρόσφατα οι ΗΠΑ παρέδωσαν αντιαρματικά βλήματα TOW στους Κούρδους της Συρίας. Παράλληλα δε ανακοίνωσαν την κατάργηση των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων και τη δημιουργία μιας νέας αραβο-κουρδικής δύναμης.
- Το αστείο είναι ότι τόσο η Άγκυρα, αλλά όσο και η Μόσχα έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ως «τρομοκρατική» τη νέα αυτή δύναμη. Είναι εμφανές ότι η Άγκυρα έχει διαλέξει την κλιμάκωση κατά των Κούρδων και η εναντίον τους επίθεση μάλλον αποτελεί θέμα χρόνου. Από την άλλη πλευρά οι ΗΠΑ δεν μπορούν να κάνουν και πολλά για να τους ενισχύσουν όταν θα ξεσπάσει η θύελλα.
Η Τουρκία έχει εξασφαλίσει, όπως όλα δείχνουν, το πράσινο φως του καθεστώτος Άσαντ και της συμμάχου του Τεχεράνης. Όχι τυχαία ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τσαβούσογλου κατηγόρησε σχεδόν ανοικτά ΗΠΑ και Ισραήλ για τις αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις που συγκλονίζουν το Ιράν.
Όπως και οι ΗΠΑ και το Ισραήλ αδυνατεί να ενισχύσει τους Κούρδους σε περίπτωση τουρκικής άμεσης ή έμμεσης επίθεσης, εκτός κι αν εισβάλει στην Συρία, ενδεχόμενο που αυτήν την στιγμή είναι παραπάνω από απίθανο. Εξάλλου η Ιερουσαλήμ δεν φοβάται το μισοπεθαμένο συριακό καθεστώς αλλά το πυρηνικό Ιράν.
Σε κάθε περίπτωση Μόσχα και Άγκυρα συμβαδίζουν και θα εξακολουθήσουν έτσι για όσο καιρό εξυπηρετεί αμφότερους. Η Ρωσία δεν κέρδισε, όπως ανέμενε, από το χαρτί Τραμπ και τώρα σκληραίνει την στάση της έναντι της Δύσης, με την Τουρκία είναι έναν εξαιρετικό ισχυρό πιόνι στην σκακιέρα του Πούτιν.
- Από την άλλη και ο Ερντογάν εξυπηρετείται από την προσέγγιση με τη Μόσχα προβάλλοντας ένα αντιδυτικό πρόσωπο και κερδίζοντας πόντους εντός Τουρκίας αλλά και στον μουσουλμανικό κόσμου του οποίου φιλοδοξεί να καταστεί ηγέτης. Αν κερδίσει αυτό που επιδιώκει, το ξερίζωμα των κουρδικών φιλοδοξιών στην Συρία, είναι πιθανό να δούμε νέα θεαματική στροφή της Τουρκίας προς Δυσμάς. Ερώτημα, σε μια τέτοια περίπτωση, είναι η στάση της Άγκυρας έναντι της Τεχεράνης, δεδομένου ότι ο άλλος βασικός διεκδικητής της μουσουλμανικής ηγεσίας είναι η αντίπαλος του Ιράν Σαουδική Αραβία.
Η πορεία αυτή θα τον φέρει μοιραία σε ρήξη με ΗΠΑ και Ισραήλ, εάν συνεχιστεί. Το πότε και υπό ποίες συνθήκες θα φανεί. Τότε όμως μόνο θα δούμε ποια θα είναι η στάση της Μόσχας. Θα υπερασπιστεί το πιόνι της ή θα το θυσιάσει;